Nou breekt mijn klomp...

.

Ik vind nog al eens wat bij het grofvuil.

Zo ook deze klomp: een vrolijke noot in de tuin, dacht ik, dus meegenomen en neergezet:

De schaal en de tafel zijn trouwens ook gevonden!

Maar goed... daar gaat het nu niet over. Het gaat over de klomp.

Ineens dacht ik: "Ik hoef 'm niet meer!"

Dus... in de fietstas met het ding en naar het Bolwerk, waar een dikke laag ijs ligt.

Ik heb een plannetje en ik zit me lekker te verkneukelen...

Ik kijk er nog even naar. Zal ik het doen?

Zal ik het doen?

Jaaaa, ik doe het!

Ik schuif de klomp op het ijs. En ik hoop natuurlijk dattie daar een tijd blijft liggen.

Minstens totdat het gaat dooien...

Zaterdag fietsen Henry en ik er even langs.

Het heeft inmiddels flink gedooid.

En... geen klomp te bekennen.

Maar ineens zie ik dat iemand 'm van het ijs heeft durven halen. Hij ligt aan de kant!

Wel potverdriedubbeltjes!

Onder de laag water ligt nog ijs, dus ik kieper het rooie gevaar er gewoon weer op.

Dit keer durft niemand 'm te pakken, want dit ijs is echt onbetrouwbaar!

Eens kijken wie er nu de langste adem heeft.

Gisteren toen ik het hondje uitliet, liep ik langs de plek en ja hoor!

De klomp lag er nog. 

Je ziet een rood stipje. Het ijs is bijna weg.

Donderdag loop ik er weer.

Eens kijken of de klomp dan eindelijk weggedreven is.

Simpel he... een gevonden klomp kan een hoop lol geven.

75 jaar!

.

Hoera...

Er is er een jaaaaarig hoera, hoera...

Vandaag is mijn zus 75 jaar geworden...

Gefeliciteerd, Aja!

Ik wens je een mooi en gezond en gelukkig levensjaar toe.

Dat al je wensen mogen uitkomen!

Zolang de lepel...

.

Bij een goeie dikke erwtensoep moet de lepel rechtop blijven staan.

Althans: zo wordt beweerd.

Voor de echte, ware soepfanaat Henry heb ik dus een grote pan goed gevulde, dikke erwtensoep gemaakt.

Ook voor mezelf natuurlijk, want ik ben er ook gek op.

Henry zet zijn lepel erin en ja hoor! Die blijft staan...

Goeie dikke warme soep voor na de koude winterwandeling.

Alleen... als je Henry heet (en Kloostra van achteren) dan wil je het enige echte bewijs, dat de lepel werkelijk rechtop blijft staan:

Je bouwt een soort van stellage en gaat kijken of het klopt. 

Natuurlijk kijk je heel serieus of de lepel rechtop blijft staan.

Wetenschappelijk onderzoek heet dat.

En als je verloofde haar soep allang op heeft en bezig is aan een tweede bak, dan nóg ben je bezig met het onderzoek.

Je moet er wat voor over hebben. Toch?!

De lepel wordt geforceerd uit de soep gehaald, want oh oh oh... wat ruikt die soep lekker!

Er gaat echt niets boven zelfgemaakte erwtensoep, waarin de lepel rechtop blijft staan.

Tip: de dag van te voren klaarmaken!

Vanavond eten we soep bij Henry.

Hij heeft beloofd tomaten-linzensoep te maken.

Ben benieuwd of hij zich aan het recept houdt....

(Wordt vervolgd)

Jenny Nyström en Rie Cramer

.

We gaan nog een keertje op bezoek bij de zweedse kunstenaar Jenny Nyström.
Zij doet me in de verte een beetje op onze kunstenaar Rie Cramer denken. 
Die zal wel het één en ander van haar geleend hebben.

Tenminste... als ik dit zie, dan denk ik dat. Dit is een echte "Jenny":

En dit hieronder is een echte "Rie":

En wie was er het eerst? So what! Maakt me niet uit. Allebei mooi en allebei knap.

Natuurlijk kon Jenny wel wat anders dan Tomtar en kindertjes schilderen.

Jenny Nyström won een grote prijs van 2000 Kronen met het schilderij 

"Gustav Vasa als kind voor Koning Hans".

Met het geld, dat ze hiermee gewonnen heeft is ze twee jaar gaan studeren in Parijs.

