Even pauze..

.

Het is weer zover!

Ik ga even heerlijk pauze houden: lekker luieren en niksen bij de open haard...
Maar ook: boeken lezen en puzzelen. Breien en pianospelen.
En elke dag een stukkie wandelen...

Voor iedereen die dit leest:  

een mooi en gezond 2013!

.

Onverwachte ontmoetingen

.

Even een kleine promotie voor een mooie tentoonstelling!

In het Tropenmuseum in Amsterdam wordt op dit moment iets moois geëxposeerd:

55 topstukken, die nog nooit vertoond zijn en al tijden in de kelder lagen, zijn gekoppeld met 55 kunstwerken of andere voorwerpen. Vreemde ontmoetingen zijn dat soms!

De expositie heet dan ook (klik op:)  Onverwachte ontmoetingen 

Echt een aanrader!

Kijk eens naar deze aparte ontmoeting van een Afrikaans krachtbeeld met een zeer moderne laptop...

Misschien was het krachtbeeld een paar eeuwen geleden wel de laptop van die tijd?? Wie zal het zeggen...

De expositie heel bijzonder en zeer de moeite waard.

En dit zeg ik echt niet omdat Roosje de affiche en het expositieboek heeft ontworpen

Heus niet, hoor!

Maar ik ben toevallig wel trots op haar!

Zo... nu weten jullie het ook!

.

Maar één iemand...

.

Er kan maar één iemand deze foto gemaakt hebben.

Gisteren, twaalf december om twaalf minuten over twaalf...

En dan ook nog precies twaalf sekondes aftellen en op het juiste moment klikken.

Enig idee wie??

.

Modderen op de berg

.

Twee keer had ik een afspraak in een dorp verderop, waar ze in een oud klooster een wellness-centrum gebouwd hebben.

Mijn moeder ging er altijd naar toe om modderbaden te nemen, omdat ze er (zoals ze zei) een heel jaar profijt van had.

En omdat ik een echte dochter van mijn moeder ben doe ik het ook!

Wel een beetje gek, om vrijwillig in de warme modder te gaan liggen. Maar lekkerrrrr!!!

Ik ben hier echt een vreemde eend in de bijt...

Waarom???

Om te beginnen heb ik geen slippers aan. Iedereen draagt hier blauwe slippers met witte strepen.

Daarnaast heeft men een hagelwitte, nieuwe badjas aan en die van mij is een soort van beige-achtig en stokoud.

Kun je dat zeggen van een badjas: stokoud???

Dan heeft iedereen een geel katoenen tasje bij zich, waar de handdoek in zit. Ik heb heb mijn handdoek in een rolletje bij me en geen geel tasje...

Ook heeft men een soort van boekje, waarin een afspraken kaart. Ik heb geen boekje en geen afspraken kaart. Ik heb gewoon vanuit Nederland een keertje gebeld.

En tot slot: iedereen klaagt hier over de kou in de kamers en ik heb mijn warme huisje op de berg en niets te klagen...

Zij blijven hier en ik mag, na het modderbad en het rusten, de berg weer op en vrij zijn...

Zie je nou wel... wat een geluksvogel ik ben.

En dat een heel jaar lang... Elke keer weer!

Modderen (klik)

.

Napcab

.

Weet jij wat dat is?? Een napcab?

Nee???

Dan zal ik het je verklappen!

Het is een piepklein slaapkamertje, dat je op de luchthaven van München kunt huren.

Er staat een eenpersoonsbed in, dus geen gerotzooi daar achter dat rolgordijntje, ja!!

Denk er om, anders kom ik je persoonlijk je napcab uitrossen! Ben jij nou helemaal...

Ik had er overigens wel zin in, in een tukje, toen ik in september vijf lange uren moest wachten op mijn verbinding. Dus een "powernap" ... dat zou er wel ingaan. Maar ja... om nou € 30,-  neer te tellen om even je oogjes toe te doen...

Het is wel verleidelijk, maar nee... toch maar niet.

Ik ga wel even op een stoel vlak bij de gate.

Maar misschien snap je wel, dat ik zin had in een schoon, vers opgemaakt bedje.

Zomaar, voor de luxe...

