September met Linnéa

.

Morgen is het alweer 1 september en ik ben even voor jullie gaan kijken, wat ons kleine vriendinneke Linnéa voor ons in petto heeft...

Ze is in het park en strekt haar armen uit.  Doe jij dat wel eens? Strek jij je armen wel eens uit?

Kom op... doe het dan!!

In het jaarboek van Linnéa krijgen in september de bomen in de stad extra aandacht. 

Ze heeft bladeren van 13 "stadsbomen" geplukt en gedroogd. Zo kunnen de kinderen leren hoe de bomen heten, als ze de bladeren zien. 

Bij de Google vertaler heb ik alleen één Nederlandse naam opgezocht. Een Eberesche is een lijsterbes. Verder weten jullie het wel: de kastanje en de berk, de eik en de beuk. 

Linnéa woont in Zweden en waar zij woont is de sterrenhemel betoverend.

Ze leert dan nu ook al wat de bekendste sterrenbeelden zijn. Kijk... daar staat ze te wijzen naar...

De Grote Beer! herken je 'm?

Ze zit graag naast opa op de bank te lezen. Opa weet namelijk alles! 

De bladeren van alle bomen en alle sterrenbeelden. Hij wijst alles aan in het boek, dat Linnéa op schoot heeft en zij luistert vol plezier, want zo is ze, naar haar oude, wijze opa.

Tot de volgende maand!

.

Klooien met de camera

.

Henry en ik gaan regelmatig op zaterdagmorgen een kop koffie halen bij Orloff. Het is een leuk café aan het Kadijksplein in Amsterdam.

We zitten daar lekker op het terras en ik zit een beetje met mijn nieuwe camera te klooien. Een beetje zoomen en een beetje klikken en klakken.

Ineens zie ik aan de overkant een raam.

Eens kijken hoe dichtbij ik dat kan krijgen:

Zo dichtbij dus, je kunt de dakpannen tellen. Maar... nu weet je eigenlijk nóg niet hóe dichtbij dat is.

Daarom nu deze foto, dan kun je de afstand zien. Het is het raam boven de bak van de fiets.

Maar hé... ik zie ineens een persoon in het raam. Eens kijken hoe die er uit ziet... zou ik kunnen zien of het een jong of een oud iemand is? Ik weet het niet. Dus, camera in de zoomstand en ... knip!

Nou... dat kan toch wel beter? Nu zie ik nog steeds niet wat voor iemand daar zit. Kan een man zijn, kan een vrouw zijn... Kom op... ietsjes dichterbij graag. Niet van dat benauwde...

Ja... ik geloof dat ik nu zie, dat het een man is. Zit ie naar me te kijken? Hoe ik daar op het terras van Orloff zit? Te kijken hoe ik daar zo nu en dan met m'n verloofde zit te kussen...

Of zit ie gewoon maar wat te zitten? 

Kom op... mensch, durf te zoomen!!!

Jaaaa, zo ken ik je weer! Het is een man. Van een jaar of 50 en hij zit te bellen.

"Ja, met Henk."

"..."

"We zouden vandaag toch gaan varen?"

"..."

"Zullen we eerst hier tegenover even koffie drinken?"

"..."

"Ja, Orloff. Hier recht tegenover. Goeie koffie."

"..."

"Is goed, ik zie je zo... doei!"

"..."

Café Orloff (klik)

.

Ik vind dingen...

.

Ik vind geld, zoals jullie een tijdje geleden hebben kunnen lezen, geen massa's,  maar toch... als je het bij elkaar optelt wel een leuk sommetje.

Maar niet alleen dat: ik vind ook "dingen".

Mijn hele leven al ben ik een soort van ekster, die op alles afkomt wat een beetje blinkt.

Maar soms ook op alles, wat gewoon niet schittert, maar dof is en tóch iets heeft: een karakter, een vorm of een kleur waar ik op val.

Kijk, dit is zoiets. Je zou denken... wat moet een mens nou met zo'n "onkig" tafeltje.

Maar ik zie er wat in als ik het bij de vuilnis zie staan en neem het mee.
Ik gooi er een likkie verf over et voilá... een plantentafeltje voor in de tuin.
En als het helemaal verrot is... dan kan het weg. 

Het zijn meestal geen waardevolle dingen. Deze spiegel vond ik eens. Iemand had blijkbaar geen zin meer om 'm verder af te krabben.

