Welkom!

 Ja... hoezo... welkom?

Nou... dit:

Zie je wat ik bedoel?

Zie je die witte bloem?

De witte bloem van de Wilde Lijsterbes...

Ooit heb ik een stekkie meegenomen uit de bergen. Een stekkie van niks. 

Ik zette het in mijn tuin in een pot met aarde en het sloeg aan.

Jarenlang was het een pielig stammetje, met alleen wat van die blaadjes.

Maar ik gooide het niet weg.

En nu... ik word gewoon beloond!

De lijsterbes bloeit. Een mooie witte tros.

Dat worden dus... lijsterbessen.

Na de bloei ga ik de het boompje een goeie plek geven. Beetje moeilijk, want de tuin is al aardig vol.

Maar het gaat me lukken. 

Volgend jaar twee trossen? 

En ooit dit:

Wat trek jij aan?

Twee nichtjes van me bellen elkaar vaak. Als er een feestje is bellen ze om te vragen wat de ander aan zal trekken...

"Wat doe jij aan, vanavond?"

"Nou... ik denk m'n witte broek met dat zwarte jasje."

"Ja, leuk... dat ga ik ook doen."

Terwijl wij ons juist willen onderscheiden en er vooral niet hetzelfde als de anderen uit willen zien, hebben deze twee gekke meiden dat helemaal niet. Graag exact hetzelfde aan. Dat schept een band, toch?

"Wat doe jij aan vanavond"

"M'n oranje jurk met gele maillot"...

Zouden ze er over 50 jaar nog steeds zo uit kunnen zien?

De stoepchirurg

Ja, je leest het goed: de stoepchirurg. Ik moest het ook even twee keer lezen: wat heeft dat nou eigenlijk te betekenen? Nou... ik zal het je vertellen.

Het gaat om een kunstenaar, die zichzelf Ememem noemt en die overal in  Europa de stoepen repareert met mozaiekjes.

Hier eerst maar even de kaart, waar zoal de stoepen zijn gerepareerd door Ememem:

Vooral in Frankrijk is hij veel aan het werk, het is dan ook een Fransman. 

Nu ben je natuurlijk nieuwsgierig naar zijn werk. Hier zie je hem bezig, in Lyon...

Dit zijn dan nog vrij grote brokken van tegels, die hij gebruikt. Ik vind het er lekker vrolijk uitzien. Geen dikke laag blubber die er in gestort wordt, maar mooie kleurige tegels.

Soms zwerkt hij met kleinere stukjes zoals hier:

Het vrolijkt de grijze boel wel op! Kijk eens  hier... een heel klein stukje ter grootte van drie stenen:

Allemaal vrolijkmakertjes, zoals hieronder om een paal heen. 

Je moet wel heel veel kapotte tegels verzamelen om er steeds wat van te kunnen maken.

En wat dacht je van deze! Geen gat in het wegdek, maar opvullen met lekkere gekleurde stukkies. Echt een goed idee.

Ik vond ook een voor en na foto. Ook leuk om te zien hoe de stoep eerst nog gewoon kapot is. En daarna mooi gerepareerd door Ememem. 

Eerst de foto, vóór de reparatie. De plantjes vind ik trouwens ook wel leuk. Maar ja... dan ken je Ememem nog niet! Die ziet er wat in:

Dit is dezelfde plek, maar dan gerepareerd:

Of gewoon een stukje van een muur, voor en na. Zou ik ook wel willen, hier achter... 

Van mij mag hij hier voor de deur ook een leuk mozaiekje komen leggen...

Lekker lummelen...

 Gisteren nam ik een blogvrije dag.

Weet eigenlijk niet zo goed waarom, want ik heb altijd vrij en hoef eigenlijk niks te doen, dus... hoezo een blogvrije dag?

En tóch voelde het als een vrije dag. Ik heb NIKS in de tuin gedaan en ook NIET gezwommen. 

Wél een ommetje, 2 Spaanse lesjes en de Tijn-oefening, omdat ik daar lekkere energie van krijg...

Wat gelezen in mijn nieuwe boek. 

Uitgebreid de krant gelezen. Het enige goeie dat er in stond was dit:

MUSEA OPEN... NU!!

Omdat het zo druilerig was had ik best graag naar een museum gewild. 