Wie weet doe ik het de volgende keer, als ik weer eens ga vliegen en moet overstappen en weer heel lang moet wachten op mijn vliegtuig.

Luxe probleem, niet?!

.

Isolatoren

.

Zoals Sjoerd fotoos spaart van trafohuisjes...

(dit zijn mijn inzendingen: in Bagard klik op *clic
k*  en in Haarlem klik op *click* )

zo spaart Henry al sinds jaar en dag isolatoren.

Hij heeft ook een "verleden" in het elektra, dus ja... dan krijg je dat...

Nu heeft hij een Lundia kast, waar in de balken aan de zijkant gaatjes zitten en daarin heeft hij zijn verzameling isolatoren gedraaid.

Ze komen van heel de wereld: Patagonië en Australië, Ierland en Nederland.

Als hij op reis is gaat hij vaak op zoek naar een isolator, die hij nog niet heeft.

Dus... op zoek naar weilanden met koeien.

Hij weet altijd, waar hij ze gevonden heeft.

En ook heeft hij steeds een ruil-isolator (een dubbele, die hij kwijt wilt) bij zich, die hij in de plaats van de gevonden isolator draait, zodat de koeien niet kunnen ontsnappen.

En heel soms.... krijgt hij een boze boer achter zich aan, zoals laatst op Texel.

Dat kan gebeuren...

Maar dat maakt het juist spannend. Hij heeft 'm toen op Texel bij Oude Schild natuurlijk gewoon teruggeven.

En laatst was hij op de radio!

Tijdens een uitzending op RTVNH over bijzondere verzamelingen heeft hij gebeld en kwam uitgebreid met zijn verhaal in de ether.

Heel leuk was dat. 

Zo... en nu weten jullie het ook. Als je nog eens een bijzondere tegenkomt en hij is "vrij"... je weet bij wie je 'm af kunt geven!

Kerstconcert Malle Babbe

.

Al vanaf september is Vrouwenkoor Malle Babbe aan het repeteren voor het kerstconcert...

Zondag 16 december om 15 uur begint het evenement.

Kom je luisteren? Je kunt binnenkomen wanneer je wilt, en ook weer weggaan wanneer je wilt.

Je bent van harte welkom. Kost niets.. En ook de glühwein in de pauze is gratis...

De Groenmarktkerk bevindt zich in het hartje van de stad Haarlem. 

Op de Nieuwe Groenmarkt. Om de hoek bij de Hema. En 7 minuten lopen vanaf het station...

.

Haar naam was Reine Montgomery

.

Slot van de tekst van "The Times Square Thief".

Als de documentaire ooit op TV komt... kijken! Een ontroerende en boeiende documentaire.
Kijk ook hier: http://www.diaryofatimessquarethief.com/

"Ik had nooit zoiets meegemaakt. Ik stapte een schilderij binnen.

Ik liep het mooiste schilderij binnen dat ooit heeft bestaan.

En toen begreep ik waarom ze zelfmoord pleegde.

Want al die tijd dat wij dachten dat ze zonderling was, was ze hard bezig met haar levenswerk.

Misschien moesten die hoofdtooi en die cape gewoon haar kleren beschermen tegen verfspatten.

Ze was een kunstenaar met een prachtig schilderij.

Maar haar doek is haar afgenomen.

Dus ik begreep het heel goed.

Haar naam was Reine Montgomery.

Dat heb ik onthouden.

Daarna begon ik me te realiseren dat al die mensen uniek waren en helemaal niet zo raar en ik was één van hen." 

Mooi hè?
Ik houd er van als mannen hun emoties durven te tonen...

.

In de kamer van Reine Montgomery

.

Vervolg van de tekst van "The Time Square Thief. Ik hoop, dat je begrijpt  waarom ik er door geëmotioneerd ben:

"Ik kwam binnen voor mijn dienst en één van mijn collega's zei: -Je moet gaan kijken in kamer 121.

En dat deed ik en ik was met stomheid geslagen.

In die kleine kamer waren alle vier de muren en het plafond beschilderd met een afbeelding...

Nee, toen ik die kamer binnenkwam was ik onder water, ik kwam in mijn eigen aquarium.

En de details van het mozaïek, het was helemaal niet banaal.

De kleuren waren wonderschoon: alle schakeringen blauw en groen vloeiden heel zacht in elkaar over.