Nou... ik ook niet! Dus heb ik 'm buiten gehangen en daar hangt ie nog steeds. Al een jaar of 10.

En laatst vond ik deze armband. Dat is natuurlijk andere koek. Een mooie zilverkleurige band.

En van wie is die? Als je het weet mag je het zeggen. Ik wil 'm best teruggeven, maar aan wie??

Of wil jij hem misschien?

Nu denk je misschien, dat het hier bij mij een uitdragerij is. Niets is minder waar, want... als er iets inkomt doe ik ook iets weg. Meestal gaat 't naar de Kringloopwinkel of ik pak het mooi in als kadootje voor deze of gene.
Dus wie weet... als er niemand reageert op het armbandaanbod kan het zijn, dat je 'm eens een keertje krijgt, in een mooi papiertje verpakt!

Tot slot, want anders gaat het vervelen: deze stoelen. Vier stuks in totaal. Stonden bij mijn buren bij het grof vuil.  Die staan nu in mijn waranda, ze zitten heerlijk, vooral met een glaasje wijn er bij!

..

De Houtvaart

.

Er staat een jongeman aan de rand van het zwembad.

Hij kijkt boos.

Hij vindt het maar niks, al die oude mensen, die hier zwemmen.

Hij springt het water in en gaat sacherijnig een baantje trekken. Hij is echt boos. Ik hoor hem denken: "Alleen maar oude mensen..."

Na twee baantjes staat hij met zijn rug tegen de rand van het bad in het water en laat de zon op zijn gezicht schijnen.

Dat kan, want de Houtvaart is een openluchtbad. Het enige 50-meter bad van Haarlem en omstreken.

Een prachtig en fraai bad, dat 's morgens van 7 tot 10 open is voor de Vrienden van de Houtvaart.

Weet die jongen veel, dat er geen leeftijdsgenoten zwemmen. Allemaal oude hoofdjes.

Ik zwem net zijn kant op als ik ineens zijn hoofd zie oplichten.

Hij kijkt over mij heen en zijn gezicht begint te stralen naar een beeldschoon jong meisje dat met een opwaaierende zomerjurk naar de kleedhokjes loopt.

Zij ziet hem ook.

En ze lacht. Ze vindt hem leuk.

Hij ís ook leuk: hij heeft mooi donker haar tot op zijn schouders en hij is lekker bruin. Hij heeft mooie witte tanden als hij naar haar lacht.

Hij kijkt niet meer boos. Hij is blij...

Het meisje heeft een mooie bikini aan als ze het water in springt.

Hij zou haar wel willen pakken, zo mooi vindt hij haar en zo fijn, dat ze er is.

"Wie het eerste aan de overkant is..." zegt hij.

Hij laat haar ruimschoots winnen...

Voor veel meer foto's, klik op: De Houtvaart

.

70 jaar geleden...

.

In augustus 1942 krijgen alle joodse Haarlemmers een bevel van de Duitse bezetter om zich te melden voor "werk in Duitsland".

Er melden zich meer dan 100 mensen en omdat de bezetter dat niet genoeg vindt worden er na een razzia dan nog eens 79 Haarlemmers opgepakt.

In de nacht van 25 op 26 augustus worden ze verzameld op de Westergracht, waarna ze verderop naar het rangeerterrein van de spoorwegen moeten lopen  om aldaar op de trein naar Westerbork te stappen. Die trein komt daar in de loop van 26 augustus aan.

Een paar dagen later vertrekt een veetransport-trein met 110 van hen naar Auschwitz.

Deze trein komt op 31 augustus aan en deze 110 mensen worden meteen naar gaskamers gebracht en vermoord.

In totaal hebben 710 joodse Haarlemmers het geweld niet overleefd.

De 725, die de oorlog wél hebben overleefd waren gevlucht of ondergedoken, zoals Jack Eljon.

Hij vertelt bij de herdenkingsplechtigheid op de Westergracht zijn verhaal, over hoe hij (nota bene bij NSB 'ers) ondergedoken was.

Er wordt Jizkor gezegd, waarna we naar de spoorwegovergang lopen, waarvandaan deze mensen gedeporteerd zijn.

Na één minuut intense stilte ... je zult het geloven of niet ... gaat de spoorwegbel en dalen de slagbomen.

Even later raast de trein uit Leiden naar het station van Haarlem.

Maar nu is het 26 augustus 2012 en nu zijn we vrij om te gaan en te staan waar we willen.

