Een oliebol voor meneer Aap

Het is de laatste middag van december 2010.

Meneer Aap heeft een grote pan op het aanrecht staan. Een grote, gietijzeren oranje pan.

En in die pan... ligt deeg voor de oliebollen te rijzen.

Meneer Aap neemt dat heel serieus. Oliebollen worden anders veel te hard.

En ze dienen lekker luchtig te zijn. Vandaar dat rijzen.

Eigenlijk wil hij nu al beginnen met bakken, maar... hij moet zijn geduld bewaren.

En dat is nou net een beetje moeilijk voor meneer Aap.

Hij kijkt regelmatig onder de schone theedoek, waar het deeg onder ligt te rijzen.

Lekker veel krenten heeft hij er doorheen geroerd en hij wil er ook wat stukjes appel in doen.

Zou appel, die gezwommen heeft in rum, lekker zijn? Om er doorheen te doen?

Nee... toch maar niet. Doe maar gewone ouderwetse oliebollen. Met rozijntjes er in.

Als het deeg genoeg gerezen is gaat het grote bakken beginnen.

De hete olie sist bij iedere bol deeg, die erin gegoten wordt.

Als ze bruin genoeg zijn vist meneer Aap ze er uit en legt ze eerst op een stuk keukenpapier.

De eerst bol... Die is voor de kok zelf. Hij laat hem beetje afkoelen en bestuift daarna de bol met poedersuiker en hap! Suiker rond zijn bek. Heerlijk...

Hij pakt meteen een spiegel om te kijken hoe dat staat: een suikersnor...

Dan loopt hij naar de bijkeuken. Daar staat een fles heerlijke champagne. Nou ja... eigenlijk is het Cava, want die is net zo lekker en stukken goedkoper. 
Hij zet glazen klaar. De schaal met oliebollen ernaast.

En dan wacht hij tot ze komt, zijn grote liefde, die vanavond deze laatste avond van het jaar met hem gaat doorbrengen.

Voor alle meneer Aap vrienden en voor alle lezers en Roosje, Wijs en Pier in de sneeuw:

EEN SPRANKELEND 2011

© Marlou Witzel

.

Ik heb de winter liefgehad

Jan Wolkers is wat mij betreft veel te vroeg overleden. Hij had wel 150 mogen worden, deze fantastische beeldhouwer, schilder en schrijver.

In mijn boekenkast op de Wolkersplank ontbreekt nog het een en ander. 

Onder andere de dichtbundels, die hij schreef. 

Hier een mooi gedicht van hem:

Ik heb de winter liefgehad

Sneeuw droog als kippenvoer

Of nat als sop.

Mijn vader die met schele hoofdpijn

Als een antenne de dwarreling voorzag.

Als hartenkenner en als nierenproever.

De schijndood van de winterslaap

Doet kikkers in hun modderdoos verstijven.

Zonder geloof loop ik op water

Bij twintig graden vorst.

De waterwezens die mijn voetzolen bekijken

Hebben een fijne dag gehad.

In iedere aardplooi grijnst een glimlach

De tanden bloot of er gestorven was.

Jan  Wolkers, Oegstgeest 1925- Westermient 2007.

.

52 sneeuwvlokken?

Vorige winter heb ik mezelf beloofd, dat ik dit jaar 52 sneeuwvlokjes zou haken. 

Elke week één.

En dat ik die dan deze winter voor het raam zou hangen, want dat staat zo leuk, als het buiten nog eens sneeuwt ook.

Ahum...ik neem mezelf wel eens meer iets voor...

Zoals: elke dag pianospelen of teksten oefenen of ukelele spelen of...

En komt dat er altijd van?  Doe ik altijd wat ik mezelf voorneem?

Nee! Heel vaak word ik afgeleid door iets heel anders en hoppa! daar gaan mijn voornemens.

Is het me gelukt om 52 sneeuwvlokjes te haken?

Helaas.... nee... niet gelukt.

42 dan? ...

32? ...

