1 april

.

1 april kikker in je bil...

Ja, we kennen het allemaal wel: de 1 april mopjes...

"Je veter is los!" of  "Er zit een scheur in je broek"...

Hahaha... wat hadden we er vroeger lol mee!

Een goeie 1 april mop kan ik trouwens nog steeds waarderen.

Met de dagelijkse Franse les heb ik wat geleerd over 1 april.

De vraag was: welke vissen hebben geen graten?

En ik vulden: "les saumons" in. Dom dom dom!!

Les saumons zijn zalmen en natuurlijk hebben die graten.

Maar "les poissons d'avril" hebben absoluut geen graten, want dát zijn papieren visjes die op 1 april als aprilgrap worden gebruikt.

Nooit geweten.

Nu dus wel!

Je knutselt een papieren visje in elkar en plakt dat op de rug van je vriendje of van de juf.... Hahaha, en daar moeten de Fransen dan heel erg om lachen. 

Een lekker onschuldige grapjesdag is het daar dus.

Gaat bij ons nooit lukken.

Maar geestig vind ik het wel...

Moment van Paula

.

Mijn moeder

drinkt thee.

Ze tilt

het kopje op

en brengt het

naar haar mond.

Wat heeft

mijn moeder

mooie handen.

Paula... 23 maart 1910




.

De regenjas

.

Nou moet je niet denken, dat ik alleen maar mensen met honden spreek, daar in het Bolwerk.

Nee... ik loop in de stromende regen achter een jonge vrouw (zonder hond!) met een prachtige regenjas aan!

Als ze bij het hekje van haar huis is draait ze zich om en zie ik dat het helemaal geen jonge vrouw is, maar een oudere dame.

Ze zegt me goedemorgen en ik geef haar een compliment over haar jas.

Ja... daar is zij ook heel blij mee.

Het is een jas die uit Noorwegen komt:in sommige streken daar regent het 360 dagen per jaar, dus die Noren hebben goeie regenkleding nodig!

Deze jas heeft heel veel gezellige kleurtjes en de vrouw demonstreert de kleurtjes aan de achterkant achter een rits.

Je wordt er gewoon vrolijk van.

Als ze zich omdraait zie ik een labeltje: Blaest.

Gauw de naam inprenten, voor ik het vergeet.... Blaest. Uit Noorwegen.

Eenmaal thuis googel ik de naam en zie dat de Noorse ontwerper Lisbeth Lillebøe de regenjassen die Blaest heten heeft ontworpen. En ook laarzen en paraplu's en allemaal even kleurig...

De ene nog mooier dan de andere. En de ene nog duurder dan de andere.

Onwijs duur, ik zou er lang voor moeten sparen!!

En nu ben je zeker nieuwsgierig naar deze mooie, kleurige regenjassen.

Hier is er eentje, die lijkt op de jas van de vrouw in het Bolwerk:

Kom maar op met die regen! Doet me niks!

Ik stap er vrolijk doorheen...

Maar gewoon in m'n eigen regenkloffie, dat bijna niks kostte!

Maar misschien.... heb ik over twee jaar deze aan:

Of deze:

Foto's: www

Stoer in het Bolwerk

.

Ze zeggen wel eens, dat een hond op z'n baasje gaat lijken.

Of is het juist andersom? Dat het baasje op z'n hond gaat lijken?

Soms denk ik wel eens, dat het waar is.

Ik loop met Lizzie, mijn leasertje, in het Bolwerk.

Vandaag heb ik al zeker 2 mensen gesproken. Eigenlijk zeg je iedereen gedag, als-ie maar met een hond loopt...

Bij het Dolhuys zie ik een Chow Chow...

Misschien denk je nu: oh leuk...

Nou, ik denk dat helemaal niet.

Vroeger (zeker 55 jaar geleden!) is onze hond Timmie door twee Chow Chows aangevallen en heeft daar z'n leven lang een lelijke plek op z'n rug aan overgehouden. Klotehonden...

Maar deze ziet er rustig uit, dus ik vertrouw Lizzie wel aan hem toe, ik blijf echter op m'n hoede.

De honden die hier in het Bolwerk komen zijn eigen allemaal heel braaf: ze kunnen los lopen en volgen goed. 

Deze hond dus ook...

Even later kom ik met zijn baasje in gesprek.

Hij lijkt eigenlijk ook op een Chow Chow: met brede schouders.

Niet echt mijn type, maar goed... je wandelt door het Bolwerk en je praat met (bijna)  iedereen!

Ik vraag hem hoe zijn hond heet.

De naam verbaast me niks: Boemba!

Boemba...

Echt een naam die bij die hond en zijn baasje past: een stoere naam voor een stoere hond.