Op 23 september wordt het Joods Monument Haarlem onthuld in de Appelaarsteeg. (klik: JMH)

Alle namen van alle joodse Haarlemmers die in de tweede wereldoorlog vermoord zijn, komen hierop te lezen. De muren van het monument kunnen worden gezien als de armen van de synagoge, die bescherming en troost bieden aan hen die erop vermeld staan.

.

Een binnen- en het buitenhuis

.

Het is een gek huis. En dat zijn alle huizen in dit kleine wijkje, dat de naam "de Realiteit" heeft gekregen, met 17 gekke huizen.

De ontwerpers van de Amfibie zijn uitgegaan van een soort van keet als binnenhuis en daaroverheen een buitenhuis, dat gemaakt is van steigerpalen en licht golfplaat.

Daardoor heb je een dakterras bovenop de keet, maar ín het buitenhuis.

Een binnen- en een buitenhuis.

De jury (architecten en ontwerpers) vond dit wel het meest vindingrijke huis van de Realiteit.

Heel mooi bedacht en vormgegeven en daarom heeft dit ontwerp 25 jaar geleden dan ook de eerste prijs gewonnen.

Aan de rechterkant enorme schuifdeuren, die helemaal open kunnen. Lekker luchtig voor als het buiten erg warm is...

En hier kun je goed zien, dat het werkelijk een binnen- en een buitenhuis is. Je ziet de wanden van het binnenhuis, waarin slaapkamers en de badkamer. Goed af te sluiten, dus niet koud en geen muggen...

Nu gaan we naar buiten om nog even de buitenkant van het huis te bekijken. Je ziet dus het buitenhuis met grote schuifdeur aan de achterkant. Aan de voorkant zijn dat er vier!

Proost!

Laat het water maar komen...

architecten: Flip Holvast en Dan van Woerden

.

Amfibie

.

Stel, je bent architect. Een jong mens, vol verwachtingen en bruisende ideeën.

En je doet mee met een wedstrijd, waarvan de strekking ongeveer luidt: bouw een soort van zomerhuis, of weekendhuis voor "als-het-water-komt".

Wat doe je dan?

Dan ga je aan de slag met je ontwerperspotlood en je ontwerppapier. Je pak je liniaal en tekent en tekent.

Ook gum je het een en ander uit, of je maakt een prop van je papier.

Maar dan...

Dan is het ontwerp klaar.

Je hebt iets bedacht, waarvan je denkt: "Laat het water maar komen!"

Misschien heb je een huis op palen getekend.

Of een huis, dat helemaal van piepschuim is gemaakt en dat gewoon gaat dobberen als het water komt.

Of je hebt een huis bedacht, dat op pontons is gebouwd en dat vanzelf mee omhoog gaat met het water.

Dat laatste, dat huis op de pontons, de AMFIBIE, dát is het huis waar ik twee weken op gepast heb.

Het ligt aan de Noorderplassen vlakbij Almere en heeft een tuin en een moestuin en een trampoline en een dakterras vol tomatenplanten en een buitenkeuken.

En er wonen tijdelijk twee katten, Lola en Vlekkie.

Dus, allez... aan de slag!

De Realiteit

.

En dan ben je weer thuis en hebt een kleine week om alles in orde te maken voor het volgende evenement: op het zomerhuis én de katten van mijn dochter passen...

Morgen vertel ik er meer over.

Dit is het huis, 25 jaar geleden in aanbouw:

Nu is je nieuwsgierigheid natuurlijk geprikkeld!

Klik daarom op deze schakel en kijk naar deze prijswinner: het huis, dat heet: AMFIBIE

DE REALITEIT

Tot morgen...

.

De Moezel

.

Na een dikke week poetsen we la Bastide tot het blinkt en glimt. We pakken de auto in en rijden naar het noorden. Daar ligt de Moezel. Een lieflijke rivier, die rustig dwars door enorme wijngebieden stroomt...

We vinden er een logeeradres bij een wijnboer in een dorpje dat heet Trittenheim. 

De druiven hangen voor ons raam te pronken...

We hebben er een soort van appartement met alles er op en er aan, een fijn terras en een heerlijk, goed verzorgd ontbijt. De dochter des huizes is een paar jaar geleden wijnkoningin geweest. Daar zijn haar ouders nu nog trots op!

Het is een fijne omgeving. We maken fietstochten langs de rivier en wandelen dwars door de wijnvelden. We zitten lekker op terrasjes met uitzicht op de rivier. Het is er werkelijk beeldschoon...