Maar... het meest bekend is ze toch wel geworden met de illustraties van de Tomtar.

In 1893 kreeg ze een zoon: Curt.

Hij is later ook gaan schilderen en in de voetsporen van zijn moeder getreden met vergelijkbare illustraties. Duidelijk geïnspireerd...

Jenny Nyström... Ben benieuwd of ik in mei de winkel in Stockholm vinden kan.

Het adres heb ik al, dus ik denk van wel.

Dan koop ik me ongans aan de kaarten, die er nu van te koop zijn. Zeker weten.

En ik hou ze lekker allemaal zelf!

Nou, vooruit... ik stuur jou er ook eentje. Wel bewaren he!

Straatschrijfsel

.

Bij Henry beneden op de hoek zat een slager: Peter Bosse.

Hij is er mee gestopt, ja... hij is 72 jaar... mag het!

Ik denk dat het een goeie slager was. Hij had veel klanten en was bovendien erg aardig...

Ondanks dat ik er nooit binnen ben geweest zwaaide hij altijd naar mij.

Hij werkte hard: je hoorde hem al voor dag en dauw aan het werk.

Ik denk dat veel mensen het jammer vinden dat hij met pensioen is.

Kijk maar eens naar dit aardige briefje, dat op de deur geplakt was:

Eigenlijk een soort straatschrijfsel, maar een stuk sympathieker, dan het gekladder dat je steeds overal ziet.

Dattie nog maar lang van zijn pensioen mag genieten.

Zou hij er nog wel eens van dromen?

Van biefstukjes en gehaktballetjes?

(foto: Henry Kloostra)

Ja zuster...

.

Vorige week zaterdag één van de verjaarskadootjes voor Henry samen met hem geconsumeerd:

een toneel/musical-voorstelling van Theatergroep "Eglentier" met muziek door het Ampzing Genootschap.

In een verbouwd kerkje aan de rand van Haarlem.

Dus wij met de fiets er naar toe.

Ik had de kaartjes al lang van te voren gekocht en dat is maar goed ook, want de 6 speeldata zijn uitverkocht!

De Eglentier is een heerlijke, fantastische Haarlemse theatergroep, die zich vol enthousiasme op dit grappige verhaal heeft gestort.

We hebben meegezongen, waren ontroerd en hebben gelachen.

Het was werkelijk een top-avond!

De zuster hoefde haar armen maar uit te spreiden en wij begonnen mee te zingen!

Hieronder aan de linkerkant de "papegaai" of wel: de paradijsvogel, die steeds aankondigde wie er binnen kwam:

"BB Boze Buurman..."

Ik had niet meteen door dat ze de papegaai speelde, maar áls je het eenmaal doorhebt, dan blijf je er op letten. Heel leuk!

In de krant stond nog een leuk verslag van het stuk. 

Op de foto zie je Gerritje met de "duifjes", zo grappig gedaan door de groep:

Ken je het liedje nog?

Hier is het, gezongen door Leen Jongewaard:

Ik ben nog steeds aan het nagenieten!

Niet iedereen...

.

Niet iedereen heeft vorige week begrepen, waarom ik er vrijdag een zwarte bladzij in de geschiedenis van heb gemaakt.
Sommigen dachten zelfs, dat ik iemand verloren had.
Maar dat is dus niet zo. Het ging louter en alleen om de Amerikaanse nachtmerrie.

Heel veel Amerikanen hebben op "hem" gestemd.

Maar ik weet nu gelukkig ook, dat heel veel Amerikanen het er helemaal niet mee eens zijn. Die verfoeien zijn sexistische en racistische, ongenuanceerde uitspraken.

Ook zij zijn boos, of misschien eigenlijk bang.

In tientallen steden zijn miloenenen mensen aan het protesteren gegaan: ook in andere landen.

Ook in Engeland, Australië... zelfs in Haarlem.

Daar ben ik blij om.

En daarom stuur ik liefde naar ze toe en naar de hele situatie.
Nou vooruit... ik ben vandaag in een gulle bui: naar de hele wereld!

Love, Love, Love, Let It Flow Forth Unceasingly  

Zwarte Bladzij in de Geschiedenis

.

Jenny Nyström en de Tomtar

.

Ach, weet je wat?

Ik ga nog even door op Jenny Nyström.

