Het lijkt misschien, alsof in aandelen bij Net.flix heb, maar niets is minder waar.
Ik doe niet aan reclame op mijn blog en ik verdien er geen cent aan.
Maar ik zie zo nu en dan gewoonweg iets moois op Net.flix en wil dat dan met je delen.
Ditmaal weer een documentaire.
Tell me who I am
Het verhaal van twee tweelingbroers, Marcus en Alex Lewis, nu 54 jaar oud.
Alex kreeg op zijn 18de een ernstig, bijna dodelijk motorongeluk, waardoor hij zijn geheugen volledig kwijtraakte.
Marcus heeft hem daarna alles moeten leren: hoe hij zijn tanden moest poetsen, hoe hij zich moest aankleden, wie zijn ouders waren, hoe hij boodschappen moet doen, wie zijn vrienden zijn, kortom alles. Daarom is de titel ook: Tell me who I am. Wie ben ik eigenlijk en hoe moet ik leven.
Bijzonder mooi gebracht. Maar er is één groot geheim, dat Marcus niet kan vertellen. Een geheim over iets wat in hun jeugd is gebeurd... langdurig en vreselijk. Marcus wil zijn broer beschermen door het niet te vertellen. Door hem niet te leren, wat er in zijn jonge leven is gebeurd. Heel tragisch en ontroerend. Vol liefde gemaakt.
De tweeling op de armen van hun moeder. Hun moeder. Moeder... Zakdoekjes klaarleggen... En tot volgend jaar!
Weet je nog... het deftige hondje, dat Thymo heet, met een h en een y?
En dat ik toen beloofde om het Kooikertje te fotograferen zodra ik het weer zou zien.
Gelukt!
Helaas niet echt een goeie scherpe foto, maar dit is Thymo dus, een mooi schoon hondje.
Ik zie 'm zo nu en dan op maandag, als ik een ander hondje uitlaat.
Thymo is een braaf hondje, dat vlak bij zijn baasje blijft lopen.
Weet je nog... die keurige meneer?
Hij heeft een paars zakje voor de drolletjes: dat is overal verplicht in Haarlem en omstreken en natuurlijk ook daar bij het Bolwerk als je de hond uitlaat, dus dan heb je dat altijd bij je.
Dus dit is Thymo, het Kooikertje oftewel het hondje van Jan Steen, de beroemde schilder uit de 17de eeuw...
Het hondje staat op bijna al diens schilderijen en daarom wordt het "Het Hondje van Jan Steen" genoemd.
Ik had vroeger een tante, die hondjes van Jan Steen fokte. Zo'n 60 jaar geleden was dat. Eén ervan, Sammie, was kampioen van Nederland.
Net zo'n mooi hondje als Thymo met een h en een y...
Henry had kaartjes weten te bemachtigen voor een bijzonder concert van Mathilde Santing.
Het concert werd gehouden in Grootschermer, een lief klein dorp midden in de polder in Noord-Holland.
De dorpskerk wordt niet meer gebruikt voor diensten, hoewel... rouwen en trouwen gebeurt daar wel, maar verder is het een soort van theater geworden: Het Podium onder de Toren.
We mochten geen foto's maken van Mathilde, terwijl ze aan het zingen was. Ze werd er teveel door afgeleid en daar houdt ze natuurlijk niet van.
Maar ik had wat graag een paar foto's willen laten zien.
Nou ja... Dan maar wat foto's zónder Mathilde en je moet maar geloven, dat ze écht gezongen heeft...
Het repertoire van de avond bestond uit American Christmas Songs, zoals Let it snow en I'm dreaming of a white Christmas. Tussen de liederen door verzon ze een verhaal, over dat we ingesneeuwd waren in Grootschermer en de kerk niet meer uitkonden.
Dat deed ze heel leuk.
We vonden het een top-avond en hadden best willen blijven...
Want wat kan ze zingen en entertainen!
En dan de band erbij... ik heb met open mond zitten luisteren naar de gitarist. Geweldig! In z'n eentje klonk het bijna als een orkest.
Kan helaas nergens zijn naam vinden...
In de tweede helft van het programma komt er een geweldige mooie, jonge zanger uit Mozambique naast haar staan en zingen. Met een warme, donkere stem, die zowat uit z'n tenen kwam...
En samen klonk het prachtig.
"I have a blue Christmas without you..."
Dank je wel, Henry voor deze belevenis. Ik zit echt lekker na te genieten.