Echt belachelijk, dat dat nog steeds niet kan. 

Maar goed, al met al toch een goeie dag. 

Niks moest! 

Alles was goed...

Jan Heijer

Een tijd geleden had ik het over twee mannen in Haarlem, die dagelijks met klompen rondlopen.

Het is er nu nog maar één, want één van de twee, Jan Heijer, is vorige week overleden. 

Jan Heijer... kunstenaar en markante Haarlemmer (en toch wonend in Halfweg) is niet meer... 

Jan was heel erg ziek en wist dat hij niet lang meer te leven had. Dus maakte hij zijn eigen kist en was opgelucht, dat die op tijd af was...

Afgelopen zaterdag hebben we afscheid van hem genomen.

Dag Jan! Heb het goed in het Paradijs!

Jan Heijer... grappige, lieve man. Haarlem gaat je missen... Het geluid van je klompen. Je stem en je kleding. Je kunstwerken in de Vijfhoek en in de Wijngaardtuin. Je decors in de Toneelschuur. Het Jan en Piet Museum. Je aanwezigheid op de Botermarkt... 

Dag Jan! Vrije Geest... nu ben je écht helemaal vrij. 

Welke muziek?

Even een vraagje...

Welke muziek hoort hierbij?

Ben benieuwd wat jij er bij "hoort"...

Geintje...

Wie heeft er altijd haast? 

Je weet wel wie... sneller dan het geluid...

Klara

Voor mijn lieve zus Klara, die op 18 mei 1938 geboren werd en die vandaag 83 geworden zou zijn...

Mijn zus Klara, die zo enorm van een kopje koffie hield, dat ze om 4 uur 's nachts het bed uit ging om een bakkie te zetten...

Maar ook om een sigaretje te roken. 

(Toen er nog niet op het pakje stond, dat roken dodelijk is...)

Voor mijn zus Klara, die moeilijke boeken las en ze nog begreep ook... Ik bedoel maar... Ulysses van James Joyce... wie komt daar nou doorheen? Klara!

Voor mijn zus Klara, die enorm veel van zonnebloemen hield.

Voor mijn zus Klara, die van mooie muziek hield en van Hildegard Knef.

"Für mich soll's rote Rosen regnen" 

Dat had natuurlijk "Für mich soll's Sonnenblumen regnen" moeten zijn...

Dag zus! Tot over 45 jaar... 

Het pannenkoekplantje

Op Facebook ben ik lid van een clubje dat plantenstekjes uitwisselt.  Best wel leuk. Ik ben nu een paar tomatenplantjes, een gele dovenetel, een hersthooi en een lijsterbes rijker. Heel fijn. Ik ben er echt heel blij mee...

Een soort van "verliefd" ben ik op het pannekoekplantje. Ik moest het ophalen in Haarlem-Noord...

Een mini dingetje, waar ik meteen weg van was. Ik gaf het een potje en zong er liedjes voor, zoals "Oh, wat ben je mooi..."

Het plantje groeit aardig en van de week heb ik het zelfs in een grotere pot kunnen zetten. Echt heel groot is het nog steeds niet, maar dat komt wel... Ik heb er ook maar eens wat mest bijgedaan...

Groei groei groei!

Dus ik blijf zingen! "Oh... wat ben je mooi..."

Op Facebook is nu ook een clubje pannekoekplantjesfans ontstaan. De peperoimedies, eh nee... peperomioides oh nee nog erger: de Pilea Peperomioides. Daar heb ik me maar eens bij aangesloten voor tips en zo. En wie weet voor nóg een stekkie! Het zijn dure planten, dus doe mij maar een stekkie.

Dit briefje schreef ik vorig jaar voor mijn achterbuurvrouw, die de plantjes water gaf toen ik op vakantie was. Ik had het plantje nog maar net en legde er dit bij:

Hoi Janine, 

Ik ben de nieuwe aanwinst van de familie.

Je kent mijn soort wel, want jij hebt er ook een paar.

Dus jij weet precies hoe je me moet verzorgen.

Marlou weet het nog niet zo, maar dat gaat komen.

Als ze terug is krijg ik een nieuw potje. Daar heb ik wel zin in, want zo’n plastic potje is eigenlijk maar niks.

 Dagdag!