22? ...

Heb je wel gehaakt??

Jawel, jawel... het zijn er 16 geworden. 16 hagelwitte sneeuwvlokjes en toen had ik er helemaal geen zin meer in. Ik heb ze met suikerwater lekker stevig gemaakt en van de week opgehangen.

Nou ben ik dus benieuwd naar mijn goede voornemens voor het komende jaar. Het is tenslotte eind december...

Gaat dat nog wat worden of rotzooien we maar weer wat raak?

Ik ben soms toch zo benieuwd naar mijn eigen gedrag...

En jij ... neem jij je iets voor voor 2011?

.

33

Al meer dan 20 jaar is 33 mijn huisnummer hier aan het grachtje in Haarlem. Dat schept toch een band, nietwaar?!

En daarom ga ik regelmatig op zoek naar een ander huisnummer 33. In Brugge, in Londen, in Utrecht, noem maar op. Zomaar, voor de gein.

Het getal 33 valt me altijd op.

Zoals bij Anneke (*klik*) met haar 33-lijst: "DRIE-EN DERTIG DINGEN DIE IK DIT JAAR WIL GAAN DOEN"

Of... nu dit weer:

Al weken stuur ik deze catalogus terug naar een bedrijf op de Haarweg, jawel... op: nummer 33 in Terneuzen.

En zij sturen me elke keer weer een nieuwe catalogus terug. Soms zelfs twee precies dezelfde exemplaren!

En dan kalk ik er weer: RETOUR op en ...
Vervolgens sturen zij weer een catalogus, waar ik dan weer RETOUR opzet en zo voort en zo voort... 

Ik denk steeds... wie heeft de langste adem? Zij of ik?

Het is een soort van sport geworden. 
Ha! Daar is de post. Jawel! Een catalogus van de Neckermann in de bus. Ik pak mijn dikste viltstift en zet er met grote letters RETOUR op.

Nummer 33. Het blijft een magisch getal. Ik ben er voortdurend mee aan het spelen...




.

Olipantje in het bos

.

Jarenlang heb ik beeldjes, foto's en kaarten van olifanten gespaard. Ze hingen/stonden/lagen allemaal in de wc. Een behoorlijk barokke wc had ik toen. 

Toen Pier, mijn kleinzoon voor het eerst dit liedje zong (hij was toen 2) smolt ik helemaal ...

Hij zong het zo (kon toen de f nog niet zeggen)

Olipantje in het bos
Laat je mama toch niet los
Anders raak je de weg nog kwijt
en dan heb je heel veel spijt
Olipantje in het bos
laat je mama toch niet los...

Prachtbeesten...

Schijngehakt

".

Ik kom uit een redelijk groot, traditioneel gezin.

Mijn moeder was een kunstenaar in de keuken.

Wijd en zijd was ze beroemd om haar improviserend koken.

Veel mensen werden bij ons aan de dis genodigd.

Men kon altijd onverwacht langskomen: er werd gewoon een extra bordje gedekt.

Natuurlijk waren er ook vaak vegetariërs te gast, waarvoor mijn moeder een soort van "schijngehakt" maakte. Tenminste zo noemde ze dit gerecht.

Het is heerlijk en voedzaam...

Ze maakte dat met deze ingrediënten:

uitje, knoflookje

paprikasnippers/of -poeder

twee of drie handjes havervlokken

2 eieren

zout/peper

peterselie

Ja... en nu komt het moeilijke: ze wist nooit hoeveel er van iets ergens in moest. Ze deed maar wat: Een beetje van dit, een beetje van dat.

"Maar hoeveel moet er dan in, Ima?"

"Tja... een snuffeltje, niet zo heel veel. Dat moet je gewoon een beetje aanvoelen..."

Dus hier is het advies voor de kokkies: doe maar wat!

Rooster een gesnipperd uitje, met een knoflookje en wat fijngesneden paprika.

Haal de pan van het vuur en meng er havervlokken, een eitje (of 2) doorheen en maak het op smaak met zout en peper.