PS. omdat Mathilde 0,0017 cent per nummer verdiend op Spotify heb ik het kerstalbum (Santa is coming to town) de hele dag opstaan... echt heerlijke nummers!
In 2006 kreeg ik een ernstig auto-ongeluk, waarna ik weer helemaal opnieuw moest leren lopen. Eerst met een rollator, steeds een stukje verder en toen "los", elke dag minimaal een uur.
Dat ging fantastisch en ik ben dan ook helemaal heel en genezen.
Maar... ik moet het wel bijhouden. Als ik het niet bijhoud word ik stijf en loop ik ongemakkelijk.
Vandaar dat ik eens per week een hondje uitlaat en twee keer per week meeloop met het buurtwandelen.
Op dinsdag loopt er een groepje vanuit het buurthuis in het Rozenprieel. Het is een fijne groep, niet groot en het startpunt is ook fijn, omdat je meestal een stuk langs het Spaarne loopt.
Er is steeds iemand anders, die een route bedenkt. De ene keer iemand, die meer van de natuur weet en de andere keer iemand die meer van architectuur weet. Altijd leuk.
De andere groep loopt op donderdag vanaf het Nieuwe Kerksplein.
Dat is midden in het centrum van Haarlem in een wijk, die "De Vijfhoek" heet.
Vorige week zijn we naar het Noord-Hollands Archief gelopen, omdat dat eindelijk weer geopend was, na een intense restauratie.
We konden een expositie over de drukkerij Enschede (die ooit ons geld en onze postzegels drukte) te bewonderen.
Ik vind het lekker om mee te lopen.
Hoef niet zo nodig te kletsen, maar gewoon lekker meelopen.
En niet alles zelf te hoeven bedenken.
En bij beide groepen kun je na afloop ergens voor maar twee euro lunchen, meestal met een koppie soep erbij.
Komende donderdag wordt het weer vloedlijn-lopen. Niet in de buurt en ook niet georganiseerd, maar gewoon lekker met mijn vriendin Jacobanita... (die inmiddels weer heel goed loopt, mét rollator: vorige week van Zandvoort naar Bloemendaal én weer terug!!))
Een tijdje terug had ik een blogje over ons postkantoor in Overveen, waar ik als 12-jarige zat te "gluren" naar het Japanse handschrift van man naast mij, die bezig was met een postkaart.
In het blogje (klik hier) had ik een mooi plaatje van een uil, met Japanse letters erbij. Dit is dat plaatje:
Onze goede vriend Hans Huisman mailde me meteen, dat hij een vriendje heeft in Japan en dat hij hem zou vragen wat er allemaal staat.
Goed idee, Hans!
Het vriendje in Japan heet Keisuke en die antwoordde, dat de tekst naast de uil oude kalligrafie is en dat hij het aan zijn ouders moest vragen, die het wél konden lezen.
En ja hoor... er kwam antwoord:
Het is een kort gedicht en er staat:
Did it (the eagle owl) try to hunt a lot of birds herding together and laughing? The eagle owl which grazed magnolia.
En het betekent: Magnolia flowers are in full bloom so that a horned owl mistook them as birds.
Een korte interpretatie is, dat de uil de magnoliabloemen voor vogeltjes aanzag.
Bedankt voor de bemiddeling Hans en wat leuk, dat mijn blog de wereld over is gegaan, helemaal naar Japan.
De decembermaand is een donkere maand en daarom vind ik het fijn, dat er van alles bedacht is om licht te maken.
Dat deden de oude Germanen al met grote vuren.
Heel veel mensen hebben daarom een kerstboom in huis.
Maar omdat ik niet aan kerst doe en tóch licht wil hebben heb ik er iets op gevonden: een ding, dat ik meer dan 30 jaar geleden vond bij het grofvuil.
Zo ingepakt staat het een heel jaar in de schuur en gistermiddag heb ik het er uit gehaald en mee naar binnen genomen.
De vuilniszak er af en ... tadaaaa.... mijn licht-boom!
Iemand heeft 'm ooit zelf gemaakt. Die heeft wat takken in de vorm van een boompje geknutseld, een lichtjesslinger er in gehangen en goud gespoten.
Na een tijd heeft die persoon het ding bij het grofvuil gezet. Die was er blijkbaar op uitgekeken.
Toen ik 'm vond en mee naar huis nam bleek daar, dat de lichtjes het nog deden!
Hij staat voor de stevigheid in een rooie bloempot en klaar!
Min of meer binnen een minuut staat-ie...
