Verwarde tijden...

.

Een tijdje geleden zag ik iets op een muur geschreven. Ik zette mijn fiets er tegen aan en maakte deze foto:

De foto is al een tijd geleden gemaakt... in november of zo...

Maar gisteren...

Gisteren ... jawel hoor... dezelfde tekst, hetzelfde handschrift, alleen andere plek:

Er loopt (of fietst) dus iemand door de stad, met een dikke krijt op zak.

En die iemand schrijft dit op de muren...

Iemand speurt naar kale muren om zijn tekst neer te kalken.

Zou die iemand zelf ook verward zijn?

Ikzelf ben wel een beetje verward...

Vanmiddag om 16 uur gaat een vriend het leven verlaten.

Morgen zingen we voor en begraven wij Riet, onze lieve koorvriendin.

Twee mensen, die we los moeten laten...

Ik laat het blog ook even een week los...

Dag Riet...

Dag Ben...

Zichrona Livracha

Knabbelen aan je voeten

.

Een vriendin raadde mij de nieuwsbrief van Social Deal aan.

Een nieuwsbrief waar dagelijks allerlei dingen voor een prikkie aangeboden worden.

Meestal klik ik het allemaal weg, want ik hoef niet meer zo nodig uit eten met een drie-gangen-menu of m'n nagels laten lakken of weet ik wat...

Maar één ding trok me wel: een aanbieding van een "Fish-Spa".

Hier op de Gedempte Oude Gracht is een hele chique kapperszaak, die achter in een "Fish-spa" heeft...

Een enorme bak met lauw-warm water, waar visjes (Garra Rufa) in zwemmen, die je een soort van pedicurebehandeling geven: ze knabbelen aan je voeten...

Ik denk... daar moet ik naar toe, dus ik heb die aanbieding gekocht, een voucher gekregen en een afspraak gemaakt...

Eerst wordt gekeken of er geen wondjes of andere ongerechtigheden aan je voeten zitten, waarna ze grondig gewassen worden.

Dan ga je op de bank zitten en laat je je voeten in de bak bungelen...

De visjes komen er niet meteen op af, ze zijn een beetje verlegen, maar dan...

knibbel knabbel knuisje, wie zit er aan m'n...

Ik moet er een beetje van giechelen, zo'n grappig gevoel...

Mijn voeten zijn na dat geknabbel buitengewoon zacht geworden.

Maar of ik het nóg een keer zal doen?

Ik denk het niet, want ik vind het toch een raar idee, dat er visjes zijn, die dode huidcellen eten... Getverdemme eigenlijk...

Maar ja... ik wil wel alles een keertje meemaken...

Today is a good day...

.

Lees dit eens, van boven naar beneden en dan weer terug...

Today was the absolute worst day ever

And don't try to convince me that

There's something good in every day

Because, when you take a closer look,

This world is a pretty evil place.

Even if 

Some goodness does shine through once in a while

Satisfaction and happiness don't last.

And it's not true that

It's all in the mind and heart

Because

True happiness can be obtained

Only if one's surroundings are good

It's not true that good exists

I'm sure you can agree that

the reality

creates

my attitude

It's all beyond my control

And you never in a million years hear me say that

Today was a good day

Kurkuma en spruitjes

.

Vannacht is onze Riet overleden. 

Een van de Malle Babbes van het eerste uur is niet meer...

Ze had alvleesklierkanker en heeft tot het laatst geknokt, maar nee... ze mocht de zomer van 2016 niet halen.

Vannacht is onze Riet overleden.

Waarom staat er dan "Kurkuma en spruitjes" boven dit stukje?

Omdat ik net van plan was om iets over "Kurkuma en spruitjes" te schrijven en een artikel las over kurkuma (=geelwortel). Dat dat zo goed is tegen alvleesklierkanker...

Dat er medische literatuur schijnt te zijn over de aangetoonde werking van kurkuma.

En ook: "Spruitjes zijn een goede groente voor patiënten met alvleesklierkanker"...

Nou... inmiddels geloof ik daar niet meer in.