Het leek precies of je onder water was en totaal beschermd.

Er stond een hele inktvissentuin hier op de muur.

En als je omhoog keek zag je het kabbelen van het wateroppervlak en de zonnestralen die er doorheen vielen.

Er waren zeepaardjes en vissen.

Als je er binnenkwam was het zo mooi en het voelde veilig en stil..."

Ineke Sikkema heeft er een gedicht over gemaakt.
Dat kun je hier lezen: http://www.drenth-sikkema.nl/gedicht-Reine_Montgomery

The umbrella Lady

.
Deze week een verhaal in drieën.
Het moet wel in drieën, want  anders is het te lang en ik weet hoe het met ons zit: geen geduld voor al te lange lappen tekst. 

Het verhaal gaat over kunstenares, die permanent in het Times Square Hotel woonde in New York.

De tekst die ik nu ga schrijven heb ik niet zelf bedacht.
Het is de tekst, uitgesproken door een man, die haar heeft gekend. Een man over wie een documentaire is gemaakt: "The Diaries of The Times Square Thief"
Ik vind het zo'n ontroerend verhaal, dat ik het door wil geven.

"Er zaten veel rare types in het Times Square Hotel. Maar één dame vond ik het merkwaardigst van allemaal.
Ze droeg een cape en ze had een soort oude paraplu, die ze uit elkaar had gehaald en op haar hoofd had gezet.
En hier (hij wijst op zijn voorhoofd) had ze een stuk plastic in een hele vreemde vorm. Ik vermoed het handvat van de paraplu. Die kon ik nooit goed zien, want ze kwam de lift uit en ging als een schim voorbij.

Het hotel wilde gaan renoveren en dus moesten alle permanente bewoners verkassen naar één kant van het gebouw.
Langzaam maar zeker kregen ze iedereen die kant op.
Behalve één iemand en dat was de parapludame.
Ik weet niet wat voor geweld of intimidatie of overtuigingskracht er is gebruikt, maar het is ze gelukt om haar te verplaatsen.
Een paar dagen later heeft ze toen zelfmoord gepleegd."





(Waarom pleegde The Umbrella Lady zelfmoord??? Daarover morgen verder...)

Linnéa in december

.

De laatste maand van het jaar alweer.

Ik neem jullie even mee naar de betoverende wereld van Linnéa.

Dit is ze in december:

't Is een kind dat veel buiten is en als dat niet kan door het slechte weer binnen aan het knutselen is.

Geen kind voor computerspelletjes of lang voor de buis zitten. Een intens levend kind. Met brede interesses.

Hier is ze bezig kadootjes te maken voor opa. 

Ze koopt geen kadootjes, nee... ze máákt ze. 

Een schilderij met scherfjes in gips, of een gevouwen hart. 

Een sardineblikje met gedroogde bloemetjes of een poppetje in een walnootschil.

Ik heb niet meer zoveel geduld voor al dat knutselen, maar ik vind het wel heel schattig om te zien hoe zo'n kind grappig bezig is. Het plezier trilt je tegemoet!

Voor de enkeling onder jullie met geduld... hier is het "recept" van een gevouwen hartje, dat je in de kerstboom kunt hangen. Als je de tekst erbij wilt hebben, laat maar weten, dan stuur ik je die apart op.

Namens Linnéa... een hele fijne en warme en kleurige decembermaand!

.

Interview onder de hooiberg (slot)

.

Interview (slot)

" Enfin, eerst staan we in de stromende regen te blazen, maar gelukkig gaan de deuren wagenwijd open en daar staat de verloofde van die man te glunderen en te klappen.

- Kom binnen, zegt ze. We moeten lachen om haar enthousiasme en dan gaan we al blazend naar binnen, onder de hooiberg.

Schitterend!

Jaap met zijn lange lijf staat te toeteren alsof zijn leven er van afhangt.

Iedereen doet zo z'n best.

Die man slaat z' n armen om z'n verloofde.

Je kunt wel zien, dattie gek op d'r is. En maar glunderen.

Maar ja... aan alles komt een eind, hè?!

Die man zegt nog:  - Binnen in de boerderij staat een drankje voor je klaar.