Fijn gehakte peterselie erdoor.

Vind je koriander lekker?

Dan doe je dat er doorheen.

Is het te droog? Dan doe je er nog een eitje door.

Nou ja... je ziet het: ik rotzooi ook maar wat raak!

Vorm er met natte handen platte koekjes van, waar je paneermeel op strooit.

En die koekjes... die bak je in heet olijfolie.

Ik ben benieuwd of jullie het lekker vinden...
Trouwens... je mag ook een keer komen eten, dan maak ik het voor je...

.

Omweggetjes

.

"Een reis van duizend mijl begint onder je eigen voeten”

 Lao-tze 

Ik blader in een tijdschrift en lees een artikel, waar ik meteen door geïnspireerd ben: het gaat over omweggetjes maken…

Niet direkt op je doel afgaan, maar met een omweggetje.

Of, zoals in het boek “Haar naam was Sarah” (van Tatiana Rosnay) staat: “Mama maakte altijd lange, korte weggetjes”

Als je ergens naar toe wilt, vooral niet rechtstreeks gaan, maar een keertje een zijstraat eerder nemen.

Of loop er eens langs en keer later weerom... Zoiets ongeveer...

Ik pik voortdurend van die prettige dingen op. Daar heb ik een antenne voor.
Nu dit dus weer. En ik breng het "werk" meteen in uitvoering.

Ik fiets naar Heemstede, langs de Leidse Vaart. Het is druk. Ik voel dat de auto’s, die  langs mij scheuren mijn energie opslurpen.

Dat gaat zomaar niet, denk ik…

Meteen na de kathedraal sla ik rechtsaf en maak daardoor een omweggetje.

En wat gebeurt er?!

Stilte.

Het valt als een fijn gaas over me heen.

Alle stress verdwijnt op slag.

Stilte.

Ik zie bij het grofvuil een roze beertje liggen en vraag aan een oudere dame of ik het even bij haar in de tuin mag stallen. Het mag...
Ik voel me licht en veilig.

Rustig en op mijn gemak.

Steeds vaker maak ik omweggetjes.

Lange, korte weggetjes.

De rode muts

warm .

Koeiepaadje

Ze loopt in de sneeuw met een grote rode wollen muts op.

Het is een oude vrouw.

Ze heeft een groot gezicht met rode wangen.

Ze loopt krom en duwt haar rollator ver voor zich uit.

Ik zie, dat ze twijfelt of ze wel zal oversteken.

En ik vraag haar: “Zal ik u even naar de overkant helpen?”

Ze zegt, dat ze dat wel heel fijn vindt.

En ze begint een praatje.

Dat ze “pas” 95 is.

En dat ze niet steeds binnen wilt zitten. Ze wijst op haar huis, dat er prachtig bij staat in de sneeuw…

Ze vindt het saai binnen. Het is zo opgesloten, zegt ze...

Ze wilt er heerlijk op uit, maar is wel bang om uit te glijden.

Het is niet druk op de Elswoutlaan. Samen lopen we langs de poort van het landgoed. Ze loopt wel heel erg krom…

Als ik even later aan de overkant op het koeiepaadje loop zie ik de vrouw met de grote rode muts op het bankje zitten recht tegenover het Grote Huis..

Daar zit ze, pas 95 jaar oud. 

En ze vindt het saai binnen…

Ik loop door naar Het Wapen van Kennemerland waar een paar van mijn koorvriendinnen al enthousiast naar me zwaaien en waar ik even mijn verhaal kwijt kan bij een warm kopje koffie…

De foto's zijn allemaal van mezelf. Het verhaal trouwens ook. Jammer dat ik geen foto van de oude vrouw durfde te maken...

.

Meneer Aap krijgt kerstvisite

".

Meneer Aap doet helemaal nooit aan kerst. Al jaren niet.

Hij vindt het allemaal dikdoenerig en druktemakerij.

