21/11/2012

De drenkeling van Paal 9

.
Het dorp heeft een stoer oud kerkje uit de 16de eeuw. Het heeft weer, wind en zout doorstaan en als je met de boot aan komt varen valt het kerkje al meteen op.


Ik loop vaak even de begraafplaats bij zo'n kerkje op. Dan ga ik kijken naar wie er het langst ligt, of hoe oud iemand is geworden, of ik zoek naar ontroerende namen, zoals Klaasje Zeger of stoere namen, zoals Dirk Drijver.

Op het kerkhof van Den Hoorn valt deze steen mij op. De steen waar W. Brüning op staat en: "gestorben" en een jaartal. Er groeit mos op de steen en er zitten witte zoutstukjes op.

Er staat nergens wanneer W.Brüning is geboren. Je weet ook niet of het een man of een vrouw is. Wel wanneer hij of zij is overleden: op 8 december 1910.
Dat intrigeert me. Dus ik ga zoeken naar het verhaal achter W. Brüning en ja hoor,  ik vind het!

W. Brüning is een jongeman, die Werner Brüning heet. Hij is nog maar een jonge knul als het Noorse schip waar hij op werkt in december voor de kust van Texel tijdens een ijzige storm vergaat. De scheepsjongen spoelt op 4 januari 1910 aan op het strand bij paal 9.
En hij wordt hier in Den Hoorn begraven.
Maar hoe weten ze nou wie deze jonge man is? Dat komt zo:

Hij draagt een gouden ring met een inscriptie:
"H.B. 9-4-99". En die ring... zonder die ring had hij een onbekend graf gekregen en geen steen. Die ring heeft tot identificatie geleid.

Als zijn familie op zoek gaat naar de jonge Werner komen ze hier terecht, in Den Hoorn.

"In verband met door de moeder van den verongelukten op te eischen verzekeringsgelden, wordt het Consulaat-Generaal alsnu verzocht om overlegging van een door een bevoegde autoriteit af te geven bewijs van overlijden..."

En zo is het gekomen: de moeder weet van de schipbreuk van het Noorse schip en ze weet natuurlijk, dat haar jongen mee voer. Ze is ziek van verdriet...
Zo weten we dus, dat de jonge drenkeling Werner heet. 




W. Brüning, gestorben 8-12-1910
Ja, de zee geeft en de zee neemt en dat is al eeuwen het geval...



10 comments:

Marjolijn. said...

Gelukkig had die jongeman die ring om en werd hij geen onbekende.
Mooi Marlou dat jij het verhaal van deze jongen kon achterhalen.

Fijne woensdag vandaag.

gerdaYD said...

Hoe jij zo iets beschrijven kan... dat doen er niet veel je na hoor! Bedankt lieve Marlou!

Di Mario said...

En zo'n verhaal intresseert mij dan weer. Bedankt voor het uitzoeken. Mocht ik er ooit komen dan zal ik iedereen versteld doen staan door het verhaal uit mijn hoofd te vertellen. Dankzij jou.

Love As Always
Di Mario

Jelle Droeviger said...

Ja, 't kan spoken, rondom de eilanden, Marlou. Zo een jongen, in die donkere nacht, in de huizenhoge ijzige bulderende golven, zich vastklampend aan een stuk wrakhout; roepend om zijn moeder, seine Muti. Het is hartverscheurend. !

Jelle Droeviger.

John said...

Toch goed dat hij die ring omhad. En dat zijn familie er achteraan ging. Zo heeft deze jongeman een graf met een naam gekregen.
Dit soort verhalen.. Erg interessant.

Doei

klaproos said...

ohhh loutje
wat een indrietig verhaal,

wat zal de moeder haar kind missen,

maar wel fijn dat hij een naam heeft gekregen hé.

daar zijn m'n tranen op m'n blog voor:-)

dag smölleke

xxx

Sjoerd said...

Een schitterend verhaal erbij...

Annet said...

'Witte zoutstukjes' dat klinkt zo ja dat klinkt ontroerend....

Een mooie schets Marlou...

Er vliegen net tientallen ganzen over...ik hoorde ze roepen...veel liefs aan Marlou...

Wonderlijke wereld....

Gakgak van Annet X x X

Cobie said...

Een paar maanden geleden heb ik hier ook gelopen en ook ik heb deze steen gezien. Wat leuk dat je dit hebt uitgezocht! Het hele verhaal gaat bij mij nu ook leven, vooral ook door de manier waarop je het beschrijft. Echt geweldig!!

Groetjes en een prettige avond,
Cobie

Han said...

Gelukkig was die ring van goud, en konden ze daar de steen en het graf van betalen. Vele zijn hem voor gegaan (geen goud oorbel of ring) dan gaat hij stil ten onder.
Mooi geschreven Marlou, ben je nog op het Russische kerkhof geweest?