L E V E N S L I C H T

.

Auschwitz-Birkenau werd 75 jaar geleden bevrijd op 27 januari 1945.

Maandagavond vanaf 19:00, 27 januari 2020, bij het Lichtmonument op de Groote Markt, hier in Haarlem.

Heb je nu één minuutje voor het kunstwerk van Daan Roosgaarde:

Het was een indrukwekkende bijeenkomst.
Er lagen 733 stenen op een plateau van bijna anderhalve meter doorsnee.
In het midden een lantaarntje, waar als een soort van ademhaling een blauw licht aan en uit ging, over de 733 stenen.

Er omheen staan zo'n 200 mensen.
Om 19 uur komen er drie kinderen op een podium staan, die de namen opnoemen van de vermoorde joden...

Karl de Levie, 31 jaar, Sobibor
Johanna de Levie- Wolf, 30 jaar, Sobibor
Rolf de Levie, 5 jaar, Sobibor

Er zijn toespraken van de burgemeester, van rabbijn Spiero, er is een gebed voor de doden, er is een lied.

En dan gaan we allemaal, diep onder de indruk en door en door koud naar binnen in de warme Gravenzaal van het stadhuis, waar het opnoemen van de namen doorgaat en waar we stiller dan stil van worden.

733 vermoorde Haarlemmers...

Lees hier nog over iets, wat ik in 2011 schreef:

Kleine Rolf

Leonard en Ramses

.

Mooie film gezien: Marianne en Leonard, Words of Love.

Het is een documentaire over de grote liefde tussen Leonard Cohen en Marianne Ihlen, zijn muze.

Toen Cohen zich terugtrok om teksten te schrijven op het Griekse eiland Hydra ontmoette hij Marianne, een lieve, mooie hoogblonde Noorse vrouw. 

Zij werd zijn muze.

Ga de film maar kijken, want ik ga er nu niet veel over zeggen.

Alleen wel, dat ik toen zag, dat Leonard zich 5 jaar in een boeddhistisch klooster heeft teruggetrokken.

En nu over Ramses Shaffy, want ja... waarom zet je hem anders in de titel?

Ramses is ook een aantal jaren op de spiri-toer gegaan.

Hij werd volgeling van de Bhagwan, ging de commune in en kleedde zich in  het rood. 

Hoe lang hij dat gedaan heeft weet ik niet. Maar wel een hele tijd...

Beide prachtige zangers zochten het spirituele op, ik denk om aan de hectiek van de concerten en bijbehorende soesa te ontsnappen.

Cohen is op z'n 70ste het klooster weer uitgegaan. Zijn manager had al zijn geld verduistert en hij moest weer optreden om aan geld te komen. Gelukkig ook een keer in Nederland, waar wij hem hebben zien en horen optreden. Heerlijk!

Hij zong So long, Marianne, Halleluja en Suzanne en al zijn mooie liederen, heel eenvoudig, maar wel met hoedje op!

En Ramses?

Die stapte ook uit de Bhagwanbeweging en ging door met zijn turbulente leven van drank en zingen in de kroeg en op toneel.

Helaas, hij kreeg hij slokdarmkanker en korsakow en werd in het Sarphati-huis in Amsterdam opgenomen.

Daar leefde hij een heel rustig leventje met een half flesje goede rode wijn per dag en regelmatig vrienden op bezoek tot hij op 76-jarige leeftijd overleed.

Twee fantastische zangers.

De één een Amsterdammer:

En de ander, de ander ... "There is a crack in everything, that's where the light gets in...

John Lithgow

.

Van de week was ik naar een film (Bombshell) en één van de acteurs daarin was ooit een favoriet van mij: John Lithgow.

Misschien ken je hem van de televisie-serie: The 3rd Rock from the sun, waarvan je hier een stukje kunt zien. Hij is de man achter het stuur op 0:17 minuten. En verder komt hij natuurlijk heel veel voor in deze fragmentjes:

Niet bepaald een seksbom, deze John Lithgow. Maar wel een steengoeie acteur.

In 1985 zag ik hem voor het eerst in The world according to Garp. Een film met Robin Williams als Garp. John Lithgow speelde daarin  Roberta, een schat van een transgender, hier op de foto met Glenn Close, die de moeder van Garp speelde.

