Naar de top!

.

Nadat we het prachtige uitzicht bewonderd hebben en bij een meertje ons boterhammetje hebben opgegeten gaan we naar boven.

Er is "iets" dat trekt... op grote hoogte! In de verte zien we "iets" op een berg staan, wat is het? Een kruis? Een gedenksteen???

Wat het ook is... we willen er naar toe.

Maar oh jee... wat is de weg er naar toe steil!

Ik ben regelmatig zwaar buiten adem en moet dus vaak rusten en ik word helemaal gek van Henry, die al klimmend ineens heel zuiver een mooi lied begint te zingen.

Waar haalt-ie de adem vandaan?!!

Zo nu en dan vraag ik aan mensen, die weer naar beneden lopen of het nog ver is en eigenlijk moet ik dat niet doen, want de één na de ander zegt, dat het nog heel ver en zwaar is.

Of ze zeggen: "We gaan tot dat ene uitzichtpunt, en dan weer terug".

Dat laat ik natuurlijk niet op me zeggen.

Ik ga door en ik haal het! IK HEB HET GEHAALD!

De Filzenkogel....ik heb mijn naam in het boek, dat er in een kistje zit, gezet, want ik ben ontzettend trots op mezelf! Ja... nú kan ik wél zingen!

(Ik houd de paal wel héél stevig vast!)

De tocht naar beneden is minstens zo zwaar... maar alleen voor de spieren in de bovenbenen dan hé...

Gelukkig krijgen we onderweg nog gezelschap. En dat was echt een geweldige verrassing!

Ik zou zo morgen weer de berg op gaan. Fantastisch!!

Boven op de berg

.

(Eerst even over de gondel-tocht naar boven... Er kunnen 100 mensen in de gondel, maar... wij zaten er slechts met een stuk of 15 in. Scheelt toch!)

Je gaat natuurlijk niet een berg op om er alleen maar koffie te drinken en er daarna meteen weer vanaf te gaan.

Nee... eerst gaan we naar een uitzichtsplateau, via een enorme roofvogel, waar ik graag even bij ga zitten. Ik klim er in:

En dan... IK KAN VLIEGEN!

Dit geeft me een groot gevoel van vrijheid.

Ik heb gewoon wat met roofvogels. En deze is wel heel bijzonder, ik vlieg gewoon een eindje mee!

Na dit kunstwerk lopen we naar een uitzichtplatform. Eigenlijk helemaal niets voor hoogtevrees-klantjes, maar het is mooi en stevig gemaakt, dus ... niks aan de handa en je wordt beloond met een superuitzicht! 

(Als je tenminste de tijd neemt om van het uitzicht te genieten!)

Morgen gaan we nóg hoger, naar de Filzenkogel, op 2227 meter hoogte!

Dat wordt de dag daarop spierpijn, dat kan ik je nu wel al vertellen.

Kan me niks schelen: ik wil er gewoon op!

De berg op!

. 

Als we de reistassen hebben uitgepakt en ons een beetje thuis hebben gemaakt in het hotel gaan we plannetjes maken wat we deze week allemaal gaan doen.

Nou... dat is niet zo moeilijk, want vanaf ons balkon hebben we zicht op de Ahorn-Spitze én op de gondel die daar naar toe gaat.

Loeihoog gaat dat ding en daarin willen we mee! Hup! Naar boven...

Er kunnen 100 mensen in. Dat kun je je bijna niet voorstellen.

Maar echt... een enorme gondel, een soort huiskamer, die een tocht maakt van 3500 meter!

Drie-en-een-halve kilometer door de lucht...

Hier is het bewijs, dat ik er werkelijk instapte:

Best wel een beetje eng, want ik heb ergens in de verte een beetje hoogtevrees. Niet te veel gelukkig, ik durf alles, maar ... heb wel respect voor grote hoogtes!

En als je er eenmaal inzit en het ding gaat omhoog, dan kun je alleen maar genieten van het uitzicht.

Daar ergens beneden moet ons hotel liggen:

Het bergstation ligt op bijna 2000 meter hoogte, dus als we eenmaal boven zijn gaan we eerst op zoek naar een tentje om te acclimatiseren.

En wat we daarna gaan doen... dat zien we morgen dan wel weer.

Het is prachtig weer en bij Alpenpanorama hebben ze heerlijke cappuccino!

Mazzeltje, dat mijn verloofde ook zo van koffie houdt!

Die Hausschuhe

.

"Hausschuhe" zijn pantoffels en ik begin mijn blogje met het einde van de eerste week vakantie..

We hadden een fijn hotel in een fijne omgeving midden in de Alpen. Ik zal er nog over schrijven, maar nu eerst over mijn "Hausschuhe"... mijn pantoufles zeg ik ook wel eens.

Die heb ik altijd bij me, omdat ik ze altijd binnenshuis draag. Lekker warm aan de voetjes en schoon ook nog.

Als we weggereden zijn van het hotel om naar de volgende bestemming (het huisje op de berg) te gaan kom ik er na 200 kilometer achter, dat ik mijn pantoufles ben vergeten. Ze liggen onder de verwarming, achter het gordijn... 

Wat nu??

Zal ik het maar zo laten en gewoon een ander paar kopen?

Nee! Dat doe ik niet...