In elke hond zit wel een verhaaltje.

Dus ik zit goed, daar op het Bolwerk...

Adellijkheid in het Bolwerk

.

Er komt mij een echtpaar tegemoet.

Een keurig stel. 

Hij in streepjes pak en zij met mantelpak en keurig geonduleerd blauw haar.

Als er een windvlaag is blijft heur haar tóch netjes op haar hoofd liggen.

Hij draagt een Engelse pet en tikt er tegen als ik aan kom lopen.

Vlak voor hun loopt een prachtig zwart hondje.

Het glanst en is heel mooi slank en het lijkt alsof het danst.

Ik vind het een prachthondje en geef het echtpaar dan ook een compliment.

"Wat heeft u een prachtig hondje... het lijkt wel een adellijk hondje..."

Ze moeten er om glunderen.

En ze vertellen, dat het inderdaad een adellijk hondje is: een Markies. En dat het eigenlijk niet hun hondje is, maar het hondje van hun kleindochter. En het heet Arthur!

Een Markiesje, dat Arthur heet...

Kijk eens wat een lekker toetje:

Het is niet zo heel groot: ongeveer 40 cm hoog.

En het heeft een lief aandoenlijk gezichtje.

We vervolgen onze weg, zij met het Markiesje en ik met mijn lease-hondje.

Al ik thuis ben ga ik googelen en vind zelfs een markiesjesvereniging! Kijk maar eens hier... markies

Er is heel veel over te vinden, en iedereen is enthousiast over dit adellijke mooie hondje...

Ook vind ik een foto van het adellijke beestje, dat lekker heeft zitten wroeten in de aarde. Gelukkig... dat kan dus ook!

Jaja, je maakt wat mee op het Bolwerk!

"Ik zal u vertellen, mevrouw..."

.

Ik zie haar niet altijd, maar vaak wel.

Een oude vrouw, die met een wandelwagen als rollator én een hondje een moeizaam rondje Bolwerk loopt.

Ik lok altijd een gesprek uit. Soms lukt dat, soms niet.

Toen het zo woei bijvoorbeeld en ik zei, dat het wel erg zwaar weer was, zei ze alleen maar: "Ja, niets aan te doen..."

Meer kreeg ik er toen niet uit. Misschien had ze pijn of geen tijd...

Maar andere keren heeft ze het hoogste woord en de woorden "Ik zal u vertellen, mevrouw..." komen dan regelmatig langs.

Ze is 83 en heeft heel wat te vertellen.

Over haar man, die zo ernstig ziek is geweest en vlak voordat ze 50 jaar getrouwd waren overleed.

En dat ze, toen hij overleden is, heel depressief was en de hondjes van de buren is gaan uitlaten.

En dat ze zelf op het gebied van ziekte nogal wat heeft meegemaakt, maar altijd naar buiten gaat. Dat ze nooit binnen blijft hangen...

Ik vraag haar of ik een foto van haar mag maken. 

Ze wil wel weten waarom natuurlijk. 

Ik zeg, dat ze zo'n lief gezicht heeft.

"Ik zal u vertellen mevrouw..." en er komt weer een heel verhaal.

Henry vraagt wel eens: "Maar kom je in zo'n gesprek zélf wel aan bod?"

Maar dat is het 'm nou juist. Door te luisteren kom ik énorm aan bod!

Dat vind ik het mooie aan het Bolwerk: de ontmoetingen en wat er gebeurt, maar soms ook gewoon om dat wat er niet gebeurt. 

Kleine dingen soms.

Meestal kleine dingen.

Avonturen in het Bolwerk

.

Op Facebook kun je regelmatig met allerlei nogal onnozele testjes meedoen.

Meestal heb ik daar geen zin in. Maar één keertje deed ik eens een keertje mee. 

Het ging over welke plaats als thuis voor me voelt.

Dus ik doe voor de gein de test en wat komt er uit?

Het Bolwerk!

Dat is waar ik dus twee keer in de week met mijn lease-hondje loop.

Het klopt: ik loop er graag.

Én omdat ik van lopen houd én omdat "mijn" hondje er vlak bij woont.

Ook vind ik het er mooi. Het rondje kan een uurtje zijn, of je steekt af en dan is het driekwartier of een half uurtje, al naar gelang je tijd hebt. Ik neem altijd de tijd en loop dus loop altijd een uur. Heerlijk...

Deze week een paar verhaaltjes over mijn avonturen in het Bolwerk...

Gisteren liep ik er ook en heb ik welgeteld 12 mensen gedag gezegd, want... ook in de stad groeten mensen met honden elkaar.

En sóms zit er een verhaaltje aan vast.

Maar daarover deze week meer...