Hij speelde een rol in Terms of Endearment en in Footloose. In de laatste film speelde hij een hele strenge dominee, die probeert zijn weerbarstige dochter in toom te houden, wat overigens niet lukt: dochter wil dansen!

Ik kan nog een hele rits films opschrijven, waar hij in gespeeld heeft.

Niet moeilijk. 

Op het internet vind je alles!

Misschien heb je The Crown gezien?

Daarin speelde hij Winston Churchill. Gigantisch goed!

Hier ter vergelijking... je ziet wel wie wie is.

Eergisteren zag ik hem dus als baas van een gigantisch televisiestation (FOX) in Amerika, die z'n jonge, mooie medewerksters dwingt tot gedoe tussen z'n benen, zodat ze hogerop in het bedrijf en op TV kunnen komen.

Dat was "mijn" John Lithgow.

Een hele akelige manipulatieve vieze dikke ouwe  lul van een man...

Kijk eens, hoe ze dat geflikt hebben!! Rechts zie je hem, zoals hij er nu met z'n 75 jaar uit ziet en links gigantisch bewerkt tot één brok narigheid...

Reken maar dat ze er lang mee bezig geweest zijn, en elke opname dag weer!

Hij kreeg een dik-maak-pak aan van heb ik me jou daar.

Hieronder met hoofdrolspeelster Charlize Theron. 

Hij is in het echt dus gewoon een slanke man.

Hoe hebben ze hem zo kunnen maken?

En het gekste is... ik kreeg een hekel aan hem. Aan die vieze dikke ouwe man.

Kun je nagaan, hoe goed hij in zijn  rol zat.

Hierna hoop ik op een mooie rol voor John Lithgow.

Gewoon zoals hij is. 

Slank.

En heel aardig.

En zeker geen vieze man.

Ik ga The World according to Garp gauw weer eens zien...

Eva Bakkeslett en "Mind the gap"

Omdat ik "wel wat" met Scandinavië heb valt me vaak dus ook de Scandinavische kunst op.

Inmiddels ken ik al heel wat Noorse of Zweedse kunstenaars en er is sinds kort  eentje bij gekomen.

Ze komt uit Noorwegen en ze heet Eva Bakkeslett. Voor ons Nederlanders misschien een vreemde naam, maar dat voelt men in Noorwegen niet zo. Eva Bakkeslett is daar gewoon een vooraanstaand kunstenaar en ik ga je nu iets bijzonders van haar werk laten zien.

Het begint zo. Oh nee... eerst een foto van Eva zelf:

Hoog in het Noorden van Noorwegen lag een steenformatie.

Vele, vele jaren lag hij daar, onbespied, in de buurt van Kerringøy.

Toen kwam Eva en die zag er iets in.

Zij gaf de steenformatie baleinen: stelen van fluitenkruid ontdaan van hun bast.

De stelen verbonden de stenen met elkaar.

En... het werd een walvismond.

Behalve met Scandinavie heb ik ook "iets " met walvissen, dus dit kunstwerk spreekt mij zeer aan!

En mij niet alleen, ook kinderen zijn graag in de buurt van het kunstwerk.

Die zien er natuurlijk ook een enorme walvismond in.

En je mag er op klimmen, dus, wat wil je nog meer!

En uiteindelijk is dit het resultaat.

Het kunstwerk van Eva Bakkeslett, die zich hiermee met de aarde heeft verbonden. Zij zegt: De aarde is een levend organisme, net als wijzelf. Wij moeten ons niet boven de natuur stellen. 

Herstellen we onze verbinding met de aarde, dan kunnen we een oplossing vinden voor veel van de milieuproblemen die we zelf hebben veroorzaakt, meent Bakkeslett. 

Het kunstwerk heet daarom ook: Mind the Gap. Een Gap is een kloof. 

Lijkt me trouwens ook wel een locatie, waar ik graag naar toe zou willen.

Wie weet.

Als je meer wilt weten over deze kunstenaar, dan kun je hier kijken:

Eva Bakkeslett

Poëzie apotheek

.

