Op de begraafplaats bij Kapel in 't Zand lag een klein naamloos graf.
Het lag in het Joodse gedeelte, als je binnenkomt rechtsachterin. Een klein graf, met een groot verhaal. Het verhaal van de kleine Ruben.
Ruben Baer
Het ventje zat nog veilig in mama's buik, op 9 april 1943, toen de derde razzia in Roermond plaatsvond. De weeën begonnen en, hoewel het zijn tijd nog niet was, werd Ruben toch "gehaald"... niet door de Duitsers, maar juist... door het leven. Het leven, waarmee hij het leven van zijn moeder, Flora Baer-Salomon, redde.
Op de dag van de razzia's begonnen de weeën bij Flora. Veel te vroeg! Dus werd ze meteen naar het Laurentius ziekenhuis gebracht, waar Ruben ter wereld kwam.
Mama was dus elders aan het bevallen, toen de Duitsers de voordeur van de woning in de Leursstraat 8 inbeukten en papa Leo en broertje Rolf opgehaald werden om vermoord te worden.
Mama Flora heeft door onder te duiken de ramp overleefd en is na de oorlog naar Amerika geëmigreerd.
Het ventje, Ruben Baer, werd maar 4 dagen oud. Hij leefde van 9 tot 13 april 1943. Door zijn te vroege geboorte heeft hij zijn mama gered.
Hij werd begraven op het Joodse deel van de begraafplaats in Kapel in 't Zand.
Wat een klein, dapper kereltje... toen al.
Zijn graf had jarenlang geen naam, alleen een lege grafsteen. Maar eindelijk heeft hij de grafsteen gekregen, met zijn naam...
Ruben Baer, 9 APRIL 1943 - 13 APRIL 1943
22 comments:
mijn eerste logje dat ik lees en ik zit hier al met tranen...
het leven kan hard zijn
-Een @->- voor jou.
Tranen in mijn ogen. Wat een verhaal ook weer en zo is er zo veel...
Weet je dat ik daar nog geen kilometer vandaag weleens kom en dat ik dit verhaal nooit geweten heb. Wat een bijzonder verhaal. Mooi dat dit verhaal nog steeds bekend is.. En ik zal er ook voor zorgdragen dat dit verder verteld wordt.
Love As always
Dimario
Deze logje is zeker heel gevoelig om te lezen. Ik zit met tranen in mijn ogen te lezen. Toen was zoveel gebeurd. Heel triest te woorden. Toen was leven ontzettend hard.... Groetjes van ons.
mogge Marlou
ja deze verhalen , moeten worden door verteld
ik vind het mooi dat Ruben zijn graf , nu goed onderhouden wordt
groetjes , Karel
Ontroerend. Och, mocht zijn moeder dat toch weten. Hoe zijn naam nog wordt genoemd.
ohhhhh * snik*
een kleine engel op haar pad...
Loutje.... wat een ontroerend verhaal ..
ik hoop voor haar dat ze het nog mee heeft gekregen dat haar zoontje een steen met een naam heeft gekregen, hij wordt niet vergeten
xxx
Gelukkig is het droog nu en schijnt de zon, want om zo een verhaal op je in te laten werken als het ook nog regent, dat zou me pas goed depressief kunnen maken.
Wat een zootje gajes waren die moffen in die jaren.
Nog steeds niet te bevatten.
.
Jelle Droeviger.
Er is zoveel leed geweest waar wij nog geen weet van hebben. Eigenlijk te zot voor woorden.
Wat een aangrijpend verhaal Marlou.
Mooi dat er toch een naam bij het grafje van Ruben staat.
Wat een verhaal en in zijn korte leventje heeft hij ervoor gezorgd dat ma overleefde.
Mooi is dat al zal het een zwaar leven geweest zijn zo alleen achter te blijven.
Groetjes
Oja de zon komt eraan hoor op moederdag schijnt die voor alle moeders ;)
Jemig, wat een verhaal weer. Daar heb ik het ook niet helemaal droog bij gehouden. Indrukwekkend en ontroerend.
Indrukwekkend verhaal.
ja hoor Marlou
ik blijf fijn op eigenwijze struinen door ons mooie landje
Mooi, verdrietig, bijzonder verhaal Marlou
indrukwekkend zoals zo vele verhalen... ik snap dat ze rond deze dagen naar buiten komen en op andere dagen niet ... maar eigenlijk zouden ze elke dag aandacht moeten krijgen , al snap ik ook dat dan de impact er snel van vervliegt...
Groettt
Wat een mooi verhaal. Dank voor het delen.
Wat een verhaal. Mooi en triest tegelijk. We hebben nog veel te leren zodat dit soort dingen nooit meer gebeuren, nergens ter wereld.
Wat een indrukwekkend verhaal.
Ruben is een kind door god bestuurd, een wonderlijk verhaal.
Verdrietig dat hij een kort leven had, wel een hoopvol leven.
Wat mooi dat zijn naam op het graf kan staan. Hans
Ontroerend mooi verhaal!
Jee Marlou, dat verhaal kende ik niet.
Hoe triest!
Het kindje was werkelijk precies even oud als ik.
Mag ik je verhaal doorsturen naar mijn broer die een boek schrijft over de Joodse gemeenschap in Roermond in die jaren (en daar binnenkort op hoopt te promoveren op z’n oude dag)?
Post a Comment