Bovendien gelooft hij niet in het verhaal van die vrouw, die zwanger werd, zonder dat ze met haar verloofde had gevreeën.

“Niks anders dan sprookjes en folklore” roept hij altijd, naar wie het maar wil horen. En hij lacht er om: “Hahaha! Dat kan toch helemaal niet!”

Dan gaat de telefoon. Het is zijn tante. Niet bepaald zijn lievelingstante. Ze heeft een venijnige stem en heeft altijd overal iets op aan of op te merken.

Niet dat hij nou een hekel aan haar heeft, maar hij heeft er niet altijd zin in.

Ze ziet er wel heel lief uit, maar ze ís het alleen niet. Ze heeft een prachtsnor, die ze elke ochtend in de krul borstelt….

"Ik kom met de kerst", nodigt Tante zichzelf uit.

Meneer Aap begint te sputteren en zegt, dat hij geen kerst viert en dat hij alleen wilt zijn en dat hij niks in huis heeft en…

Maar Tante heeft daar helemaal geen oren naar.

Ze zegt, dat ze Nicht met haar kindje mee neemt.

Tja… dat vindt meneer Aap nou weer wel leuk. Nicht is een leuke, vrolijke meid, waar je heel erg mee lachen kunt.

Bovendien heeft ze pas een kind gekregen van een onbekende vader en noemt zich BOM moeder. Daar ligt meneer Aap ook altijd van in een deuk.

Whaha! Bom moeder! Dat vindt hij toch wel zo geestig.

“Nou vooruit dan”, zegt hij…”Er is zuurkool met knödel en bessenwijn”.

En zowaar… Tante heeft er niets op te zeggen en als ze dan ook nog hoort, dat ze van harte welkom zijn, krijgt ze toch een kleine traan in één van de ooghoeken.

Maar dat ziet meneer Aap niet. Want hij zit aan de andere kant van de lijn en verheugt zich nu al op de komst van Nicht en het kind…

.

© Marlou Witzel

Nummer 33

.

Het getal 33... het is een opmerkelijk getal voor mij: ik woon op nummer 33; ik kreeg 33 bestralingen; ik heb 33 wensen en... in de hemel is iedereen 33 jaar! (tenminste... dit beweerde Thomas van Aquino zo rond 1250)

Als ik aan het lopen ben zoek ik vrijwel altijd naar een nummer 33.  

Maar niet elk nummer 33 is geschikt om er iets over te schrijven.

Vanmorgen echter...

Ik was aan het wandelen en ineens zag ik een huisje, waarvan ik weleens heb gedacht: "Daar zou ik wel willen wonen."

Het is een beetje truttig rijtje daar in dat straatje. Met kleine huisjes, die men vroeger arbeidershuisjes noemde. Een tijdlang is dit nummer 33 te koop geweest. Ik weet nog, dat ik weleens dacht: "Eindelijk een huis met een trap naar boven!" 

Ik woon namelijk al jaren gelijkvloers en als ik een trap op moet ben ik in geen tijd buiten adem. Dan kom ik hijgend als een oud molenpaard boven. 

Dus zo'n klein huisje, maar wel mét een trap, was misschien wel wat voor mij geweest...

En dan de naam van het straatje: De Hendrik Roozenlaan. Let wel: Roozen met twee O's! En die mooie ouderwetse voornaam. Hendrik. Komt toch gauw in de buurt van Henry...

Hendrik Roozenlaan nummer 33...

En dat uitzicht... Daar ga je toch van kwijlen. Moet je eens kijken, hoe beeldschoon. De weidsheid. En vlakbij het landgoed Elswout en het Wapen van Kennemerland. *klik*

In de lente bloeien hier duizenden hyacinten.

Snap je dat ik hier af en toe mijn ogen uitkijk en stilletjes een beetje loop te genieten, in de buurt van de Hendrik Roozenlaan 33.

Maar ja...

Ik woon al op een nummer 33. In een heel oud huisje uit 1900 aan een prachtig Haarlems grachtje.