In een kleine stad in Engeland staat een hele bijzondere apotheek.

De apotheker, Debora Alma, schrijft haar "patiënten" geen poeders en pillen voor, maar: gedichten.

En daarom heet de apotheek dan ook de Poetry Pharmacie,

Als je je niet lekker voelt en je weet niet waarom, of je hebt luddeveduh, dan ga je gewoon naar Deborah en zij leest je dan een gedicht voor, dat geheid helpt!

Natuurlijk zoekt ze wel een gedicht op, dat bij je past en daarom maakt ze eerst een praatje met je.

En als ze het gedicht heeft voorgelezen, dan krijg je het mee en kun je het thuis ergens ophangen en het nóg eens lezen.

In plaats van paracetamol krijg je dus een poemcetamol

Ik vind het een leuk idee en ben een beetje gaan googelen. Ik zag dat Deborah zelfs een oude ambulance heeft gekocht, die ze heeft ingericht als "gedichten-eerste-hulp"

Natuurlijk heeft Deborah Alma ook een dichtbundel geschreven.

Voor als je hartepijn hebt of gewoon een beetje "weary" bent.

De bundel heet: Dirty Laundry oftewel: Vuile Was

Ik heb gezocht naar een leuk passend gedicht van haar voor hier op mijn blog.

Maar helaas... Kon niks vinden... allemaal een beetje te lang.

Maar het idee is zo leuk, dat ik wel eens naar Bishops Castle wil reizen om de gedichten-apotheek te bezoeken. (Henry, ga je mee?)

Wie weet krijg ik dan een geschikt gedicht mee, hoewel ik geen luddevuduh heb en me verder ook prima voel!
Maar gewoon, omdat ik het leuk vind...

Ik laat het je dan natuurlijk lezen!

Tante Toetie en haar sproketjes...

.

Mijn lieve vriendin Edith is half Indisch, of zoals ze zelf zegt: dubbel bloedig.

Op de Bonte Avond van het eindejaarsfeest in Mennorode heeft ze een mooi "sproketje" verteld en gisteren was ik met mijn vriendin Jacobanita in het Verhalenhuis in Haarlem om Edith te zien en horen vertellen.

Ze heet dan alleen geen Edith maar Tante Toetie.

En er is niemand die zo leuk in het petjok (=Indisch)  kan vertellen als Tante Toetie.

Edith doet een mooie sarong/kebaja aan en een bloemenslingertje in d'r haar.

En dan ís ze helemaal Tante Toetie.

De foto's zijn niet zo goed, want mijn mobieltje maakt niet zulke goeie.

Maar het gaat om een indruk...

Het eerste sprookje was dat van Assepoes. Maar dan in een modern jasje.

De prins is geen prins, maar een prinses en Assepoes (en haar gemene zussen ook trouwens) valt op vrouwen.

Lôh seg... nja... ech wel...

Zoals Tante Toetie dat vertelt... zo heerlijk. Zoals de prinses met de mooie Assepoes danst: de Engelse wals en de tango en  een "so you sink you can dance" dans.

Na het eerste sprookje was er een indische lunch, want ja... het is toch een indische verteller, die Edith.

Indische soto dus, lekker pedis, maar niet té. Selamat makan, Jacobanita...

Na de lunch kwam het tweede sprookje: De prinses op de erwt. Die sliep op een heleboel bultzakken met er onder een katjang ketjil...

Zoals Edith de Indische woorden er door heen maast snap je meteen wat ze bedoelt.

Zo Tempo Doeloe, echt leuk ja...

Tante Toetie, dank je wel: terima kassih..

Ook dat ik de foto's mocht maken...

Ik heb genoten. En Jacobanita ook!

Oh klaag toch niet...

.

Gisteren weer lekker gerepeteerd met het koor.

Onze dirigent is weliswaar helemaal niet in orde (een beknelde zenuw in de onderrug) maar ze ís er gewoon en ze klaagt nooit.

Dat bewonder ik enorm in haar.

Terwijl we een lied aan het oefenen waren zag ik ineens op de linker bladzij dit lied:

Het is een mooie canon en na de repetitie hebben we het met een paar andere Malle Babbers gezongen.