En dan laten we ze achter, die twee die hun 20-jarige verloving te vieren hebben.

Zo wil ik het later ook... zo'n lieve, rijke man en dan zo verwend worden!"

.

Interview onder de hooiberg (2)

.

Vervolg interview:

"Wat ik zoal speel? Nou... eigenlijk alles.

En nu hebben we een opdracht!

Een rijke man heeft ons gevraagd te spelen ter gelegenheid van zijn 20-jarige verloving.

Hij heeft ook nog verzoeknummers.

Welke nummers dat zijn?

Nou eh... "When I'm 64" van The Beatles.

Je denkt misschien: lekker deuntje.

Maar... da's moeilijk hoor! En we spelen dat met z'n zessen, dus zes-stemmig...

Heel moeilijk, maar heel mooi.

En we hebben "Love me tender" van Elvis Presley ingestudeerd. Moet langzaam en gevoelig gespeeld worden. Dat is de opdracht. Nou... dat lukt natuurlijk geweldig!

Oh ja, en ook "Hello Marylou" gaan we spelen.

Dus wij naar dat hotel, waar die rijke man zit met z'n verloofde.

Blijkt het een hooiberg te zijn.

Een hooiberg!!! Nou vraag ik je!

Wie gaat er met dit weer nou in een hooiberg liggen?

Daar moet je wel heel rijk voor zijn..."

(morgen verder)

Klik op: Slapen onder de hooiberg

.

Interview onder de hooiberg (1)

.

Interview:

"Je moet weten: ik zit op de harmonie. Nee... ik zít er niet op... ik spéél bij de harmonie.

Klarinet. Mooi hoog.

Ik kan kletzmer spelen en gevoelige liedjes, die een beetje "scheuren".

Dat is, als je van de ene toon naar de andere glijdt. 

In Winkel zitten we. Dat ligt in Noord-Holland boven Alkmaar.

Ik blaas al vanaf mijn achtste en toen ik 13 werd kreeg ik mijn eerste klarinet.

Ik oefen veel. Iedere dinsdagavond in café Beentjes en thuis elke dag wel een dik uur.

Loopjes en trillers en gewone toonladders, maar ook de melodieën die we moeten spelen met de Harmonie.

Met de buren is mijn klarinet-tijd afgesproken: ik speel tussen vijf en zes 's middags.

Dan hebben zij er het minste last van en ik voel me niet bezwaard...

(morgen verder)

klik op: Winkels Harmonie

.

20 jaar...

.

Het is al weer 20 jaar geleden dat Henry en ik elkaar leerden kennen.

En elk jaar vieren we dat heugelijk feit met een verrassingspakket.

Henry heeft dit jaar iets leuks bedacht en ik weet van niks! 

Behalve dan, dat ik dinsdag 27 november in de loop van de middag weer thuis ben.

En dat ik m'n tandenborstel mee moet nemen.
Ik word ontvoerd!

We hebben elkaar voor het eerst ontmoet op het stationnetje van Overveen en daar aan het hek, dat het perron van de spoorrails scheidt, hangt dit slotje:

Je snapt: er gaat champagne mee! Want als er iets te vieren is... dan doen we dat met champagne!

Ik heb altijd een fles champagne in de koelkast klaarliggen voor je weet maar nooit wat er te vieren valt.

Zeg nou zelf: 20 jaar is toch een een dikke fles champagne waard?!

.

Daar bij die haven...

.

Op elk eiland krijg ik altijd "het" eilandgevoel, en dat gevoel komt al op, zodra ik aan boord van de boot stap.

Op elk eiland staat meestal wind. Rondom zie je dijken en water.

In winkeltjes verkopen ze schelpen en allerlei goedbedoelde rommel, zoals vuurtorentjes en bootjes in een fles.

En rondom het eiland diverse schilderachtige haventjes. 

De haven van Oude Schild is er ook zo een.

Daar werken stoere vissers, geen watjes, nee... 

Zeebonken met stoere tatoeages. Ze gaan de zee op en wagen hun leven om voor ons vis te vangen.

Kijk, hier heb je zo'n vissersboot. En die heet nog wel "VERTROUWEN"

Dat zegt wel iets over de vissers: die stappen vol vertrouwen hun schuit op en varen bij nacht en ontij, door weer en wind het zeegat uit.