Groetjes van Het pannenkoekplantje…

Heb jij ervaring met de Pilea Peperomioides? Misschien moet ik meer geduld hebben?!

Uiteindelijk wil ik natuurlijk dit:

Weet je wat we doen?

Ken jij Conny Vandenbos nog? Van het liedje "Ik geef je een roosje, m'n roosje" en van "Sjakie van de hoek" en oh ja: "Ik ben gelukkig zonder jou". 

Ik was niet persé een fan van haar, was eigenlijk nooit echt bezig met dit genre muziek.

Maar ja... van de week kwam ik een grappige tekst tegen van Herman Pieter de Boer en wat blijkt? Conny Vandebos heeft die tekst gezongen. Ben natuurlijk meteen gaan luisteren en vond het best leuk eigenlijk...

Zo'n liedje... een beetje zoals je zo nu en dan een vrije dag wilt doorbrengen, met wat hangen en niksen.

Hier is het liedje te beluisteren en je kunt de tekst meteen meelezen..

Weet je wat we doen

we doen geen klap vandaag

ik blijf in mijn bed

verzet geen stap vandaag

jij mag er even uit

voor thee met een beschuit

maar dan weer gauw bij mij

en onderuit

Weet je wat we doen

we blijven lui vandaag

samen loom languit

ik heb zo'n bui vandaag

de dekens zijn zo fijn

de lakens net satijn

het licht wordt zacht

gezeefd door het gordijn

't is al kwart over elf

ik word langzaam mezelf

ik ga zorgeloos om met de tijd

heel royaal

ik kom weer op verhaal

en al ben ik niet moe

ik wil nergens naar toe

en je maakte voor mij een ontbijt

ideaal

je snapt het helemaal

mag het nog zo blijven

Weet je wat we doen

we gaan een dagje schuil

buurman wast zijn wagen

die van ons mag vuil

het gras blijft ongemaaid

de heg blijft ongesnoeid

ik pak een boek dat boeit

maar niet vermoeit

Weet je wat we doen

met onze telefoon

leg hem van de haak

dat is toch heel gewoon

een dagje geen gedoe

en liever geen geluid

de deurbel af

de radio op uit

Weet je wat we doen

we doen niet mee vandaag

als ik maar niks hoef

ben ik oké vandaag

ik lig hier warm en zacht

en als ik rustig wacht

dan gaat de dag

weer over in de nacht

Lalalala ...

tekst: Herman Pieter de Boer (1977)

Boem!

Tsjips!

Blijk ik toch geen 25 te zijn, maar 75. 

75! Huh??? Ja, echt... 75.  

Ik baal als een stekker. Die 25 bevielen me zo goed! Wat ik ineens allemaal niet kon. Of wél kon. En nu niet meer...

Nu maar weer de draad zien op te pakken...

Hartstikke bedankt voor alle felicitaties en lieve attenties en liedjes en kussen en alles!

Wish me luck! 

12 mei 1946

Gisteren verzuchtte ik nog: "Was ik maar 50 jaar jonger..."

En tararaaaa vandaag bén ik het! Ik ben vannacht precies om 0:00 uur 25 jaar geworden. 

Jaha... ik zie aan je dat je me niet gelooft. Maar, geloof me nou maar... vannacht ben ik echt en heus waarachtig waar 25 jaar geworden...

Ik word wakker en ik voel me gezond en energiek. 

Mijn rug is gezond, mijn tanden mooi wit en ik ben niet grijs en mijn haar is lekker vol.

Ik spring mijn bed uit en maak meteen tien hele diepe kniebuigingen zonder duizelig te worden.

En... geloof het of niet... IK MAAK EEN RADSLAG!

Ineens haal ik hele hoge noten...

Alles, ja alles uit het "Ruhet Wohl" van Bach zing ik uit m'n hoofd mee.

Echt wel...

En ik ben... FOREVER YOUNG... En ik vier mijn 75ste verjaardag vandaag!

Ruhet wohl

Omdat ik de Johannes Passion eigenlijk pas echt begin dit jaar ontdekte en er gisteren een stukje over schreef...

Ja... daarom wil ik er nu iets uit laten horen.

Wat ik zelf een beetje verslavend vind, is het "Ruhet wohl". Ik kan het steeds weer opzetten, zo bijzonder vind ik het.