Ik denk, dat we hier nog wel weer terugkomen...

Onze wijnboer geeft 's avonds wijnproeverijen en gidst ons door zijn bedrijf. Hij is er trots op. Zijn ouders waren wijnboeren en de ouders van zijn vrouw ook. Generaties wijnboeren, die maken, dat de Moezelwijn zo'n lekker licht wijntje is. 

Er wordt hard gewerkt in de wijnvelden. De uitschieters van de wijnranken moeten er allemaal af, zodat alle groeikracht in de druiven gaat zitten en zodat de zon er lekker goed bij kan.

En dan... in oktober als de druiven geplukt zijn en geperst wordt het heerlijke sap in deze mooie vaten gegoten om te gisten en te rijpen. 

Het is hard werken, maar een mooi leven...

Monzel, wijnboer en vakantieverblijf

.

De ezel

.

Naast het huis is een klein boerelandje met wat bomen en een stal. Er woont een ezeltje. Ze heet Mina.

Als je haar roept komt ze naar je toe.

Ze weet, dat je dan altijd wel iets lekkers voor haar hebt. Een worteltje, een stukje appel of een stukje brood.

Altijd lekker naast dat eeuwige hooi, dat de boer bij haar neerlegt.

Ze wordt goed verzorgd, hoor, maak je geen zorgen, maar eens een keertje iets anders vinden wij zelf ook wel prettig...

En als je in de auto zit, in ons geval een grijze auto, dan komt ze niet alleen naar je toe, maar ze begint ook te balken.

"Ia...ia...ia..."

Ik heb dan steeds het idee, dat ze balkt, omdat ze denkt, dat die grijze auto eigenlijk een grijs vriendje is. Ja, weet ik veel... ik verzin ze waar je bij staat...

Maar het is wel opvallend.

Als je gewoon langs komt, lopend of op de fiets, dan balkt ze niet. maar komt wel even kijken of er wat lekkers te scoren is.

Het is een echte schat, die Mina, met van die zachte voorzichtige lippen.

En met van die mooie strepen over haar rug.

Ach ja, je zult maar een ezeltje zijn en je heet Mina...

.

In Anduze...

.

Ze zou me toch komen halen? 

Non de ju, ik weet zeker dat ze me zou komen halen.

Maar waarom is ze er dan nog niet?

Ik had toch half twee afgesproken?

Half twee, kwart voor twee...

Hoe lang sta ik hier nu al?

't Is toch te gek, dat ik zo lang moet wachten.

Ça dûre, ça dûre... oh la la, je m' en fou, hein...

Mais non, mais non... ik sta hier maar in de hitte, veel te lang...

Half twee, ik weet het niet meer...

Half twee, half drie... ze laat me hier toch niet staan?

Ze is me toch niet vergeten??

Eens even denken: ik belde haar op en zei: "Half twee op het Place de la Republique. 
Et alors... Ç'est vrai, hein?"

Dat is het toch? Half twee..

Maar wat zei ze toen? Gunst, ik weet het niet meer.

Zei ze nou ook half twee? Oh la la, ik ben toch niet fou, hein?

Of zei ze half drie???

Ik bedoel, half twee is half twee en half drie is half drie...

Je spreekt af en je komt, simple comme bonjour...

Dan ga je niet iets anders doen, je komt en wel gewoon op tijd...

Ik zal d'r, la salope, mij een beetje hier laten staan.

Iedereen ziet me natuurlijk, hoe ik hier voor aap sta...
Weet je wat...
Ik ga! Ik wacht niet langer. Ze kan de pot op...

Een huis huren

.

Na twee dagen zwaaien wij onze vrienden, de eigenaren van het huis dat we huren, uit.

Ze vertrekken naar Toscane. Ook niet niks...

En wij huren een dikke week hun huis: La Bastide.

Het huis met het zwembad.

En met de mooie waranda, waar je heerlijk buiten in de schaduw kunt zitten en eten en drinken en kletsen... 

Waar je leeft en doet...

Een huis huren is eigenlijk ideaal: je hebt geen zorgen, geen lasten... alleen maar de lusten!

Natuurlijk moet je wel zorgen dat het er allemaal schoon en netjes uit blijft zien en dat er niks kapot klettert. Logisch, toch!

Nou... dat is aan ons wel over te laten.

We houden het proper en genieten met volle teugen.

