06/09/2019

En ook nog even naar Berlijn

.
Ja... terwijl jij dacht dat ik rustig in de tuin aan het luieren was reisde ik van zuid naar noord en vorige week ook nog even naar oost!
Met de trein naar Berlijn. De prachtige stad Berlijn.
Een paar dagen slenteren door de straten van die grote stad...
En daar laat ik verder niets van zien.
Alleen deze struikelstenen.



Ik zag ze in de Alte Schönhauserstrasse bij nummer 53. 
Daar hebben ze gewoond. 
De familie Steinberg.
Eli en Judith met hun 5 kindertjes van 10, 7, 5, 4 en 2 jaar oud.
Op 5 september uit hun huis gehaald en drie dagen later in Riga vermoord.
8 september 1942...

Ik heb de koperen plaatjes even geaaid en gezegend...








In gedachten leg ik er nu een witte roos bij...


“Zij zijn zo ver verleden

Wat namen op een steen
Toch zijn zij nog heden
Zichtbaar om ons heen”


(Nico Wijnen)




17 comments:

Lutje said...

nee nee, van jou denk ik niet dat je in je zetel ligt :o)
je hebt er weer een mooie trip van gemaakt
Een @->- voor jou.

Marjolijn. said...

Je bent echt een globetrotter...!
Geniet ervan meis en op naar een fijn weekend.

די מריו said...

Een van de meest bijzondere momenten om daar even bij stil te staan.

Love As Always
Di mario

miekequilt said...

Wat een reizen maakte je. Ik dacht niet dat je lui lag te wezen hoor, daar begin ik je nu een beetje beter voor te kennen.
Die struikelstenen zijn een prachtig initiatief.

Bertiebo said...

Ja, om letterlijk bij stil te staan. Mooi die regels van Nico Wijnen ook

Sjoerd said...

Wat ben je als je kinderen vermoordt. Te triest voor woorden.

klaproos said...

Och Marlou...... er weer even bij stilstaan.... zeggen dat zoiets nooit meer mag gebeuren, het helpt allemaal... laat ons bewust zijn..

en dan binnen kort trotten naar ehhhh juist ja :-)

heerlijk weekend gewenst wijffie,
xxx

nicole orriens said...

Jeetje dat is toch indrukwekkend zeg. Goed dat deze mensen en wat er met hen is gebeurd op deze manier wordt gememoreerd!

Jelle Droeviger said...

Berlijn...
Alleen de náám al roept emoties op.
Die struikelstenen houden de geschiedenis levend,
en wijzen ons de weg naar een liefdevoller bestaan.

Overigens, je bent wel vaak onderweg, en op reis, Marlou.
Godfried Bomans zei daarover:
Reizen is een omslachtige manier van thuiskomen...
.
Jelle Droeviger.

Karel said...

mogge Marlou
ja die stenen zijn om even bij stil te staan
zo stond ik onlangs weer eens stil bij de schaduwkant van de Nieuwe Keizersgracht :(

ja ik was gister erg ontdaan bij het treffen van mijn oude collega

luister jij zo maar naar de Bee Gees
ik ga ook verder

groetjes , Karel

Yova said...

Allemaal gouden plaatje is zeker indrukwekkend om te zien. Hier sta ik stil van. Heel triest te woorden. Als je dit ziet op de foto......
Best wel moeilijk om dit te zien. Dank je wel voor lieve plaatje. Aanstaande maandag sta ik ook stil.... Normaal gesproken dan is onze ouders 60 jaar getrouwd. Allebei is niet meer. Daar ben ik zo verdrietig om....9-9-2019.

Ik wens jou heel fijn weekend. Lieve groetjes Jacqueline & Ferry.

Nietzomaarzooo said...

Mooie reizen maak je.
Onbegrijpelijk dat de sentimenten die geleid hebben tot het vermoorden van 6 miljoen mensen nu steeds vaker lijken te worden gehoord.
Nee, we hebben niets geleerd van onze geschiedenis ben ik bang.

Rebbeltje ★ said...

Wat een pracht gedicht heb je erbij staan
Heel mooi en die witte roos
Groetjes en fijn weekend

Hans said...

Ben een paar keer in Berlijn geweest.
Eigenlijk is het wel heel positief dat er struikelstenen zijn geplaatst.
Maar het viel me ook op dat de stad nog de gaten van de oorlog vertoond. Hans

@ haha een blowtje zal het niet verder vertellen.

Hans said...

Ik heb kamp Dora bezocht, daar is mijn oom omgekomen en besef nu dat de gids de woorden heeft gesproken.

Ot. Je verzoekje is gedraaid in de show.
Het programma is beluisteren op de pagina “Bank’s Radio”

pourquoi pas ??? said...

Het raakt mij iedere keer weer die namen.
Wat een mooie roos met "bloedspetters"

Lieve groetjes van Hélène Pourquoi pas ;-)

mirjam kakelbont said...

Wie reist, kan veel verhalen...
Elke struikelsteen die ik zie raakt me. Daar zijn ze ook voor bedoeld: je voeten én je hart moet er over struikelen en dat is precies wat er gebeurd.
Zo in en in triest dat dit allemaal is gebeurd. Ik kan er na al die jaren met mijn verstand nog niet bij. Dat één man en een schare volgers de mens zó verlaagd heeft.
Maar anderen zijn erdoor opgestaan en hebben hun leven gegeven. Hun leven om het goede te doen. Dat is de keerzijde.
Dank voor je altijd rake verhalen, liefie ♥