EVEN PAUZE

.





















Marlou houdt even pauze...













.

MARITA EN DE ROZENPRINSESSEN

.


Er was eens een kunstenaar, ze heette Marita...

Zo zou een sprookje kunnen beginnen.
Het gaat over Marita Kratz.
Ze is op mijn pad gekomen, doordat mijn dochter Roosje, die grafisch vormgever is, een boek over haar maakt. Ik zal er later meer over vertellen, als het boek af is.

Marita maakt kunst met textiel. Kijk, hier zie je iets van haar hand:



















vrouwenvlijt, Marita Kratz

Op een dag bedacht ze iets, waarvoor ze 10.000 gehaakte roosjes nodig had.
Ze begon te haken, met witte katoen en die dag had ze 11 roosjes af.
Dat zou nog lang duren tot de 10.000 roosjes af waren. Maar toen... kwam de buurvrouw en die vroeg haar: " Wat ben je aan het doen?"
Marita vertelde haar plan en die lieve, schattige buurvrouw zei, dat ze heel goed kon haken en dat ze haar zou helpen. En ze wist nog wel iemand, die mee wilde helpen.
En nog iemand...
En nog iemand...

.















Marita nodigde alle mensen, die haar hielpen uit en die avond zaten ze allemaal mooie witte roosjes te haken...
En ze zei: "Jullie zijn mijn Rozenprinsessen..."

Inmiddels zijn het zo ongeveer 20 mensen, die elke dag een paar roosjes voor Marita haken en hebben ze al 9000 roosjes af!

Ik vond het zo'n leuk verhaal... En...
Ik kon vroeger toevallig ook goed haken en na enige oefening ben ik er door gepakt en mag ik mijzelf ook een Rozenprinses noemen.
Ik heb er inmiddels bijna 20 af en ze zijn zo mooi en wit en zacht...

Op naar de 10:000 hagelwitte rozenprinsessenrozen...


.















Het resultaat laat ik jullie zien, als het boek af is...

Klik* op: Marita Kratz

"OH JEE, ALS HET MAAR NIET..."

.
Als je eenmaal met kanker van doen hebt gehad en je bent klaar met de behandelingen, dan ben je nog niet klaar met kanker.
Bij ieder vreemd gevoel of pijntje in de onderbuik denk je: "Oh jee, als het maar niet...."
Nou kennen jullie me zo langzamerhand wel een beetje en weten, dat ik niet een van de somberste mensen in Haarlem en omstreken ben. Soms ben ik zelfs super-positief. Of euforisch. Himmelhoch jauchzend. Optimistisch...

Maar ja... nu heb ik toch weer wat, waar ik me nogal zorgen over maakte. Al mijn optimisme was even weg. Ik dacht: "Oh jee, als het maar niet...."

Ik zag de bui al hangen, vooral na een super-eng verhaal van iemand, die weer iemand kende, die...

Wat is nou het geval: ik heb een soort van bult op mijn verhemelte. En het voelt, alsof ik veel te lang op een kilo zuurtjes heb zitten zuigen. Maar aangezien ik zo goed als niet snoep en zeker niet een kilo zuurtjes achter de kiezen heb, maakte ik me ongerust. Het brandt en klopt.
Nou is kanker meestal een sluipende moordenaar, die niet zo maar brandt of klopt, dus ik hoopte gewoon stiekemweg ook op een soort van ontsteking.
Maar ja, de gedachte: "Oh jee, als het maar niet..." zat vooraan op de rij, eerste rang...

Henry maakte er een foto van. Zie je me staan met mijn mond wagenwijd open en de lens zowat in mijn huig?
Het zag er wel gek uit. "Ga naar de dokter", zei hij.
Ook Ellen adviseerde me zoiets: "Ga naar de tandarts", zei ze.

En toen gebeurde het: ik durfde niet.
Ineens werd ik een super schijterd. Ik durfde niet.
Tot Henry zei: "Stop met je kop in het zand steken. Laat er naar kijken."

Dus... met lood in de schoenen gisteren naar de tandarts. Ik heb een leuke tandarts, een Schot met een lekker sappig accent. Helaas kan ik dat hier niet nadoen. Maar goed: een foto gemaakt. En wat blijkt nu: er zit een fikse ontsteking op de wortelpunt van een van mijn snijtanden. En hij kan er niet bij, want het is een stifttand. Daar gaat in gesneden worden door de kaakchirurg.
Dat wordt een heel gedoe, maar dat kan me niet schelen, toch ben ik opgelucht.

Kun je je dat voorstellen?

WAVER 11

Ik ben geboren aan de Waver. Het is een riviertje even voorbij Ouderkerk aan de Amstel.