“Oh klaag toch niet, als nevelvroeg de morgen spijst, want des te schoner is de dag, de dag die daaruit rijst!”

Laatst kreeg ik het er met iemand over.

Ik bedoel over dat geklaag.

Zo nu en dan word ik er mesjogge van, van dat geklaag van sommige mensen.

Ik probeer die te mijden, hoewel het soms verder best aardige mensen zijn, maar oh wee! dat geklaag.

Hou toch op!

Moet meteen aan mijn eerste schoonmoeder denken, Oma Mia, die altijd zei:

“Niet klagen,maar dragen”…

We staken er wel eens de draak mee, met die uitdrukking van Oma Mia, maar ze klaagde mooi niet en dat vond ik fijn. Daarom ging ik heel erg graag met haar om, nog lang na mijn scheiding tot aan haar dood.

Er schijnt een cursus "Niet klagen maar dragen" te zijn.

De mensen die eraan meedoen mogen 21 dagen niet:

– klagen

– schelden

– negatief praten over iemand die er niet bij is

Ik ben voor.

Doe je mee?

21 dagen niet klagen?

Voor mij is het makkelijk, want ik klaag zo goed als nooit. Gewoon geen zin in.

Ik heb wel wat beters te doen. Ja toch, niet dan?!

Op m'n hoede

.

Vorige week woensdagmiddag was het zulk prachtig weer, zo zacht en bijna voorjaarsachtig… heerlijk!

Ik had na het repeteren met mijn koor geen afspraken en dus besloot ik om maar eens iets in het huishouden te doen.

Daar ben ik meestal niet zo voor te porren, maar nu dacht ik: hup! Alle ramen en deuren open en eruit met al dat stof.

Het kleed, of eigenlijk de loper, die in de keuken ligt nam ik mee naar voren, naar de straat en begon 'm hartstochtelijk uit te kloppen.

Allemachtig… daar kwam een kilo stof vanaf.

Er kwam een gigantische  auto aan (zo'n SUV) en die stopte. Er zat een man achter het stuur, die het raampje aan de passagierskant opendeed en riep: ‘Mevrouw…”

Nou moet ik even vertellen, dat ik 45 jaar geleden ook eens door een man achter het stuur zo werd aangesproken en omdat ik dacht, dat hij de weg wilde weten liep ik er onbevangen naar toe, maar … hij zat iets onbetamelijks met z’n piemel te doen, wat men in de allenigheid van de slaapkamer hoort te doen.

Dus toen deze man hier op straat stopte en mij toeriep: ”Mevrouw…” was ik op mijn hoede.

Maar het was alleen maar een vrolijke man, die riep: “Dat is allemaal fijnstof!”

Ik zei: “Moet jij nodig zeggen met die bak van jou…”

“Ik ga u aangeven” zei hij lachend.

En ik riep terug: “En ik jou!”.

Vrolijk reed de man verder en opgewekt ging ik door met mijn klus.

En ik dacht ineens… 45 jaar geleden! 

Ik had die kerel toen keihard uit moeten lachen en de hond op hem af moeten sturen.

"Hap, Bello!"

Tocht langs restaurantjes

.

Nou... er staat hierboven wel "Tocht langs restaurantjes", maar eigenlijk ging het om een tocht langs de objecten van het Lichtfestival in Amsterdam.

Voordat we aan de fietstocht zouden beginnen wilden we ergens een hapje eten. We zijn langs 8 restaurants gefietst voordat we eindelijk ergens een plekje aan tafel vonden. 

Een Italiaan genaamd "Maccheroni", buurtcafé het Werfcafé, een Israëlisch Humustentje, nog een Italiaan: "A Tavola", een Indonesisch restaurantje, Orloff (ons stamcafé) , het Koffiehuis van de Volksbond... alles zat prop en propvol!

Het was dan ook vrijdagavond, dus wat wil je.

Alle eethuisjes zijn stuk voor stuk aanraders, maar op de vrijdagavond moet je écht reserveren...

Uiteindelijk zijn we bij de Chinees belandt, Happy Corner, en na een heerlijke maaltijd konden we aan de fietstocht langs de objecten van het Lichtfestival beginnen.