Als je iemand langzaam weg ziet glijden, tot de dood er op volgt... dan denk je ècht niet: had nou maar meer kurkuma en spruitjes gegeten... 

Vannacht is onze Riet overleden. Een van mijn lieve koorvriendinnen.

Volgende week gaan we voor de laatste keer voor haar zingen.

Dag lieve Riet, rust zacht...

Hier staat Riet, de tweede van links. Op haar hoofd een orbsje... Een heel nieuwsgierig lichtvlekje dat even kwam kijken toen alles nog okee was en we Indische liederen gingen zingen in Schalkwijk.

Op de foto hieronder staat Riet helemaal links. Even daarna zou de toenmalige koningin langskomen, die we gingen toezingen. Tijdens het wachten op Bea zongen we allerlei Indische liedjes, terwijl Leny, onze dirigent, ons begeleidde.

En tot slot een foto uit haar goeie dagen, vol lol en zang en reizen en gedoe...

Dag Riet! Ik ga je missen...

De toren van de residentie

.

Elke week loop ik twee maal met Lizzie: een braaf hondje. Het luistert goed en het vindt het fijn om uitgelaten te worden.

Terwijl ik met haar over het Prinsen Bolwerk loop zie ik boven de huizen in de verte een vreemde toren uitsteken.

Een kerktoren? Een soort staketsel in ieder geval.

En al die jaren dat ik in Haarlem woon heb ik dat ding nooit gezien!

Als ik Lizzie naar huis heb gebracht fiets ik er nog een keertje langs om het allemaal eens wat nader te bekijken.

Ik zie, dat het een gebouw van het voormalige ziekenhuis De Deo moet zijn. Er is daar heel wat gesloopt en nieuwbouw verricht, maar één gebouw staat er nog en ja hoor, die toren hoort bij dát gebouw.

Is het een appartementencomplex geworden? Kun je er iets moois huren?

Ik ben natuurlijk he-le-maal niet nieuwsgierig, maar ga alles tóch even van dichterbij bekijken...

Een Residentie? Het Rosorum?

Ik ga even naar binnen. Even gluren bij de buren.

Daar kan ik niet veel verder dan het restaurant, waar ik van een vriendelijke mevrouw uitleg krijg.

Ja, het was dus ooit (eind 19de eeuw) het hoofdgebouw van het ziekenhuis en ja, die rare toren stond er toen ook al op...

Nu is het een prachtig gerestaureerd seniorencomplex, helemaal in de oude glorie hersteld. 

Een residentie voor de rijkere senioren van de stad, want: € 3600, - per maand... 

Kannonne... of je een emmer leeggooit!

En ik wou er nog wel later, als ik oud ben met jou gaan wonen.

Nee, dat zal dus niet gaan...

Op de website lees ik dat het resaturant gebouwd is in de kapel, onder die gekke toren dus...

Zo zie je maar weer: als je loopt zie je van alles! En als je vraagt krijg je van alles te horen...

Hendrik Groen

.

Ik heb al eens iets geschreven over Hendrik Groen, die het boek "Pogingen iets van het leven te maken" heeft geschreven... tenminste, ik meende dat ik er iets over geschreven heb. Kan het alleen niet meer vinden......

Het is een gaaf geschreven dagboek van een man, die in de laatste jaren van zijn leven is in de tijd, dat er nog bejaardenhuizen bestonden... 

Hij maakt vrienden in het bejaardenhuis, waaronder Evert, ook oud en tegelijkertijd heerlijk stout.

Samen met Evert en nog een paar mensen richt hij de club Omanido op: Oud Maar Niet Dood. Het is een klein clubje gelijkgestemde mensen, die samen plannen maken: uit eten, een dagje weg of iets anders dat oude mensen, die nog niet dood zijn heel erg leuk en inspirerend vinden.

Het vervolg van "Pogingen iets van het leven te maken" is: "Zo lang er leven is".

Het nieuwe geheime dagboek van Hendrik Groen, 85 jaar.

Het is iets aan de droevige kant, dit tweede boek. De kwalen komen opzetten.

