22/11/2012

Daar bij die haven...

.
Op elk eiland krijg ik altijd "het" eilandgevoel, en dat gevoel komt al op, zodra ik aan boord van de boot stap.
Op elk eiland staat meestal wind. Rondom zie je dijken en water.
In winkeltjes verkopen ze schelpen en allerlei goedbedoelde rommel, zoals vuurtorentjes en bootjes in een fles.
En rondom het eiland diverse schilderachtige haventjes. 

De haven van Oude Schild is er ook zo een.
Daar werken stoere vissers, geen watjes, nee... 
Zeebonken met stoere tatoeages. Ze gaan de zee op en wagen hun leven om voor ons vis te vangen.

Kijk, hier heb je zo'n vissersboot. En die heet nog wel "VERTROUWEN"
Dat zegt wel iets over de vissers: die stappen vol vertrouwen hun schuit op en varen bij nacht en ontij, door weer en wind het zeegat uit.


De haven van Oude Schild is maar klein.
Er kunnen niet veel schepen liggen.
Maar de schepen die er liggen worden goed onderhouden en zijn prachtig van kleur.
De TX 38.
Ik zie het voor me hoe die tegen de golven opbonkt. Zou er nou geen enkele visser wel eens zeeziek zijn?


Tja, het gaat natuurlijk niet altijd goed. Er gebeurt wel eens wat. In onze tijden minder vaak dan vroeger, zoals met het Noorse schip, de Sandø, dat in 1910 tijdens een ruwe storm bij Texel verging.
Nee, dan dit wrak... Dat is niet vergaan in een storm.
Dat is vergaan omdat de eigenaar er niet goed op heeft gepast. Hij heeft het maar laten verrotten.


Had het maar aan mij gegeven. Dan voer ik je helemaal naar de overkant en weer terug!!

.

10 comments:

Marjolijn. said...

Ja mooi, die vissersboten.
Elke boot met eigen naam en kleur steeds weer de zee op.
Vroeger meer dan nu, de vrouwen en kinderen achterlatend in het ongewisse of ze wel weer terug kwamen.

Fijne donderdag meis.

Jelle Droeviger said...

Ja, Marlou, de zee trekt aan iedereen. Dat ongewisse, dat zelfredzame, het vasteland te zien verdwijnen en weer opdoemen, het aan boord gaan; het is en blijft spannend.

En dan aan de wal: zo een zwijgzame zeebonk, die jou vanachter een oorlam onderzoekend aankijkt, en pas tot leven komt als zijn maats hem begroeten.

Jelle Droeviger.

gerdaYD said...

Ja lieve Marlou, hadden ze die boot maar aan jou gegeven... jij met je gouden klusjeshanden had er wel raad mee geweten! Maar waar jij beslist ook raad mee weet is met de pen, of liever het klavier: je giet je mooie vakantieherinneringen in knappe teksten, zo veel is zeker!
OT: bedankt voor de pakkerd, ik stuur je er eentje retour!

klaproos said...

ik zou me wel veilig voelen op jouw bootje loutje, dus ik wil wel zeebonkie worden:-)

een bonkie vet heb ik al op de heupen hangen dus ik ben goed bezig niet:-))))

xxx

John said...

Het lijkjt een beetje op hier dus. Hier staat ook altijd wind.
En je beschrijving over de vissers, de vissersboten, het zou van hier kunnen zijn.
Een aangename plek dus.

groet

Yvette said...

het verlangen vanbhier naar daar.........

volgende weeknkoffie? ja fijn!

christiene said...

Dan zou ik met alle plezier met je mee varen Marlou en ook terug.
Dat kan nog wel eens heel gezellige zijn.
Groetjes Christiene.

Di Mario said...

Water, wind, boten. Een heerlijke combinatie.

Love As Always
Di Mario

Sjoerd said...

Af en toe zie ik ook wel eens van die bootjes liggen. Zou de eigenaar ziek zijn, of overleden en is het bootje eenzaam achter gebleven. Het zou zomaar kunnen.

Han said...

Prachtig in beeld gebracht, heb je nog een visje gegeten in dat haven restaurant op palen? Daar heb je een mooi overzicht over de haven!