Ik heb er zelf ooit wat van die Zweedse houten poppetjes ingedaan en een gekleurde houten kralen ketting. Die blijven er gewoon aan als-ie weer in de vuilniszak gaat...
Zo!
Mijn wintermaanden kunnen nu al niet meer stuk.
Er is licht in huis.
En dat blijft een hele tijd zo tot en met februari.
Dat doen ze in Noorwegen ook. Lekker lang licht in huis...
Ik heb het voorrecht en genot dat ik op het Netflix-abonnement van mijn dochter Roosje (dank je wel!) mee mag liften... Én mijn vriendin Jacobanita stuurt me regelmatig goeie tips...
Dit is één van die tips:
Evelyn
Een ontroerende documentaire over Evelyn, een jongeman (de naam spreek je uit als Ieflin) die op 22 jarige leeftijd zelfmoord pleegde.
Ik raad de docu hem aan omdat je zo mooi mee kunt gaan met de familieleden, die na 13 jaar zwijgen, eindelijk over de dode jongen kunnen praten en dat doen tijdens een prachtige wandeltocht over de beeldschone bergen en dalen van Schotland.
Het gezin: moeder, met haar twee zonen en haar dochter én de hond gaat dagenlang op pad om eindelijk samen het verschrikkelijke te verwerken.
Dat ze al die jaren zelfs zijn naam niet hebben kunnen (of durven) uitspreken vinden ze zelf ook vreselijk.
Tijdens de tocht wordt hij zo nu en dan nog steeds "E" genoemd.
Het verdriet is dan ook zo immens...
Langzamerhand durven ze de dode jongen weer toe te laten en zelfs om zijn gekke fratsen te lachen.
Evelyn werd schizofreen toen hij 18 was en 4 jaar later kon hij het leven niet meer aan...
Er worden foto's bekeken en we krijgen ook filmpjes te zien, maar allemaal nog van uit de tijd, dat hij nog gezond was en niet achtervolgd werd door wanen.
De tocht werkt enorm bevrijdend voor het viertal (+hond)
Ik heb met dikke tranen en brok in m'n keel zitten kijken.
Zo mooi en puur. Een tocht, die ik overigens ook meteen zou willen maken. Dat Schotland is zo fotogeniek en zo geheimzinnig soms.
Misschien kan ik de dood van mijn eigen twee zussen daar een plekje geven...
Over de helende kracht van eensgezindheid en delen.
Afgelopen zaterdag zijn Henry en ik naar de Grande Finale van het Ouderen Song Festival geweest.
Hadden we zomaar zin in na een eerdere voorstelling in het buurthuis vlak bij Henry, waar een aantal zangers een tour de chant deden.
Dat vonden we zo leuk en inspirerend, dat we meteen besloten om kaartjes te kopen voor de finale.
De finale was in het Nieuwe De La Mar Theater in Amsterdam.
Ik houd van het De La Mar, omdat Roosje de letters voor de beide zalen heeft ontworpen.
De finale was in de Mary Dresselhuys-zaal. En ik ben super trots op mijn dochter!
De finale werd gepresenteerd door Ruud Douma oftewel de enige echte Dolly Bellefleur en zoals altijd deed hij dat weer met verve... Hij, of eigenlijk zij had zich goed voorbereid en ik vind dat ze het geweldig deed... en er schitterend uitzag: wat een jurk! Die zou ik wel willen hebben...
We zaten op de eerste rij en dat was werkelijk de beste plek van het hele theater...
Als je het doet, dan moet je het ook meteen goed doen, toch?!
Er waren 16 finalisten en er was een professionele vakjury, onder leiding van Hedy d' Ancona.
Maar ook het publiek mocht stemmen.
Mijn stem ging naar John Spoel, een 81 jarige ras-Amsterdammer, die vol overgave
"Toch zal ik altijd aan je denken".
Iemand had zijn optreden gefilmd en ik vond het op YouTube. Geen beste kwaliteit, maar ja, beter iets dan niets:
Dan had Henry op Heleen Butijn gestemd, ook 81 jaar! Zij zong een zelfgemaakt lied over een nachtclubzangeres.
Zij werd door de vakjury als winnaar betiteld.
Winnaar Grande Finale Ouderen Songfestival 2019. Geweldig toch?
Ik vond een filmpje, waarin ze zingt op hetzelfde festival, maar dan in 2017.
Op 4:40 minuut kun je haar zien optreden. Minder goed dan het optreden van afgelopen zaterdag, maar ja, toen heeft ze dan ook niet gewonnen.
