Deze kaarsjes branden voor...

.

31-10-09

Ook vandaag staan er, zelfs in de waranda kaarsjes te branden voor mijn lieve vriendinnen...














30-10-09:

Omdat het vandaag in Vlaanderen knuffeldag is stuur ik er ook een: Knuffel !
























29-10-09:





















Deze kaarsjes branden voor mijn lieve webvriendinnen Marjolijn en Ibella.
Om hun pad te verlichten...





.

Bart Moeyaert

Vandaag ben ik lui. Daarom krijgen jullie van mij een gedicht uit de scheurkalender van Meulenhoff.






















Meer over de dichter is hier te vinden:

Bart Moeyaert


.

Samen delen

Ik wil iets moois met jullie delen...

Ieder heel uur slaat er op mijn computer een kleine kabouter op een Tibetaanse klankschaal.
Haha, nee hoor, was het maar waar. Nee... de kabouters hier huizen verderop in landgoed Elswout! Maar dit terzijde.

Nee, die klankschaal, die klinkt echt! Ik heb 'm er echt opgezet en hij slaat elk heel uur. Dat is het moment, waarop ik even de handen van het toetsenbord afhaal, mijn ogen sluit en tegen mezelf zeg:

ik adem in en kom tot rust
ik adem uit en glimlach
thuisgekomen in het nu
is dit moment een wonder






















Deze kleine meditatie heb ik van Thich Nath Hanh, een boeddhistische monnik en vredesactivist, die al glimlachend de wereld over gaat en zijn wijze ideeën doorgeeft aan wie daar behoefte aan heeft. Hij doet aan loopmeditaties, die ik nóg beter vind, maar als ik hier voor de computer zit, dan gebruik ik het mooie geluid van deze klankschaal. Slechts één keer per uur.

Deze prachtige klank kun je vinden door Mindful Clock in Google te zetten.
Ik heb die van Minfulnessdc. En ik heb gekozen voor Bell2.

Ik groet het mooie in jou. Namasté...




























.

Tot volgend jaar!

In de stromende regen ben ik de put op de berg ingegaan om de waterleiding af te sluiten.

















Het huisje is schoon en netjes en ik zoef weer naar het vliegveld.
De auto lever ik schadevrij af en eerst vlieg ik naar München, waar ik over moet stappen op het vliegtuig naar Schiphol.
Als ik in München in de hal bij poort 2 op het vliegtuig naar Amsterdam zit te wachten hoor ik omroepen:
“This is the final call for flight LH 4652 to Dresden. All guests are kindly requested to board now.”
Vijf minuten later hoor ik het nog een keer. “This is the final call… etc.”
Op het bord boven de poort staat, dat het vliegtuig naar Dresden om 15 uur gepland staat te vertrekken.
Het is drie uur en nog steeds komen er mensen aanrennen.
Maar dan, om tien over drie, gaat toch echt de poort dicht. Even later zie ik het vliegtuig over het vliegveld naar de startbaan taxiën.
Om kwart over drie komen er nog twee vrouwen aangerend. Hevig teleurgesteld, dat hun vliegtuig niet één kwartiertje op hen gewacht heeft. Daarna boos, mobieltjes worden gepakt en er wordt druk gebeld.
Dan… om 20 over drie komt er nog een man aanrennen, zwaaiend met zijn ticket, roepend: “Ich muss mit…!!!” Hij blijft met zijn ticket zwaaien. Zijn vliegtuig moet NU stoppen en hij moet NU mee.
De poortwachter is een jonge man, die rustig vertelt, dat meneer echt 20 minuten te laat is.
Meneer blijft echter argumenteren en zelfs smeken. De hele hal geniet mee. Maar nee… kijk… daar gaat het vliegtuig naar Dresden met een enorme vaart over de startbaan.

En dan verheft het de neus…


























.

Bijna klaar...

De vloer op de slaapzolder is gelukkig droog! Nog een heel klein beetje kleverig, maar ik heb goeie hoop, dat het helemaal kurkdroog wordt…
Ik hoor de regen nog steeds gezellig op het dak tikkelen.
Ik heb weer zin om wat te gaan doen en moet mezelf dwingen om eerst rustig te ontbijten…

Maar dan mag ik! Er is nog aardig wat muurverf over. Als het blijft staan zal het bevriezen, dus: laten staan is gelijk aan weggooien.
Ik maak de emmer helemaal leeg op de muur aan de kant van het dal en aan de kant van de eik. Ook krijgen de familiespullen op de kast allemaal een zorgvuldig sopje.
Ik ben super tevreden. Dag mam!
