We hadden meteen beet, tegenover Orloff. Een mooi object, geïnspireerd door lichtreclames in Korea.

Vooral de weerspiegelingen doen het 'm. Echt sprookjesachtig. De sfeer was heel bijzonder daar in de donkerte.
Kijk eens, een beetje spookachtig bij het Overloopplantsoen met bootjes die langs voeren... zo leuk in het donker.

De fietstocht die Henry had uitgestippeld ging daarna over De Magere Brug.

Of ik de lichtversiering zo mooi vind?? Wel apart, laten we daar maar op houden. En het gaf de Amstel een hoop licht...

Verder fietsten we: over de Herengracht, de Keizersgracht... en toen leek het wel  of alle lichtobjecten opgeruimd waren.

Natuurlijk zagen we veel grachtenpanden, waar men nog verlichte kerstbomen had staan.

En de volle maan... wat was die mooi...

Maar geen object meer gezien.

Vond ik echt een tegenvaller.

Deze had ik bijvoorbeeld heel graag willen zien:

(foto: www)

Volgend jaar toch maar iets eerder op de fiets stappen.

Al met al was de fietstocht toch heel gaaf.

Het was helder weer, niet koud en vrijwel windstil.

Toch fijn, zo'n verloofde in Mokum!

Tot slot, vlak bij zijn huis op het terrein van de Marine zag ik nog deze tekst en daar was ik wel blij mee:

Meneer Aap heeft een filosofische bui

.

Meneer Aap zit met Beste Vriend op een terras. Het is zulk zacht weer, dat er zelfs wordt gebarbecued! Gebakken bananen, zo'n beetje het lekkerste wat er is...

Als hij die op zijn bordje krijgt giet hij er ook nog een flinke scheut bananenlikeur overheen, want dat moet.  (zegt Beste Vriend)

Ze zitten in het winterzonnetje, turen in de verte en bespreken samen de dingen van het leven.

Dat doen ze wel vaker.

En meestal met een slokkie op, want dat praat vloeibaarder. (zegt Beste Vriend)

Ze begrijpen elkaar eigenlijk ook wel zonder woorden, maar er is nu iets wat Meneer Aap kwijt wil en hij weet zeker dat hij dat niet zonder woorden kan.

"Hoe lang leven we eigenlijk", vraagt hij aan Beste Vriend.

Echt een vraag voor op een weemoedig slokkie-op moment.

"Sja" zegt Beste Vriend "Ik heb daar wel eens iets over gelezen. Ik las dat je zo'n beetje 25.000 dagen leeft."

Meneer Aap kijkt hem verbaasd aan.

"25.000 dagen maar???  Dat kan niet kloppen. Dat moet echt meer zijn. Ik vind het te weinig".

"Dan moet je geen bananenlikeur meer drinken..." lacht Beste Vriend en hij geeft hem een paar stevige kloppen op de rug.

Meneer Aap kijkt in de verte en zegt, dat hij best wel meer dan 25.000 dagen leeft, als hij nu weer een gebakken banaan met likeur neemt.

"Sodemieter op", zegt hij gemoedelijk, "Ik neem er nóg een en dan heb ik dit toch maar mooi meegemaakt. Wie weet leef ik dan 25.000 - 1 dag.

Nou en! Die ene dag is misschien toch niet mijn beste dag.

En ik leef nu."

Dus neemt hij er nog een. En Beste Vriend ook trouwens. Gebakken banaan met een flinke scheut bananenlikeur. 

"Ik trakteer het hele terras!" roept Meneer Aap... "Op Drunken Monkey Cake. Dat hoort er achteraan... Ober!

Het is een cake, die je met je vingers moet eten en waar je steeds een stukkie van af breekt. Dat is naast gebakken banaan met bananenlikeur bijna het lekkerste wat er is. 

Na afloop zwabberen de twee vrienden over het terras naar huis. Hun armen over elkaars schouders heen geslagen.

Dat wordt hoofdpijn morgen...

Hier is het recept van de Drunken Monkey Cake, waar Meneer Aap zo dol op is. Maar alleen voor als je meer dan 6570 dagen oud bent.

Klik op: 6570+1