Ik ben natuurlijk gaan zoeken naar een mooie uitvoering en ja hoor... Gevonden! Deze is zo zuiver en helder en geen brij van klanken en sja... wat meer?

Mooie jonge mensen, met mooie jonge stemmen die het slotkoor zingen en het ook een beetje "toneelspelen". Niet echt, maar een soort van geënsceneerd. Ontroerend gedaan door het Nationaal Gemengd Jeugdkoor. 

Het duurt nog net geen 7 minuten, maar ik beloof je: het zijn 7 hele mooie minuten. Het slotkoor "Ruhet wohl" uit de Johannes Passion van Bach:

De Johannes Passion

 Misschien weet je nog, dat ik een enorme fan ben van de Mattheus Passion van Bach? Ik ben bijna 30 keer naar een uitvoering geweest en heb het ook bijna even zovele keren meegezongen. 

Die knappe Bach had het stuk geschreven voor twee koren en twee orkesten. Loeiknap. Ik zing (of zong) altijd mee bij de Alten van Koor 1. 

Maar nu heb ik een andere Passion van Bach ontdekt: de Johannes Passion. Natuurlijk had ik er wél van gehoord, maar ik had me er nooit in verdiept. Tot ik dit jaar zomaar eens meedeed met een soort van masterclass over de Johannes Passion, gewoon thuis achter mijn pc.

Ik zat mooi op tijd klaar voor dit bijzondere gebeuren en ik werd niet teleurgesteld: het waren vier fantastische masterclass-avonden met dirigent Krijn Koetsveld en, wat denk je... ik werd meteen gegrepen! Kannonne... wat prachtig! Het is ook zo mooi, als je uitleg krijgt, want dan gaat het nóg meer leven...

Krijn Koetsveld heeft het stuk al meer dan 40 keer gedirigeerd en reken maar dat het in al zijn poriën zit! Hij kent elke noot en elk woord. Hij weet precies wat Bach bedoelde en kan er heel geestdriftig over vertellen. Ja, logisch... toch?

Kijk... zo zat ik erbij met mijn nieuwe koptelefoon op. Alsof ik in een concertzaal zat:

Natuurlijk ben ik een paar weken daarna naar de uitvoering van de Johannes in Kampen gaan kijken en luisteren. Jaha... op de PC. Maar beter iets dan niets. Ik vond het prachtig! Mijn zangleraar Bert zong er in mee. Wat een mooie zware bas heeft hij toch. Daar kun je bijna geen genoeg van krijgen...

Ook hier zongen giga veel mensen mee, wel 2500 zangers, ook allemaal met zelf ingestudeerde en opgezonden filmpjes. Ik deed niet mee, maar misschien volgend jaar??

Wat ik heel grappig vond: Sytze Buwalda heeft z'n haar eraf! Jawel. Ook de gewone dingen gaan gewoon door. Hier vóór het knippen, zoals ik 'm ken uit o.a. de Mattheüs Passion:

En nu... gelukkig naar de kapper geweest. Lokken eraf. Houwen zo Sytze. Staat je goed! En je zong weer de engelen uit de hemel...

Maar goed... het gaat niet om lang of kort haar. Het gaat om de Johannes Passion van Bach. 

En weet je wat: volgend jaar ga ik 'm in het echie zien. Heus waar... Hand op m'n hart. Met Krijn Koetsveld als dirigent. 

Ik kijk er nu al naar uit... duimduimduim... 

We gaan sowieso allemaal duimen, dat die hele Corona-bende dan allang weg is...

Krijn Koetsveld

Hiërogliefen

Gisteren vond ik 'm ergens verderop in de wijk. Een kaart. Hij lachte me tegemoet... en dus raapte ik 'm op.

Even omdraaien:

YAY... daar word je toch vrolijk van! Met kleurtjes en al... 

Ik draaide de kaart om en zag er echte heuse Hiëroglieven op.

Heb jij enig idee wat er staat?

Ik inmiddels wel. En jij?

Oh sorry... weer even omdraaien. had blijkbaar mijn cameraatje op z'n kop:

Iets groter:

Ik hoop, dat Bas er blij mee was.

Ik in ieder geval wel!

Prettig weekend!

💚