Na de lunch vind ik het welletjes. Ik doe een lekker tukje op de bank met de deur wagenwijd open. Alsof ik in een sanatorium ben. Heerlijk, die schone frisse lucht.
Langzaamaan begin ik steeds rustiger te worden. Ik doe geen bal meer.
De houtoven aan, lekker turen naar de vlammetjes.
Wijntje er bij...
Als ik nieuw hout ga halen hoor ik ineens een stemmetje:

"Dag Marlou... als ik je morgen niet meer zie... goeie reis!"

Ik kijk om me heen en zie niemand. Maar dan kijk ik naar beneden en zie een mooie, glanzende grote vuursalamander, die naar me knipoogt.
Ik maak gauw een foto...



















.

Vette, dikke mist.

Ik kan de koeien niet zien, maar wel horen.

Voor ik naar beneden ga zet ik de vloer op zolder “even” in de bootlak. Ik heb enorm veel energie!

De boekenkast ziet er goed uit. Hier en daar wat oneffenheden, die ik ga bijwerken. Ook het blad van het tafeltje neem ik mee in de kleur. De hoek is nu licht en ik vind het mooi.

Voor de lunch heb ik alle boeken schoongemaakt en weer terug op de droge planken gezet.
De gordijnen hangen weer op hun plek en het geheel ziet er fraai uit…















Om 14 uur ’s middags is de vloer op de slaapzolder nog heel erg kleverig. Ik hoop wel, dat ik er vanavond overheen kan lopen. Anders moet ik beneden slapen. Dat is op zich geen punt, maar mijn medicijnen liggen boven…
Hopelijk is het zaakje om half elf vanavond droog…
Ik doe in ieder geval de houtoven in de keuken aan, zodat het hier ook wat warmer wordt. Het is zeker 10 graden kouder dan eergisteren!

Om 17 uur loop ik naar de buurman. Ik mag even mailen en hij heeft een wijntje voor me.
Een mailtje naar Henry in New York…
En dan een half uurtje kletsen met buurman Fritz. Hij is een enorme ouwehoer, maar dat wist ik wel. Ik steek er toch wat van op: Obama heeft de Nobelprijs voor de vrede en een of andere Pool heeft ergens voor getekend. Ik moet thuis even kijken hoe dat zit. Soms is het wel lastig, dat je hier verstoken bent van alles.

Maar het heeft ook iets geweldigs: er heerst hier rust. Heerlijke rust…

De boekenkast

.

















Het weer is omgeslagen … dikke mist en dikke regendruppels.

Ik kan nauwelijks de rand van het balkon zien en heb helemaal geen uitzicht meer.
Dan ga ik binnen aan de slag: ik ga de donkergroene boekenkast mooi licht maken! We hebben nieuwe gordijnen en de oude, donkergroene verf steekt er lelijk bij af!

Eerst maar eens alle boeken er uithalen. Dan een sopje over de planken. En vervolgens met de witkalk, die er nog over is van Roosje’s keukenklus, al het houtwerk in de grondverf zetten.

Na het eten beneden in het dorp bij Emmi, scheur ik weer snel naar boven en ga verder met de klus. Ik heb acrylverf gekocht, mooi roomblank, en het dekt goed.
















Het is goed toeven hier… ook in de troep!



.

Klussen

.
















Er zou slecht weer op komst zijn, dus ben ik zo vroeg mogelijk aan de rest van het werk aan het onderterras begonnen.
Zo vroeg mogelijk betekent: als de buurtjes verderop naar hun werk zijn. Ik wil ze niet wakker maken met mijn lawaai…
Het is bloedheet, op het balkon is het al 28 graden…

Tijdens het werk gutst het zweet in geen tijd mijn ogen in.
Het is nog een hele klus, maar ik klaar het voor de lunch:
alle brandnetels zijn gekapt. Het teveel aan sneeuwbes is gesnoeid, steekstruiken verwijderd. Restanten opgeharkt en het ziet er weer prima uit.
Van boven vanaf het balkon lijkt het of er ruimte is gecreëerd.
Ik ben heel tevreden.
Heb er een rooie kop van!





