Ik kan me geen betere plek wensen.

Sneeuw...

.

Ja... het kan niet uitblijven met zo'n fotogeniek model overal om me heen. Ik heb de afgelopen dagen voortdurend lopen fotograferen met mijn kleine toestelletje.

Hier is mijn mooiste foto:

Dit is op het pleintje bij de bibliotheek in Haarlem. Nou ja... of het de mooiste foto is, dat is moeilijk te zeggen. Maar hij is geslaagd. Ik mag door naar de volgende ronde!

En jawel hoor, het is me gelukt om vrijdag met de trein naar Amsterdam te reizen! Leve de NS!!! 

Ik heb er meteen een heerlijke wandeling gemaakt in een uitgestorven ARTIS!

En zaterdag, ook weer met de trein, die perfect op tijd reed (dank je wel NS!) terug naar Haarlem, alwaar ik in een sneeuwballen gevecht verwikkeld was met mijn verloofde:

Je begrijpt: ik vind de sneeuw helemaal niet erg.

Ik geniet met volle teugen van al die pracht om me heen.

Al die juweeltjes...

Al die parels...


Heb je er genoeg van??? Ik niet!!!
En daarom krijg je nog een toetje:

Het begon al een beetje te schemeren toen ik dit gekke gekleurde zadeldekje vastlegde.
Als je op de foto's klikt krijg je ze lekker groot.
Glij niet uit!


De foto's zijn allemaal van mezelf! Oh ja, en nog wat: maandag ga ik niet koken! Er komt geen recept. Ik zou zeggen: doe maar een lekkere hutspot of zo...

Kijk...

Something...

Something in the way she moves

Attracts me like no other lover

Something in the way she woos me

I don’t want to leave her now

You know I believe and how  

Somewhere in her smile she knows

That I don’t need no other lover

Something in her style that shows me

I don’t want to leave her now

You know I believe and how  

You’re asking me will my love grow

I don’t know, I don’t know

You stick around and it may show

I don’t know, I don’t know    

Somewhere in her smile she knows

And all I have to do is think of her

Something in the things she shows me

I don’t want to leave her now

You know I believe and how

Prachtig nummer geschreven door George Harrisson met die scheurende gitaar.

En die oude beelden. The Beatles met hun lange haren. John Lennon leefde nog, George Harrison, Linda Eastman, Maureen (van Ringo)... je ziet ze allemaal ronddartelen, alsof er nooit iets ergs zou gebeuren. Eigenlijk gewoon een mooi documentje... eentje voor in een bewaardoosje.

Ik kwam het weer eens tegen, dit lied. Op de site van Ans Bouter. Zij is liedjesvertaler en heeft een site met vertalingen van ongelooflijk veel liedjes... Zoek je een vertaling? Klik dan op: Ans Bouter

Hier is haar vertaling van Something:

Kijk  

Kijk hoe mooi zij zich beweegt

Vind je haar niet oogverblindend

Alles aan haar is opwindend

Ik kan niet meer zonder haar

Ik wil niet meer zonder haar

Kijk hoe lief ze naar me lacht

Ik kan geen ander meer beminnen

En dat weet ze diep van binnen

Ik kan niet meer zonder haar

Ik wil niet meer zonder haar  

Gaat dat gevoel een leven mee?

Geen idee, geen idee

Kijk over onze schouders mee

Geen idee, geen idee

   

Kijk hoe zeker zij het weet

In mijn gedachten dringt ze binnen

Wijst me op de mooiste dingen

Ik kan niet meer zonder haar

Ik wil niet meer zonder haar    

vertaling: Ans Bouter

Het lied is door heel veel mensen gezongen: Frank Sinatra, Elvis Presley, Shirley Bassey en dan noem ik alleen nog maar beroemdheden. Oh ja... ook nog door de Godfather of Soul: James Brown!

De versie van The Beatles vind ik het mooist. 

Maar als je even tijd hebt... kijk en luister dan ook even naar de interpretatie van Joe Cocker.