De haven van Oude Schild is maar klein.

Er kunnen niet veel schepen liggen.

Maar de schepen die er liggen worden goed onderhouden en zijn prachtig van kleur.

De TX 38.

Ik zie het voor me hoe die tegen de golven opbonkt. Zou er nou geen enkele visser wel eens zeeziek zijn?

Tja, het gaat natuurlijk niet altijd goed. Er gebeurt wel eens wat. In onze tijden minder vaak dan vroeger, zoals met het Noorse schip, de Sandø, dat in 1910 tijdens een ruwe storm bij Texel verging.

Nee, dan dit wrak... Dat is niet vergaan in een storm.

Dat is vergaan omdat de eigenaar er niet goed op heeft gepast. Hij heeft het maar laten verrotten.

Had het maar aan mij gegeven. Dan voer ik je helemaal naar de overkant en weer terug!!

.

De drenkeling van Paal 9

.

Het dorp heeft een stoer oud kerkje uit de 16de eeuw. Het heeft weer, wind en zout doorstaan en als je met de boot aan komt varen valt het kerkje al meteen op.

Ik loop vaak even de begraafplaats bij zo'n kerkje op. Dan ga ik kijken naar wie er het langst ligt, of hoe oud iemand is geworden, of ik zoek naar ontroerende namen, zoals Klaasje Zeger of stoere namen, zoals Dirk Drijver.

Op het kerkhof van Den Hoorn valt deze steen mij op. De steen waar W. Brüning op staat en: "gestorben" en een jaartal. Er groeit mos op de steen en er zitten witte zoutstukjes op.

Er staat nergens wanneer W.Brüning is geboren. Je weet ook niet of het een man of een vrouw is. Wel wanneer hij of zij is overleden: op 8 december 1910.

Dat intrigeert me. Dus ik ga zoeken naar het verhaal achter W. Brüning en ja hoor,  ik vind het!

W. Brüning is een jongeman, die Werner Brüning heet. Hij is nog maar een jonge knul als het Noorse schip waar hij op werkt in december voor de kust van Texel tijdens een ijzige storm vergaat. De scheepsjongen spoelt op 4 januari 1910 aan op het strand bij paal 9.

En hij wordt hier in Den Hoorn begraven.

Maar hoe weten ze nou wie deze jonge man is? Dat komt zo:

Hij draagt een gouden ring met een inscriptie:

"H.B. 9-4-99". En die ring... zonder die ring had hij een onbekend graf gekregen en geen steen. Die ring heeft tot identificatie geleid.

Als zijn familie op zoek gaat naar de jonge Werner komen ze hier terecht, in Den Hoorn.

"In verband met door de moeder van den verongelukten op te eischen verzekeringsgelden, wordt het Consulaat-Generaal alsnu verzocht om overlegging van een door een bevoegde autoriteit af te geven bewijs van overlijden..."

En zo is het gekomen: de moeder weet van de schipbreuk van het Noorse schip en ze weet natuurlijk, dat haar jongen mee voer. Ze is ziek van verdriet...
Zo weten we dus, dat de jonge drenkeling Werner heet. 

W. Brüning, gestorben 8-12-1910
Ja, de zee geeft en de zee neemt en dat is al eeuwen het geval...

Straatschrijfsels op Texel

.

Een jaar geleden nog had ik een weblog met daarop straatschrijfsels: over van alles en nog wat wat er op straat te lezen is. Met steeds een klein verhaaltje er bij. 

Helaas: "Web-Log" werd opgeheven en daarmee was ik in één klap al mijn fotoos en verhaaltjes kwijt.

Jammer!

Maar op Texel vond ik gelukkig nog een paar dingetjes om bij stil te staan.

Ik lees alles wat los en vast zit en dus kom ik in "ons" dorp dit museum tegen.:

Waarom val ik nou op zo'n bord? Ten eerste vind ik de kleuren mooi en ook, dat het met de hand gemaakt is. Ten tweede moet ik al meteen lachen om: "Dagelijks geopend, tenzij gesloten".

Dat vind ik gewoon heel grappig!