Na de lunch probeer ik te lezen, maar de zon maakt me heel slaperig, ik val in slaap en lig zeker een uur te pitten.
Dan word ik uitgerust wakker en ga verder haken aan mijn petje.

Ik hoor buurman Fritz verderop in zijn tuin dus ga ik hem even begroeten. Hij biedt aan, dat ik zijn computer mag gebruiken. We spreken af, dat ik zaterdag even langs ga voor een wijntje en een mailtje.

Tot vrij laat kan ik buiten zijn. Het is zacht en heerlijk weer.




.

Aan het werk

.


















Ineens krijg ik het op mijn heupen en ga aan het werk op het benedenterras.
Zoveel brandnetels, zoveel stekende struiken, zoveel…
Ik dacht: waarom houdt slechts een enkeling zich aan de afspraak om elke dag één uurtje op het terrein te “werken”, meer hoeft echt niet. Dan zou het er een stuk leefbaarder uitzien. En terwijl ik het dacht nam ik een besluit: ik ga het zelf doen! Elke ochtend besteed ik aan de tuin. Tot aan de lunch en daarna zie ik wel weer verder…

Ik begin vol goede moed. De zon staat recht op het terras. Zweet gutst van mijn voorhoofd. De brandnetels vallen mijn blote onderarmen aan, zij geven zich niet snel gewonnen en verzetten zich met hand en tand!
Tot koffietijd ben ik aan het maaien en hakken. Het gaat goed, maar wel langzaam. Eigenlijk is het pokkewerk! Maar ik verbruik heel veel energie, dus het is minstens zo goed als wandelen.
















Ik ga weer door met de klus tot ik in de verte de torenklok hoor slaan. Dan vind ik het genoeg voor vandaag. Spullen en snoeren opruimen, handen wassen…
Tijd voor een heerlijke lunch. Pauze! Ik zit op het balkon met een broodje kaas.

De koeien liggen midden in het weiland te rusten.
De kalfjes met hun neusjes naar elkaar toe.



.

Wandelen

.

Met zulk mooi weer roepen de wandelschoenen: "Ga mee de Parapluie op!"
Onderweg pluk ik een veldboeket.















Ik zie slechts één kleine, onvolwassen parasolzwam, die ik maar laat staan. Maar oh… wat zou ik ‘m graag vanavond willen braden!
Ik voel me enorm op mijn gemak.
Boven op de berg eet ik een appel en drink wat van ons eigen bronwater.
In het huisje staat een paar gekochte flessen water. Ik begrijp niet, dat men dat doet: water kopen… Terwijl er zulk goed water uit onze bron komt!
Weer terug in het huisje zet ik koffie en ga een beetje lezen…
Een beetje pitten ook…

’s Middags rijd ik naar beneden. Eerst langs Emmi. Ze ziet er slecht uit. Ze is heel ziek geweest, maar nu gelukkig wel aan de beterende hand.
Ze nodigt me uit om vrijdag te komen eten.

Dan koop ik bij Prassl een dun bloesje. Het is echt bloesjes weer.
Ook komt er een bolletje katoen en een haaknaald in het mandje, want...
ik ga boven een petje haken!


















.

Volle maan

.



















Midden de nacht word ik wakker. Het wordt al licht, denk ik.
Maar als ik even het lichtje van mijn wekkertje aandoe zie ik dat het 0:55 is. Niet echt een tijd om aan de dag te beginnen.
Maar ik ben wel klaarwakker.
Ik ga de ladder af naar beneden, zet een kopje thee en ga even op het balkon staan kijken naar de volle maan en de lichtjes in het dorp beneden. Ik weet, dat mijn moeder hier ook zoveel van hield...

Dan duik ik mijn bed weer in.
Na een tijdje val ik eindelijk in slaap en om half 9 word ik wakker.
Ik sta er meteen naast. Eens kijken, wat deze dag mij te brengen heeft.
Het is schitterend weer. Dat wordt buiten ontbijten!
Ik maak een lekker bakje muesli met veel fruit en ga meteen op het balkon in het zonnetje zitten.
Hier krijg je me voorlopig niet van af.

Het uitzicht is fenomenaal!
















.

Op de berg

.
