Maar toch weet Hendrik Groen me te pakken met zijn boek.

Zaterdag 11 juli

Veel mensen kijken liever naar het Jeugdjournaal dan naar het gewone Journaal. In het Jeugdjournaal zit tenminste ook altijd een beetje vrolijk nieuws: een pasgeboren ijsbeertje, een hond die trompet kan spelen, de terugkeer van een doodgewaande papegaai. Vaak iets met dieren.

"Dat zouden ze in het achtuurjournaal ook moeten doen. Afsluiten met iets positiefs", is de breed gedragen opvatting en ik ben het daarmee eens. Na het weer nog een oppeppertje met als boodschap: kom mensen, het is niet allemaal kommer en kwel.

Wil je het boek digitaal?

Laat maar weten...

Gluren bij de buren

.

Ook dit jaar in mijn stad Haarlem het woonkamerfestival, dat heet: "Gluren bij de buren".

92 huiskamers in alle wijken van de stad open voor theater, zang, verhalenvertellers en wat niet al...

We hebben een route gepland langs drie huiskamers...

Vooral het optreden van Chris Verlaan maakt indruk.

Een jongeman (31 jaar), die zichzelf Nerd noemt en dus ook goeie Nerd-kleding heeft aangetrokken...

Hij treedt op in de huiskamer van zijn vader in de Teylershofjestraat.

Een volgepakte woonkamer: er moeten mensen staan of op de grond  zitten.

Ik heb er van genoten. Wat een droge heerlijke humor...

"Nerd zijn is magnifiek!" 

Hij zingt leuk en begeleidt zichzelf op de gitaar, maar ook op een Oud (spreek uit: oet)

Van zijn facebookpagina (ben meteen bevriend met hem geworden) heb ik deze foto's geplukt:

Het lied Weltschmerz en Het Stoere Mannenlied... maken meteen dat ik heerlijk moet lachen...

Echt geweldig. Volgend jaar weer, Chris!

(Gluren bij de buren van vorig jaar: klik)

1000 kraanvogels...

.

Ooit had ik twee boekjes met voorbeelden van Origami.

Een boekje met vogels en eentje met bloemen.

Ik kreeg de boekjes van mijn oudste zus.

Origami is een Japanse vouwkunst: van vierkante blaadjes kun je de meest mooie dingen vouwen.

Het verhaal van de kraanvogels spreekt me wel aan.

In Japan is het de gewoonte om kraanvogels te vouwen als je ziek bent.

En als je er 1000 gevouwen hebt, dan ben je beter. (zeggen ze...)

Een meisje, zwaar gewond door de bom op Hirosjima vouwde ze.

Maar ze werd niet beter!

Ik ben gelukkig niet ziek, maar ik zou dit wel willen maken...

In de kleuren van de regenboog een heleboel kraanvogeltjes vouwen en die dan aan een tak bevestigen...

Is weer eens wat anders dan die sneeuwvlokken die nu nog voor mijn raam hangen.

Voor het geval je er zin in hebt is hier het "recept" van de origami kraanvogel:

Hier is het nog een keer beschreven: Kraanvogel

Over vergeetachtigheid...

.

Ik zal het maar eerlijk zeggen: ik ben nogal vergeetachtig.

Ik kan zelfs iets wat een minuut geleden gezegd is meteen vergeten zijn.

Maar gelukkig niet altijd.

Ik weet dat ik er een logje over wilde schrijven.

En dat komt, omdat ik er een briefje over vond.

Ik heb een bloknootje in m'n tas voor als me iets te binnen schiet, wat leuk is om er over te schrijven...

Ik was echter vergeten dat ik dat briefje geschreven had...

Moet niet veel gekker worden: dat je dus over vergeetachtigheid wilt schrijven en dat je dat niet eens meer weet...

Ik denk wel eens: blij dat m'n hoofd vast aan m'n schouders zit, anders zou ik het gewoon ergens vergeten...
Ik ben heel blij met mijn agenda en met van die gele plakbriefjes... 