Een mooi, rustig riviertje.
Het land ernaast ligt lager. Er staan boerderijen en er grazen koeien.

Vandaag zijn we er naar toe gefietst. Vanaf de Sarphati-straat langs de Amstel.
Eerst bij Hesp op het terras aan de koffie. Heerlijk om daar bootjes te kijken. De roeiboten van Nereus aan de overkant. Meestal vier met stuur.
Gewone pleziervaartuigjes... 
Er vaart een soort van waterflatgebouw: 3-hoog aso.
Iedereen is loom van de warmte.

We fietsen verder langs de Amstel. Vissers, die meedoen aan een wedstrijd.
Eén visser komt er rond voor uit: de barbecue staat al klaar!

Halverwege lunchen we in het gras. Stilte, verder niets.

In Ouderkerk langs de Joodse begraafplaats en bij de Smidse, waar je heerlijke pannekoeken kunt eten, naar links. Bij de boerderijen zit men in de schaduw van de Lei-lindes aan de thee. Geborduurde tafelkleedjes.

Waver nummer 11 is een schattig klein huis. Mooi onderhouden door de huidige eigenaar. Er is niemand thuis, dus voor de foto doe ik net of ik de deur opendoe.
Hier ben ik geboren. In dit huis deed ik mijn eerste schreeuw. Mijn eerste ademtocht.
Mijn eerste stapjes. Mijn eerste woordjes.

Dag huis...
Dag Marlou...

De tocht vervolgen we aan de overkant van de Waver, via de Stokkelaarsbrug naar de Voetangel en verder weer langs de Amstel.

Bij Buitenplaats Wester-Amstel een wijntje. Gevaarlijk, want... wil je dan nog wel verder fietsen?
Er is een pad gelegd langs gedichten. Ik bedenk alweer een nieuw Volkskrantblog.

teveel geleefd met teveel vrienden

nooit aan zaaien willen denken

oogsten, gebruiken, verteren

en nu

alleen

zittend op wat nog rest

het zwarte zaad

(Jan Nooij)

Bij Zorgvlied gaan we even langs Jan.

Rust heerst er.

Eeuwige rust.

Mooie, eeuwige rust.

De fietstocht loopt ten einde. We groeten Karel nog even en dan gaan we naar huis.

40 heerlijke, nostalgische kilometers in de kuiten.

Van mij mag de zomer nog heel lang duren.

.

ZOMERSTOP

.

Nee nee, ik houd geen zomerstop, hoewel ik wel minder zal schrijven met dit heerlijke weer.
Nee, ik bedoel zomerstop van mijn koor: Vrouwenkoor Malle Babbe.
Ik mis het nu al. Het is zo bevrijdend om heerlijk met elkaar te zingen...
Gisteren was de laatste ochtend van het seizoen.
We hadden allemaal bij Leny ons favoriete lied kunnen opgeven en vol verwachting van wat er die ochtend komen zou, zaten we er helemaal klaar voor.
We moesten ook raden, wie het lied aangevraagd had. En als je het goed had verzon Leny iets, wat je dan gewonnen had. Een etentje of een interview of een massage.

Prachtig werd het. Een ochtend met een gouden randje.
Iedereen had de hele map doorgebladerd op zoek naar haar mooiste lied.
Het ene nog mooier dan het andere. En gaandeweg kwamen de emoties los.
Ik zag Meta voor me zitten snikken. Else aan de overkant hield het ook niet droog.
De een na de ander zat met een zakdoekje de tranen weg te vegen.

Ik kan dat helaas niet. Ik kan zo goed als niet huilen. Dat vind ik wel jammer.
Ik zit wel met een dikke brok in mijn keel. "De jank in mijn keel", zoals een van mijn vriendinnen altijd zegt. Maar daar blijft het bij. Niet door kunnen zingen door de emoties van een ander.

Toen Jeanne "I believe" begon te zingen met die prachtige stem van haar en de mimiek, de lichaamstaal erbij, had ik het wel even te kwaad. Als je zo kunt zingen... de sterren van de hemel... dan heb je toch wel een gave. Schitterend.

En dan... "Languir me fais" een lied, dat uit je tenen komt. En ja hoor... weer een zakdoekje uit een tas.

Gelukkig had Bernadet "Hoeperdepoep" op het verlanglijstje gezet. Dat neutraliseerde de boel een beetje.

Een heerlijk ochtend. Echt waar: een ochtend met een gouden randje. Daar ben ik heel dankbaar voor...

Dit is Leny, onze dirigent...



(De namen, behalve die van Leny, zijn om privacy-redenen veranderd.)
.