Ik bel de volgende dag het hotel en zeg, dat ik veel emotionele waarde hecht aan mijn pantoufles: "Ze zijn van mijn Mutti geweest" zeg ik.. Nou is dat helemaal niet waar want mijn Mutti had hele kleine voetjes, misschien wel 4 maten kleiner dan ik!

Maar ik zeg het omdat ik ze gewoon heel erg graag terug wil hebben.

En dan... vier dagen later:

Een pakje uit Mayrhofen... met voor €3,40 aan mooie Vincent van Gogh postzegels er op!

Ik weet meteen wat er in zit. Geweldig!! Wat ben ik blij...

Ik loop zingend naar binnen en maak het pakje open.

Eerst even het adres veilig stellen om ze straks te bedanken.

Maar dan... daar zijn ze! Mijn pantoufles!

Mijn oude, afgetrapte heerlijke pantoufles. Al tig keer gerepareerd. Er zit niets zo lekker als deze...

Ik had ze in het huisje op de berg achter willen laten, omdat ik inmiddels nieuwe heb gekocht. Maar die zijn lang zo fijn niet als mijn oude. Dus, als ik weer naar Trahütten ga, neem ik de nieuwe mee en de oude blijven hier.

Omdat ze van mijn Mutti zijn geweest... Haha... nee hoor!

Het is weer zover...

.

Jaja, inderdaad... het is weer zover...

We gaan weer een paar weken naar het huisje op de berg en omdat daar geen wifi is ga ik maar even een soort van afscheid nemen.

Daar is het dan: "Haus Eduard"... heerlijk huisje in de bergen.

We zijn er helemaal verliefd op en dat geldt ook voor de andere familieleden.

Iedereen voelt zich er thuis. En iedereen gaat er lekker zijn gang.

De één vindt er massa's cantharellen... (hier zie je de oudste dochter van mijn broer)

De ander bouwt een pizza-oven of doet iets anders spannends in de tuin rondom...

Er wordt gewandeld en fikkie gestookt. 

En 's avonds worden er spelletjes gedaan, gerummikupt bijvoorbeeld, want verder is er niets!

Geen WiFi, geen tv-abonnement en geen krant.

Maar wel veel boeken en stilte.

Koken doen we op een houtoven.

Kijk... hier zit Henry, nadat hij net vakkundig het vuur heeft aangemaakt.

Die houtoven hebben we overigens van hem gekregen. Zijn we ontzettend blij mee...

Ik heb er zin in!

Huisje op de berg... here we come!

McDonald is killing

.

In het Bolwerk (Haarlem) waar ik iedere maandag met het hondje loop staat een bank.

En op die bank is iets getekend:

Oh jee... een beetje klein.

Ik zal de tekening wat dichterbij halen:

We killin' you...

De M van McDonald's is omgekeerd, maar je herkent het meteen...

En dat van dat killin' you...  zou zomaar eens waar kunnen zijn.

Laatst zag ik een aflevering van Brieven uit Andalusië en de schoonvader (uit Nicaragua) maakte een filmpje van de omgeving en dit is wat hij zag en zei:

De plaag van deze wereld: McDonald's. En het woordje "helaas" erbij.

Ik ben het wel met hem eens.

Hoewel... als wij op reis zijn gaan we graag even pauzeren bij McDonald's. Niet om dat vette ongezonde voer te eten, maar voor het gratis internet en een bakkie cappuccino (kost maar 1 euro).

Hier zie je een foto van de macht van McDonald's:

Bijna overal in de wereld zie je die aparte gele M.

Nou... als ik in Vietnam ben ga ik echt geen McDonald's eten. Dan ben ik in de kleine toko's te vinden...

En wat dacht je van gewoon lekker tapas eten in Spanje!

Maar goed, dit terzijde... 

Heb je ook ooit de documentaire gezien van die jongeman (Morgan Spurlock) die de uitdaging aanging om 30 dagen lang bij  McDonald's te eten: ontbijt, lunch en avondeten?

In 30 dagen spendeerde hij 850 dollar, kwam 12 kilo aan, zag zijn cholesterolgehalte met de dag stijgen, kreeg last van zijn lever en werd zo depressief als een ouwe deurmat...

Misschien komt die docu nog eens op tv. Echt schrikbarend. Moet je zien! (Titel: Super Size Me!)

Nou... genoeg over McDonald's. Als je meer wilt schrikken klik dan hier op: (Top 10 dodelijke ingrediënten bij McDonalds)

We eten gewoon gezond en straks weer heerlijke Hollandsche stampotten.

"Wat eten jullie vanavond?"

"Stamppot!"

"Alweer?"

I'm singing in the rain...

.

Vanmorgen met het hondje gewandeld.

Ze voelt zich gelukkig weer helemaal goed en fit. Daar ben ik heel blij om, want vorige week maakte ik me zorgen omdat ze bijna niet vooruit kwam en een stoeprand opgetild moest worden.

Nee, dan vandaag... kijk eens wat een spirit:

Voor mij was dat ook heel fijn, want het loopt een stuk prettiger voor m'n rug!

Het was ontzettend regenachtig, maar met een goeie regenjas aan maakt dat niet uit. En het hondje liep er heerlijk vrolijk bij!

Er lagen nogal veel kastanjes...

Kijk eens wat een bijzondere:

Die bewaar ik en ga ik aan mijn verloofde geven...