Toch vind ik het gek, dat ik sommige dingen tot het einde der dagen zal blijven onthouden.
Mijn geheugen is erg selektief!

Vraag: ben jij vergeetachtig?

Marc groet 's morgens de dingen...

.

Aan dit gedicht van Paul van Ostaijen moest ik van de week denken:

Het gedicht heet: Marc groet 's morgens de dingen.

En ik moest er aan denken, omdat Henry ook met dingen praat, of eigenlijk niet: hij láát dingen praten.

Dat gaat dan ongeveer zo: "Dan zegt dat nippeltje: ik duw je omhoog en dan zegt dat kettinkje ..." en dan komt er een heel verhaal wat zo'n kettinkje dan "zegt"...

Ik merkte tijdens onze wandelingen dat hij ook met dieren praat.

De merel die we zagen rommelen tussen de bladeren werd begroet: 

"Hé... Alles goed? Kun je het vinden?"

En tegen de grote Schotse Hooglander in de duinen: "Hello, good afternoon... How are you?"

En als hij een hertje ziet, dan zegt ie rustig: "Hertje, hertje, kom eens hier... wat ben jij een lekker dier..."

Het is dus heel gezellig om met hem te wandelen...

Ik ben altijd heel blij, dat hij met me mee wilt!

Uitgelicht...

.

Ooit waren we met z'n zevenen: de zeven fijne Witzeltjes.

En nu... nog drie. Een kleine misjpoge: mijn zus Aja en mijn broer Florian en ik...

Daar moet je zuinig op zijn! Dat ze nog maar lang mogen leven...

(Goed kauwen, luitjes!)

 (Cecile Witzel, 1938-1998)

Mijn ouders en mijn zussen Klara en Cecile zijn alle vier rond 1997 overleden.

Treurig was dat, groot verdriet dat ik nog regelmatig voel.

Vandaag licht ik mijn zus Cecile uit. Of eigenlijk... een schilderij dat ze gemaakt heeft en dat ik van haar kreeg toen ze nog leefde.

Ze zat op aqarel-les en ging elke week schilderen. 

Mooie dingen heeft ze gemaakt. Ze had het in haar vingers!

Het gedicht dat op dit schilderij staat luidt:

de zon legt een weg aan

van de kim tot de kust

mijn kijken gaat op reis

mijn voeten blijven staan

Mooi en smaakvol vind ik het schilderij.

En als je weet hoe haar leven er vanaf haar 32ste uitzag: reuma, zeer zware reuma. 

Haar hele lichaam verwoest door één grote pijnlijke rot-ziekte.

Als dat weet en je leest dat gedicht, dan schrijnt het en voel je haar verlangen naar vrijheid...

Naar kunnen rennen en skiën en schaatsen en zwemmen.

Naar de wijde wereld.

Dag lieve zus... 

Meneer Aap en de krant...

.

Sinds een jaar heeft Meneer Aap een abonnement op de krant.

Eén of andere aanbieding van het krantenbedrijf: elke dag de krant en als kadootje een hele serie biografieën erbij: een boek over Einstein, over Mandela en ook over zijn favoriet: Lennon...

Hij vindt het geweldig, dat de krant elke ochtend zo rond een uur of 5 op de mat bij de voordeur ligt!

Iemand staat er nogal vroeg voor op en dat vindt Meneer Aap wel heel bijzonder.

Hij staat echt nergens vroeg voor op! Hij blijft liever een tijdje in z'n warme bed liggen.

Maar ja...

Die krant dus... 

En elke dag weer!

Hij gaat er wel iedere dag voor zitten, maar echt blij is hij niet met wat er in staat.

Er worden veel mensen doodgemaakt. Dat snapt hij niet. Hij kan er met zijn hoofd niet bij.

En er moeten veel mensen vluchten uit hun onveilige land. Dat snapt-ie ook niet.

En wat-ie helemaaaal niet snapt is het woord "crisis". Het wordt overal aan vast geplakt: vluchtelingencrisis, beleggingscrisis, geldcrisis. 

Bah! Hij wordt er naar van. Het woord alleen al...