Ik ben eindelijk alleen in het huisje en het voelt eigenlijk niet eens zo gek aan…
Ik voel me namelijk zo thuis…
Meteen bij het aankomen al, toen ik eerst het dak en de schoorsteen zag, was het zo “gewoon”…
Ik moest mezelf een beetje knijpen en tegen mezelf zeggen: Lou, je bent in Trahütten! Je bent er…

Eerst heb ik het autootje uitgeladen. Toen de Schilcher, die ik al beneden bij de wijnboer gehaald had, opengemaakt. Een glaasje ingeschonken en een SMS-je naar het thuisfront gestuurd. Buiten voor het huisje in het zonnetje.
De zon is wel al erg laag, maar er valt nog veel van te genieten!

Boven op zolder het bed opgemaakt, de koffer uitgepakt en ontdekt, dat ik wel erg weinig kleding bij me heb. Waarschijnlijk zal ik niet veel mensen zien, dus niemand weet, dat ik elke dag hetzelfde aan heb.

Ik maak een vuurtje in de houtoven in de keuken en zet er een grote pan met water op.
Dan verzamel ik hout voor het stoken van vanavond, want het zal wel fris worden, als de zon weg is.
Daarna een heel eenvoudig maaltje: koolsla, gewone sla met tomaatjes en mozzarella en een zacht gekookt eitje.
Erg veel variatie gaat er deze week niet komen. En dat zie ik helemaal zitten, want uren koken, alleen voor je eentje… waarom zou je?!
Uit eten ga ik ook niet. Dat vind ik zo armoedig: in je eentje in een restaurant.

Ja… het gaat helemaal lukken hier op de berg.

De stilte...

.

















Als ik van het parkeerplekje naar het huisje loop hoor ik een stem.
Hoor ik echt een stem? Maar ik zie helemaal niemand…

Ik loop verder. Daar is die stem weer…
Ik sta stil en kijk nog eens om me heen.
Niemand, helemaal niemand...

Dan loop ik door...
En opeens weet ik het:
het zijn mijn schoenen, die kraken van tevredenheid.

Ik ben thuis!
Schilcher, Sonne en stilte.
Even later hoor ik een specht. Ik zie hem nog niet.

Verder hoor je hier NIETS!


.

In het vliegtuig

.





















Ik zit vol verwachting naar beneden te kijken.
De Mur als een glinsterend zilveren lint.
De bergen met minuscule dorpjes, slingerende weggetjes.
Rotspartijen.
Het dal met links en rechts van de rivier groene weilanden.
Een plukje spierwitte wolk.

Al dalend zie ik de grote weg, waar we anders altijd op reizen.
Dan weer de Mur, soms helder turkoois.

Ik hoop op Graz met zicht op "die Liesl" op de Schlossberg.
Het land komt steeds dichterbij.
Ik zie een weg een tunnel induiken.
Graz ligt links, ik zit rechts... geen "Liesl" dus.

De dorpjes worden groter.
Ik zie de keurig gerangschikte wijnstokken van de Schilcher-wijndruif.

De schaduw van het vliegtuig op de korenvelden vliegt met ons mee.

Herzlich Wilkommen in Graz.
Ik ga het autootje ophalen...


.

Het kussen (2)

Ik sta een beetje duffig in de rij.
Paspoort en instapkaart in de linkerhand, rolkoffertje rechts.
Ik kijk naar de rij links.
Twee mannen kussen elkaar gedag. Ze kijken diep in elkaars ogen.
Een kus … kus … en nog een kus.
Ik kan liplezen: “Ik hou van je”
En nog een kus.
En nog een diepe blik.
Innig.

Dan is het afgelopen.
De man die op reis gaat geeft zijn paspoort en instapkaart ter inzage af.
De andere man loopt weg en na tien passen richting uitgang zwaait hij nog even naar zijn geliefde.
Die kijkt ook om en glimlacht...


.

Het kussen

.
























Terwijl een lange rij voor de veiligheidscontrole staat wordt er overal om me heen hevig afscheid genomen.

Een jonge vrouw, Spaans sprekend, met dikke tranen in haar ogen kust haar geliefde. Keer op keer.
Als ik denk: "Nu is het klaar..." dan komt er nóg een kus.
En nóg een.
Dan… eindelijk gaat hij de hal uit, naar buiten.
Ze kijkt hem met haar grote, vochtige, bruine ogen na.
Je ziet dat ze het er moeilijk mee heeft. Ze hoopt, dat hij zich nog één keer zal omdraaien.
Maar nee. Dat doet hij niet. Hij stapt stevig richting draaideuren.