Een topmiddag hebben we gehad, met allemaal topartiesten. De oudste was 84 en de jongste 62.
Laatst had iemand het over "iets voor een ander doen" en ik moest meteen aan November Geefmaand denken, waar ik ook wel eens aan heb meegedaan.
En dit jaar dus helemaal niet, althans niet bewust met een blogje en zo.
Maar ik heb het goed gemaakt, zomaar... gewoon ergens in december dus.
Sinds een jaar heb ik een nieuwe buurvrouw.
Nou ja... ze woont er nog steeds niet, want ze is al een jaar aan het bouwvakkeren en woont al die tijd bij haar broer.
Het viel me op, dat ze er zo vermoeid uitzag. Helemaal afgepeigerd.
Keihard gewerkt: het hele huis is gestript (omdat er zwam was geconstateerd) en daarna weer opnieuw opgebouwd, met nieuwe ramen en kozijnen, nieuwe vloer en muren, keuken en badkamer... nou ja... alles nieuw dus.
Ik kwam haar tegen op de stoep en ze vertelde me, dat ze eindelijk bijna klaar was, nog "even" parket leggen, nog "even" schuren en lakken en dan kon de verhuiswagen komen.
Ik beloofde een grote pan soep voor de verhuisdag, want ik denk niet dat je dan al uitgebreid kunt gaan staan koken.
's Middag ben ik even langs gegaan om te kijken hoe de stand van zaken was.
Voor 6 personen en rond 16 uur.
Het is een hele gezonde en volle tomatensoep geworden met heeeel veel balletjes.
In eerste instantie had ik zelfs bij mij thuis de tafel gedekt, maar dat bleek dus niet zo goed uit te komen, omdat de koelkast gebracht zou worden.
Dus de hele boel in een enorm grote mand gedaan en daar naar toe gebracht. Het is maar 6 huizen verder, dus geen probleem.
Ze mocht niet afwassen. Gewoon alles opeten en de vaat in de mand zetten.
Dus later kreeg ik die weer terug met alle spullen er vuil weer in.
Er was nog soep over en die heb ik ingevroren, dus Henry... de volgende keer ga ik je verwennen!
Oh ja...
Ik hoef er dus niks voor terug. Nu niet en nooit niet. Voelt best lekker.
Eigenlijk had ik moeten wachten tot 's avonds na het eten met het uitpakken van de kadootjes.
Maar het was 5 december en het mocht van mezelf, ook om 06:30 's morgens.
Zo leuk en spannend...
De twee sinterklaasjes: dank je wel.
Uit Brabant kwam een mooie kei voor in de tuin... Ik hoop, dat de lak goed houdt en ik er tot in de eeuwigheid van mag blijven genieten... Dank je wel, lieve schat!
Het anders klaasje had een ingewikkeld pakje gestuurd... Een echte surprise, met heel veel uitpakken en voorzichtig lospeuteren...
Eerst het gedicht lezen.
Degene die mij getrokken heeft heeft echt mijn blog gelezen en wat van de Meneer Aap verhaaltjes en ook van de avonturen op de berg, de gedichten van Willem Wilmink, en had zelfs het mooie gedicht van het echtpaar in de trein opgeschreven.
Een echte surprise gemaakt van papier, karton en een soort van schuimplastic...
Kostte toch nog heel wat steunen en kreunen om het open te krijgen...
Zelfs de roetpiet verontschuldigde zich voor al het uitpakgedoe.
Maar ik vond het alleen maar leuk, want dat hoort er juist bij!
Voor alle zekerheid tóch nog een papier om te waarschuwen, dat het echt pas 5 december opengemaakt mocht worden.
Ja... pietje... ik heb braaf gewacht! Echt wel!
Maar mijn geduld werd wel op de proef gesteld.
Uiteindelijk kwam er een enig antiquarisch exemplaar van Jan, Jans en de kinderen uit: "Langs ijzeren wegen"
Omdat ik zo graag met de trein reis natuurlijk...
Nog wat boekenleggers en boomhangertjes en nóg een gedicht van Wilmink in een fraaie collage...
"Ik wou dat ik genieten kon"
Nou... dat kan ik zeker!
My oh my...
Dank je wel!
Allebei de Sinterklaasjes... dank je wel.
Het meeste blij ben ik nog met jullie gedichten...
(Wij mochten vroeger geen kadootje geven zonder gedicht er bij...)