De expositie is dus gesloten als ik er ben, dus ik loop lekker door. En vind al snel een nieuw bord om een beetje over te gniffelen. Niet extreem grappig, maar gewoon leuk: een kwaadaardige kat! Ik loop gauw door, voordat die me in z'n klauwen krijgt!

Dan vind ik op de hoek van een huis in de Herenstraat in Den Hoorn deze tekst:

Ik vraag me meteen af hoe iemand er op komt om zoiets op z'n huis te zetten. Het zegt wel iets over het leven op een eiland: winderig!

Het is ook een gezegde: "Dan weet ik wel uit welke hoek de wind waait..."

En dan koop je dus een eilandershuisje en je zet dit op de hoek. Dat intrigeert me...

En tot slot een bord, niet echt een straatschrijfsel, maar toch iets om te lezen. Iets, waarbij mijn fantasie ook op hol gaat slaan...

De Bonte Belevenis. Daar wil je toch meteen naar toe? 

Om te kijken, wat die Bonte Belevenis is? 

Worden er Middeleeuwse Liederen gezongen? 

Is het een kleurige winkel? 

Wordt er schapenwol geverfd? 

Ik weet het nog steeds niet. Het is koud en herfstachtig. 

Ik loop terug naar het huisje van Loes. Daar is vast wel een lekker kopje thee gezet...

Of is de 5 al in de klok?

.

From Texel with love...

.

Dit is één van de fijne dingen van van Texel: je hoeft geen uren te rijden of te varen!

In een kwartier ben je aan de overkant en het huisje waar wij te gast zijn ligt op nog geen 10 minuten van de boot af. In Den Hoorn, een schilderachtig, rustig dorpje. Op Texel dus.

We zijn er een paar dagen te gast bij een computerleerling van Henry. 

Is dat even een buitenkansje! Bij iemand logeren, die de omgeving kent en die je van alles en nog wat kan laten zien.

We maken geweldige, maar heel koude wandelingen: er waait een gure wind en het is mistig .

Precies zoals het op een eiland hoort te zijn. Ik bedoel maar: als de hele tijd de zon had geschenen had ik niet zoveel te vertellen. Of misschien ook niet. 

Kijk eens naar het zand op het strand op deze koude middag. Dat lijkt toch net een schilderij van Jan Wolkers?

En laat die nou op dit eiland gewoond hebben. 

Kijk... en dit waren zijn schoenen, toen hij dat pracht-schilderij maakte. 
Ze werden met de dag mooier, schilderachtiger. En ik heb ze gevonden. 

Hier op het koude strand. Bijna bedolven onder het opgewaaide zand. En ik ben de enige die weet, dat het de schoenen van Wolkers waren. En nu weten jullie het ook...

En dit... dit is óók van Wolkers! Alleen hebben anderen het allemaal aan die paal opgehangen. Maar hij heeft het bedacht. Heus waar, ik lieg niet. 

Op Texel ligt de kunst voor het grijpen...

.

Moderne tijden (slot)

.

Kijk... dit ben ik.

Zo ga ik iedere avond slapen.

Eerst zet ik de tv aan.

Dan leg ik mijn i-Phone voor het grijpen.

Mijn laptop ligt paraat voor alle fijne e-mailtjes die ik ontvang en verstuur.

Mijn i-pad staat aan en ingelogd op Wordfeud om te scrabbelen.

Dan heb ik nog een i-pod voor een lekker muziekje...
Mijn e-book heb ik op bladzij 243 van "Tonio"...

Kortom... ik kan de nacht in!

Ik slaap als een roos. En de wereld? Die draait gewoon door...

PS... ik ben een paar dagen op het mooie eiland Texel. 

Even helemaal niks, behalve dan lezen en lopen...

Tot maandag!

.

Moderne tijden (2)

.

Ik ben op vakantie in Frankrijk.
Elke dag een lekker kopje café au lait op een terras.
En al die Fransen om me heen.
Ze kletsen de oren van je hoofd! Wat zijn het toch luidruchtige en leuke mensen.
Ik vind de taal ook zo mooi. Zo zangerig. En ik versta ze goed, als ze tenminste niet te snel praten...

Ik vind het altijd zo echt gezellig op zo'n terras... 

Zo heerlijk levendig... soms iets te lawaaierig, maar dan weet je: je suis en France!!

.