Langzaam loopt ze in de rij mee naar voren.
Mobieltje in de hand. Steeds turend naar het schermpje.
Als mijn mobieltje gaat (een sms-je van Lufthansa: "uw vlucht naar Frankfurt zal volgens schema vertrekken") kijkt ze hoopvol op haar schermpje.
Ik wil me bijna verontschuldigen, dat het míjn mobieltje is...

Daarna, teleurgesteld, schuift ze naast mij mee naar voren.


.

Adios!

.
















( zicht naar boven vanaf het balkon)

De laatste dingen worden nog even gauw in de koffer gemikt.
En voordat ik de deur afsluit geef ik jullie nog de link naar de column van mijn nichtje Sabine in Vitaal.nl

Klik op: Lieve tante Lou

en lees dit ontroerende verhaal.

Als ik over een dikke week terug ben hoop ik jullie reacties te lezen.

Adios! van Marlou


.

Broer belt

.

Ik zit lekker in de waranda te lezen als de telefoon gaat. Ik neem de telefoon mee naar binnen, want ik heb er een hekel aan als de buren mij horen bellen.

Broer aan de telefoon…

“Hai Zus, met je Broer. Zeg hoor eens: iemand moet naar het huisje om af te sluiten voor de winter. En ik kan dit jaar die iemand niet zijn…”

“Wat nu, broertjelief, die iemand zal ík dus moeten zijn?”

“Als je zou kunnen, heel graag. Ik weet niet hoe het anders moet. Ik kan echt niet…”

In mijn eentje met het vliegtuig naar Graz, daar een autootje huren en dan naar het huisje in de bergen tuffen.
Daar een weekje zijn en voordat ik wegga de put in om de kranen dicht te draaien. Dan binnen in het huisje alles wat maar een beetje vloeibaar is en eventueel kan bevriezen leegmaken. Kranen leeg. Sifons leeg. WC leeg, ook de stortbak. Waterkoker leeg. Koffieapparaat leeg. Geen keteltjes met water meer op het fornuis.

Het is een hele klus, maar ik heb het al een aantal keren gedaan, dus voor mij is het “kippiekak”.

Maandag vertrek ik. Eerst naar Frankfurt. Daar overstappen op het vliegtuig naar Graz.
Dan… ’s middags om een uur of twee ben ik in het huisje. Heerlijk huisje.

Als ik de telefoon weer neerleg ben ik er in gedachten al bijna. Ik ruik de parasolzwammen. Ik hoor een late hommel. Ik zie dat de koeien van Peter weer naar de stal worden gebracht. Ik proef het kristalheldere bronwater, dat uit onze kraan komt…

Dan regel ik een ticket. En een auto. En ik zet mijn koffer klaar om er van alles en nog wat in te gooien. Geen dikke trui, want die ligt daar nog.
Huisje, heerlijk huisje…


.

Henry belt

.


Net voordat ik de sleutel in het slot steek hoor ik binnen de telefoon gaan.
Razendsnel zet ik mijn fiets op slot en in recordtijd sta ik in de voorkamer met de telefoon in mijn hand…

Met Marlou…

Hallo mijn lief, met Henry…

Heeeee Henry! Wat leuk, waar zit je?

Ik sta op Times Square. Heb je je computer aan?

Haha, nee… hoezo?

Nou.. doe even aan en zoek dan naar: Times Square Webcam. Dan neem je het tweede beeld.
Zie je me staan?

Wacht even… ik ben er bijna. Heb je nog genoeg beltegoed?

Ja.. geen probleem. Ik bulk van het beltegoed!

Jaaaa, jaaaa… ik zie je staan. Ik zie je! Ik zie je! Zwaai even…

Henry zwaait naar de webcam, terwijl hij met mij aan het bellen is. Hij is in New York en staat echt op Times Square met mij te bellen en naar me te zwaaien…
Dit is toch onvoorstelbaar? Hoe ver is het niet vanuit New York naar Haarlem… En dan ook nog een beetje staan te zwaaien! Jammer dat hij mij niet kan zien. Ik zit ook te zwaaien. En te glunderen…

Eigenlijk is de wereld maar heel klein.













(Dit is Henry niet, maar het is wel ongeveer hetzelfde plaatje:)



.