Mijn reisje naar Zweden is pas in mei, maar ik ga mezelf alvast een heleboel leuks kado doen.

En dat doe ik door in het leven van Jenny Nyström te duiken.

Ze werd geboren 1854 in één van de oudste steden van Zweden: Kalmar.

Het is toch wel bijzonder dat er 163 jaar na je geboorte nog steeds iemand is, die iets over je schrijft op d'r weblog.

En dat je illustraties niet weg te denken zijn uit de Zweedse scholen en huishoudens.

Er is zelfs een winkel in Stockholm, helemaal vol met het voornaamste bedenksel van Jenny, de Tomtar! Kijk hier is er ééntje...

Ik vind 'm een beetje op m'n vader lijken, alleen had die geen baard!

De Tomtar zijn een soort van volwassen kabouters. En ze zijn er om te helpen en om goed te doen.

Jenny begon op haar achtste te tekenen en schilderen en later startte ze een studie aan de school voor schone kunsten in Göteborg.

Ze was pas 19 toen ze het kinderboek : Lille Viggs äventyr på julafton

van Viktor Rydberg illustreerde  (Kleine Viggs avontuur op kerstavond)

De eerste Tomtar is hier dus al te zien. Hij klopt op het raam. "Is er iemand thuis?" vraagt hij.

Langzaamaan verandert de Tomtar in dit ventje, vol kleur en gezelligheid.

En natuurlijk één en al bedrijvigheid. 

Een goeie Tomtar zit nooit stil, net zoals Jenny Nyström nooit stil kan hebben gezeten.

Er zijn duizenden illustraties van haar te vinden. En echt niet alleen van Tomtar.

Jenny Nyström, zelfportret:

"I morgon kommer jag att forsätta. Kanskar!

Jag älskar dig. 

Hälsningar från Marlou"

Jenny Nyström

.

Ik heb "iets" met Zweden. Weet niet wat dat "iets" is, maar ik heb het.

De kleine Linnéa, waar ik al heel wat over geschreven heb, is echt een favorietje van me (één verhaaltje zien? Klik dan op Linnéa) en nu is daar al een tijdje geleden Jenny bij gekomen, Jenny Nyström.

Ik hou heel erg van de illustraties die zij maakte.

Henry en ik hebben afgelopen zondag een reisje naar en door Zweden geboekt en ik hoop dan ook het graf van deze kunstenaar te mogen bezoeken. Of het geboortehuis, wie weet...

Weet alleen nog niet waar ze begraven is, maar ik denk in Stockholm, want daar is ze op 17 januari 1946 gestorven, 71 jaar geleden dus.

En aangezien de rondtrip in Stockholm begint én eindigt zal ik die plekken zeker vinden.

Hier is alvast een voorproefje van dat wat zij maakte. 

Ze illustreerde vooral kinderboeken. Kijk eens naar al die vrolijke gezichtjes, en die ene die moet zo huilen, aaach!

Maar ook boeken voor volwassenen. Dit spreekt me aan: de kleding en de mooie warme dekjes voor de rendieren. En natuurlijk het hondje dat vrolijk mee rent!

Ik zal zeker meer van deze kunstenaar laten weten en zien.

Misschien kan ik in een boekhandel aldaar wat mooie kaarten scoren!

Allenig...

.

Nee hoor ik ben helemaal niet zielig!

Maar het hondje is uit logeren en zondag weinig gelopen, dus... heb ik besloten dat ik het rondje Bolwerk gewoon in m'n eentje doe! Allenig dus: heerlijk!

Why not!

Els is pas geopereerd aan d'r oog en niet zomaar staar of zoiets, maar iets heel ingewikkelds met onder narcose en een nacht in het ziekenhuis en daarna een paar weken niet mogen bukken en tillen...

Dus hondje is een tijdje ondergebracht bij goede vrienden met ander hondje, waarmee ze altijd aan het dollen is!

Gisterochtend wél gelopen én een bakkie bij Els gedaan.

Was erg stil daar, zonder die kleine rakker.

Maar goed, ze kan al een goeie streep licht zien, dus het gaat de goeie kant op!

Wie weet wordt het zicht meer en meer en kan ze gewoon weer gaan zien.

Ik hoop het van harte. 

En donderdag doe ik het rondje gewoon wéér in m'n eentje!

OT: De naam Els is verzonnen. Dat je niet denkt, dat ik iemands privacy aan het schenden ben...