Helemaal nooit eens blij nieuws, alleen maar narigheid... Kommer en kwel.

Als ik baas van de krant zou zijn, denkt hij, dan zou ik zorgen voor elke dag méér blij nieuws dan al dat akelige gesodemieter! 

Over iemands eerste kus, of over een lego-kasteel.

Over een kind dat de blues op de piano speelt.

Over dat het zo goed gaat met de zilverreiger.

Over een rozenstruik, die eind december 9 prachtige rozen geeft!

Van die dingen, denkt meneer Aap, van die dingen ja!

Op Facebook wordt hij meteen vriend van Blij Nieuws

En de volgende dag zegt hij de krant op... 

Dag slecht nieuws... ik schenk je geen aandacht meer.

Het enige wat hij gaat missen, dat weet-ie nu al, is de column van Aaf Brandt Corstius. Maar daarvoor gaat hij voortaan naar de bieb!

Downton Abbey

.

Sinds kort heb ik een abonnement op Netflix. Op verzoek allerlei series en films zien...

Eerst nog even een maand gratis en daarna mag ik betalen.

Hoe lang ik abonnee blijf weet ik nog niet...

Ik heb namelijk het Britse kostuumdrama "Downton Abbey" ontdekt.

Daar had ik nog helemaal niets van gezien op tv, wat ik niet snap, want het schijnt, dat miljoenen mensen naar deze serie gekeken hebben. 
En ik ben nu pas bij de eerste aflevering van het eerste seizoen gaan kijken... 
Verslavend om het hele verhaal van de familie Crawley die in Downton Abbey woont te kunnen volgen. Zes seizoenen!

Een grote familie, met 26 mensen personeel...

Fantastisch!

De aankleding, het acteren, het gebouw, de decors: alles klopt...
Nou ja... bijna alles:

Een schitterende op het lijf geschreven rol van Maggie Smith als grootmoeder van de familie. Streng, bits en behoorlijk "adelijk":

Later schijnt Shirley MacLaine een rol te hebben, als de moeder van de Lady of the house. Daar verheug ik me nu al op.

Ik hoop, dat ze een goeie bitch speelt!

Als ik de zes seizoenen lang lekker meegeleefd heb met de personages (een paar maanden?) dan ga ik kijken of het verdere aanbod van Netflix naar mijn smaak is...

Maar, voorlopig ben ik even onder de pannen. Met een niet hippe, moderne of snelle serie die zich 100 jaar geleden afspeelt!

Grayson Perry (vervolg)

.

Op verzoek van mijn webbie Gerda (klik op : GerdaYD  voor haar weblog) vandaag nog wat foto's van het werk van Grayson Perry in het Bonnefantenmuseum in Maastricht.

Zoals gisteren gezegd: zeer de moeite waard.

Een serie gigantische (4 bij 2!) wandkleden over het levensverhaal van Tim Rakewell. Je ziet er straten, kleding, haardracht, interieurs, koffiemokken, theedoeken, hondjes... eindeloos fascinerend. 

Hele verhalen worden er afgebeeld en natuurlijk ook teksten!

Dit detail vind ik wel geestig! En kun je ook lezen wat voor pan er op het aanrecht staat?

Behalve de tapijten zie je ook keramiek, etsen, houtsnedes en een schitterend schip van hout met glas. Echt Perry!

 

En tot slot een wonderlijk stukje keramiek. Naast grote vazen en urnen dit malle beeld van een wonderlijk wezen bijna 60 cm hoog...

Grayson Perry is ooit begonnen aan een avondcursus keramiek, omdat hij, werkloze kunstenaar, zin had om iets te gaan doen wat niet in de mode was. Niet wetende dat hij in 2002 juist daarvan een grote expositie zou hebben in het Stedelijk Museum in Amsterdam.

Dat kun je hier lezen: Stedelijk

En kun je er nóg geen genoeg van krijgen? Er is heel veel op YouTube gezet.

Onder andere: "What do you learn at art schools" 

(foto's: Henry Kloostra en Marlou Witzel)