Ik ging "vroeger" altijd naar zijn concerten. Heb er heel wat gezien en was een soort van groupie...

Ik had daar in het publiek kunnen zitten, met zo'n lange Laura Ashleyjurk aan...

De oude vos heeft zijn haren verloren... Zijn bewegingen zijn wat glad gestreken...

Maar het is nog steeds Joe Cocker...

1969 was het. En we waren jong en onbesuisd. We deden mee met de rellen rond de bezetting van het Maagdenhuis.

We dansten om het Lieverdje, waar een paar jaren daarvoor anti-rookmagiër Robert Jasper Grootveld (uche-uche)  zijn act deed.

Ja jongens, gouwe tijden waren het...

Ik hoef niet meer terug, maar ik ben wel heel blij, dat ik het allemaal meegemaakt heb!

.

Meneer Aap doet een dutje

.

Meneer Aap werkt al een jaar of wat in het Provinciehuis. Het is fijn werk, maar erg vermoeiend.

Regelmatig gebeurt het dat er iemand achter z'n bureau zit te suffen en te knikkebollen.

Dat schiet natuurlijk niet op...

Nu heeft meneer Aap een boekje gekocht, waarin staat, dat het heel belangrijk is om 's middag  een dutje te doen.

Het heet: Verander je leven, doe een dutje. En het is geschreven door een Amerikaanse wetenschapper. 

Meneer Aap leest er in, dat zelfs Albert Einstein elke middag een dutje deed. Nee... hij lag niet uren te pitten, maar gewoon een kwartiertje.

En daarna... hops! Weer fris in de benen en je kunt de hele wereld aan.

Natuurlijk probeert meneer Aap het zelf het eerste uit.

Hij heeft een oude bank gevonden bij het grof vuil, die in een verloren hoekje op het kantoor wordt gezet. 

Er staat een kast voor, dus niemand ziet, dat er achter iemand  ligt te dutten.

Meneer Aap gaat op de bank liggen en heeft zijn hoofd nog niet neergelegd of hij is in dromenland. Hij droomt van een lekkere warme rots waar hij op ligt en waar hij heel tevreden van wordt. 

Na een kwartiertje wordt hij wakker en zegt tegen zijn sacherijnige collega: "Moet je ook even doen! Kom op, joh! Doe ook een dutje..."

De collega is in een mum van tijd onder zeil en ook hij wordt 15 minuten later verkwikt en prettig wakker. Hij springt weer aan het werk en is zo opgewekt en blij, dat het iedereen opvalt,.

"Nu wil ik even op de bank", zegt de baas van het spul en hij neemt onmiddellijk de bank in beslag en zakt zo ver weg, dat hij niet merkt, dat om hem heen al zijn werknemers gezellig met elkaar zitten te kletsen...

Als hij wakker wordt rekt hij zich eens lekker uit. Hij is het er mee eens: het dutje doet hem goed en heeft hem verkwikt. Hij heeft het gevoel, dat alles vanmiddag gaat lukken en dat iedereen er stukken beter uit ziet.

Meneer Aap wrijft in zijn handjes. Dát heeft hij toch maar mooi voor elkaar gekregen. Er staat een fijne bank op kantoor en iedereen mag 's middags even een dutje doen.

Verander je leven: doe een dutje van Sara C, Mednick, Ph.D.

ISBN 978 90 274 6494 1

Met de hartelijke groeten van Meneer Aap.

© Marlou Witzel

.

Boeken lezen

.

Met alleen een abonnement op Woordpost.nl en Taalpost.nl kom je er natuurlijk niet.

Om lekker een beetje te kunnen schrijven moet je ook veel lezen.

En helaas, dat ligt bij mij nogal moeilijk...

Vroeger was ik een superlettervreter en zat ik als het enigszins kon met mijn neus in de boeken.

Maar ja... er kwam een burn-out, een zwaar auto-ongeluk en een borstkanker-situatie, waardoor ik een heleboel van mijn concentratie verloor.