De gek en de dwaas van Haarlem

.

Een tijdje geleden schreef ik hier een stukkie over een gek, die heel Haarlem vol loopt te kalken.

Dit stukkie was dat: LMS

De hele stad is volgekladderd: de binnenstad en de buitenwijken en zelfs in de randgemeenten, zoals IJmuiden en Overveen.

Het is dan ook niet verwonderlijk, dat ik niet de enige ben, die dit heeft opgemerkt.

In het Haarlems Dagblad stond een heel artikel over deze figuur, want het schijnt dat het regent van aangiftes van vernieling bij de politie.

Men denkt, dat het niet één persoon is, maar een groep.

Dat het een soort van sproeien is, dat katers ook doen: dit is mijn territorium.

Op Facebook is inmiddels een oproep gedaan of iemand weet, wie er achter dit gekladder zit.

"Losers Moeten Schrobben",  heeft iemand gesuggereerd.

Maar ja... wie zijn die Losers dan?

Hier het krantenartikel:

En hier nog een paar van de honderden LMS-en...

Ik ben er voor: Losers Moeten Schrobben!

Het Trafo-huisje in de Noorder Schoolsteeg

.

Zoals beloofd hier een paar foto's van het trafo-huisje, dat ik voor Sjoerd heb gefotografeerd.

Ik werd er op attent gemaakt door een prent van Eric Coolen in De Haarlemmer:

Henry en ik zijn de dag daarop de stad in gegaan om de locatie te zoeken.

En ja hoor!

Gevonden...

Op de hoek van de Noorder Schoolsteeg bij de Wijngaardtuin in Haarlem.

Henry heeft meteen zijn favoriete (alsof door de bliksem getroffen!) pose aangenomen:

En hier zie je het overzicht van een trafohuisje, helemaal vol gekladderd.

Jammer dat het zulk somber weer was.

In het voorjaar zal ik nog eens langs gaan.

Misschien zijn de deuren dan overgeschilderd, hoewel dat vragen om nieuw gekladder is...

Ben zeer benieuwd naar de volgende prent van Eric in de serie "Verscholen Haarlem"

PS. Toevallig heeft webbie Di Mario in 2014 hetzelfde Trafo-huisje voor Sjoerd gefotografeerd. Een tijdje geleden dus. Het was toen wel mooier weer. Sjoerd heeft het in zijn blog gezet. Leuk om te lezen!! Klik op Trafo Di Mario 

Meneer Aap en de levende dingen

.

Weet jij dat Meneer Aap fantastisch kan koken?
Het ene recept is nog lekkerder dan het andere.
Vol overgave staat hij aan het aanrecht en roert in de pannen.

Dit keer maakt hij een verrukkelijke soep, lekkerder dan dit kan bijna niet: een hele dikke groentesoep!

Er gaat van alles in, als het maar groente is. En steeds even proeven of er niet nog wat bij moet!

Als de soep klaar is gaat Meneer Aap aan tafel.

Hij schept zichzelf een grote kom in en begint te lepelen.

Eigenlijk eet hij veel te vlug, zo lekker vindt hij het, ook al is de soep nogal heet.

Maar dan blijft zijn lepel een tijdje boven de dampende kom hangen.

Je ziet dat hij in een filosofische bui is...

Hij kijkt naar de mooie soep vol heerlijke groentes.

"Alles wat we eten heeft geleefd",  zegt hij.

Hij kijkt verbaasd op.

Ik knik...

Ja, alles wat we eten heeft geleefd.

Inspiratie

.

Sja...

Waar haal je steeds inspiratie vandaan om een stukkie te schrijven?

Soms vraag ik me ook wel eens af waarom ik een weblog heb.

Het is best veel werk, ook al ziet het er wel eens simpel uit.

Je ziet het er niet altijd aan af, zogezegd...

Daar zullen mijn webbies het wel mee eens zijn. Die moeten op hun eigen weblog vaak ook nogal ploeteren, denk ik.

Daarom vind ik het zo prettig dat ik zo nu en dan iets opgestuurd krijg.

Dank je wel, E! Vooral doorgaan!

Deze is wel toepasselijk wat dat betreft:

Dus... niet stoppen, hè!!

Gewoon doorgaan...

Ik vind het leuk en ik heb er wat aan...

En jij... waar haal jij meestal je inspiratie vandaan?