Henry repareert links en rechts een stekkertje of een of ander klepje. Hij heeft zo zijn "opdrachten" gekregen, dus zorgt voor de "arrosage"  van de planten, voor het schoonhouden van het zwembad. 

Gelukkig heeft hij een groot gevoel voor verantwoordelijkheid, want ik ben nog helemaal nergens met mijn bronchitis en maar hoesten en hoesten...

Ik ben blij, dat ik nergens op hoef te letten en alles aan hem kan overlaten...

Lekker een beetje scrabbelen, beetje mailen. Wat lezen links, wat lezen rechts en ook... de Tour de France!! Het leven is zo gek nog niet, hier... in la Douce!

.

Ét voiçi, le menu..

.

Eerlijk gezegd ga ik bijna nooit meer uit eten.

Het is me te duur. Mijn portemonnee zegt: "Nee!" 

Die vindt dat de Nederlandse restaurants en strandpaviljoens en eetcafé's en noem maar op veel te veel rekenen. Zelfs voor een eenvoudig hapje. 

Dus ik ga eigenlijk alleen uit eten als ik iets te vieren heb. Maar dan zoek ik met zorg een leuk en fijn restaurant uit. En dan mag het best wat kosten.

Maar... hier, in Le Chêne Blanc op het Domaine de Florian kun je een middagvullende maaltijd nuttigen voor slechts 14,50.

Kijk maar:

Een voorgerecht (Entrée), een hoofdgerecht (Plat) en een toetje (Dessert) en dan ben ik nog niet klaar: ieder een kwart litertje wijn en een kopje koffie toe.
En een fles koel helder water wordt er altijd zonder te vragen bijgezet...

Kom daar maar eens om hier in Nederland.

Je denkt misschien: wat is het rustig in die tent...

Maar: een kwartier later zit de hele bups vol!

Alle tafeltjes bezet met gezellig kakelende mensen. Top!

Florian is de wijnboer en de wijn smaakt prima.

En het eten.... superbe! Wat mij betreft 5 sterren!

Mocht je ooit eens naar Nîmes gaan, het is er niet ver vandaan...
Ik geef je het adres!

.

Douce France...

.

Het asfalt in de hoofdstraat zindert.

Geen kip op straat.

Af en toe wat tonen van een Musette uit de open deur van een café.

De Franse vlag hangt slap boven de ingang van de Mairie.

Er is niets, niets...

Niets? Is er echt niets?

Jawel... in de verte bij een boerderij blaft een hond. Een beetje sloom, want hij heeft het warm.

En even verderop staat een ezeltje. Het groet onze grijze auto als we langsrijden: "IA...IA...IA"

En? Is er verder  niets?

Jawel, er is een achterafstraatje met een huis.

En achter dat huis ligt een grote hoge koele waranda, waar een flesje wit in een koeler staat te wachten.

Waar een bakje verse, geurige olijfjes staat.

En een grote kan koel, helder water...

En voor de waranda een zwembad dat zegt: "Kom... duik er in... met kleren en al of met niks!"

Heerlijk... zomer in de Gard.

Olijven en abrikozen.

Wijn en du fromage.

Très bien, mes amis, très bien!

.

AUGUSTUS met Linnea

.

Voordat ik jullie mijn eigen vakantiekiekjes ga laten zien eerst de augustus-kaart van Linnéa.

Ze zit er leuk bij, met dat gekke hoedje op en wat is ze daar aan het doen?

Ze doopt peultjes in een eierdopje met gesmolten boter. In de moestuin wordt goed geoogst en ze houdt het meest van de peultjes omdat je er niet moeilijk mee doet: gewoon beetje koken en snabbelen maar.

Het leven in augustus is mooi. Het is zomer. De waterlelies bloeien volop en bijna alle andere bloemen kunnen geplukt en gedroogd. Zoals het Boerenwormkruid, dat mooi staat als het gedroogd is. Altijd met de kopjes naar beneden ophangen en in het donker. Wij niet: kop op! En happen vol  licht scheppen!

Zo kun je wat van de zomer voor de winter bewaren...

Linnéa gaat met opa het park in en als ze een mooie waterlelie wilt fotograferen houdt hij haar bezorgd vast. Dat is goed. Daar zijn opa's voor, om leuke dingen te doen en om je veilig bij te voelen...

Daarom houd ik ook zo van Linnéa. Ze is zichzelf en voelt zich veilig. 

En zo is dat: ieder kind zou zichzelf moeten kunnen zijn en zich veilig dienen te voelen...

.