Stel je maar eens voor: ik lees een bladzij en aan het eind weet ik niet meer wat ik gelezen heb.

Huilen met de pet op dus...

Maar gelukkig: daar zijn de verhalen van Simon Carmiggelt, waar ik inmiddels een kleine verzameling van heb en die ik met het grootste gemak en vol plezier lezen kan...

Ik heb bijna altijd één van zijn boekjes bij me, in trein of tram en lees dan even een "Kronkel" of een "Cursiefje" of een ander kort verhaal van hem.

Zijn taalgebruik vind ik fenomenaal. 

Hoe hij woorden verzon! Het woord "epibreren" staat zelfs in de Dikke van Dale!

Het boekje "Kroeglopen", soms zelfs weemoedig geschreven is een kleinood, dat eigenlijk in iedere boekenkast zou moeten staan.

Of dit boekje: "Allemaal onzin" haha.. te gek om daarin te lezen. En zo mooi geïllustreerd door Charles Boost.

Een tijdlang vertelde hij 's avonds voor het slapengaan een verhaal met zijn mooie melancholieke stem en dat grappige gezicht.

Hier is een filmpje, dat je absoluut even moet gaan zien. Ten eerste kun je zien hoeveel boeken Carmiggelt heeft geschreven. Jaloersmakend veel. En je kunt hemzelf zien, spelend met... De Vieze Man. Een zalig filmpje. Zoek maar op!

Simon Carmiggelt leefde van 1913 tot 1987...

Hij heeft meer dan 100 (!) boeken geschreven. Stuk voor stuk allemaal juweeltjes...

En ik heb ze nog lang niet allemaal...

.

Taalpost en woordpost

Ik ben nogal geïnteresseerd in taal. Ik houd er van om te schrijven en om onze taal op een leuke manier te gebruiken.

Taalpost is een e-mailnieuwsbrief over taal.

Als abonnee ontvang je Taalpost driemaal per week. 

En het kost helemaal niets.

Ieder nummer begint met het belangrijkste taalnieuws en met schakels naar interessante websites.

Woordpost is een e-mailnieuwsbrief waarin steeds een interessant woord uit de actualiteit wordt verklaard en toegelicht. Twee keer in de week krijg je informatie over een moeilijk, vreemd of grappig woord dat die week ergens in de media is gebruikt.

Om je woordenschat te vergroten, of als je gewoon benieuwd bent naar vreemde woorden, zoals bijvoorbeeld dit woord: NULLITEIT

CONTEXT:

"Niet prematuur", zegt Bos, en hij verwijdert zich, de koontjes rood van inspanning, van het spreekgestoelte als een soldaat in Uruzgan die zijn jeep rakelings langs een bermbom moet manoeuvreren. 

"Wel prematuur", zegt Balkenende, terwijl hij doet alsof zijn collega niet bestaat, sterker nog, eigenlijk nooit bestaan heeft, behalve een poosje als een NULLITEIT die je voor draaikont kon uitschelden.

BETEKENIS:

nietsbetekenende persoon of zaak

UITSPRAAK:

[nul-lie-teit]

WOORDFEIT: 

Nulliteit is, zoals veel woorden op -teit, ontstaan uit een Frans woord op -té, dat weer teruggaat op een Latijns woord op -tas. In dit geval gaat het om nullité en nullitas 'het niets zijn, nietigheid, waardeloosheid'.

Nullitas is afgeleid van nullus 'geen, onbetekend, nietig'. Dat woord is gevormd uit het woord(deel) ne 'niet, geen' en ullus 'enig, iets'. Ons woord nul is hier ook uit ontstaan (ook weer via het Frans): eerst in de betekenis 'geen, waardeloos', later in de getalsbetekenis. Ook kan nul worden gebruikt als synoniem van nulliteit, zoals in 'Vader is een nul'. (niet persoonlijk bedoeld hoor!)

Toch weer wat bijgeleerd, ja toch niet dan?!