Naar mijn verloofde, fotostrip

.

Elke vrijdagmiddag reis ik naar mijn verloofde. De hoeveelste keer zal dat vanmiddag zijn? De 1500ste keer? Of meer???

Eerst loop ik hier in Haarlem naar het station, dan een kleine reis met de trein  naar Mokum en tot slot twee haltes met bus 22. Ik stap uit bij het Entrepôt-dok en kijk eens: daar links van het midden zie je de toren van de Oosterkerk. Daar vlak naast woont hij.

Dan ga ik de brug over bij het Scheepvaartmuseum en rechtsaf naar de Kattenburgergracht.

De witte brug die je ziet aan de rechterkant is de Pelikaanbrug. Daar op het midden heb je naar links én naar rechts een schitterend uitzicht! Vooral met avondlicht. Henry kijkt vanaf zijn balkon op deze brug uit.

De Oosterkerk al weer wat dichterbij. Ik ben er bijna...

Er wordt loeihard gewerkt aan de renovatie van de Katten- en Wittenburgergracht. Bijna klaar!

Zie je hem al staan, op zijn balkon? Precies in het midden van de foto...

Hij ziet me en zwaait.

De foto is van een maand geleden. Inmiddels schijnt de zon volop op het balkon!

Daar staat hij...

Vanmiddag weer. Zet het wijntje maar alvast klaar!

Of biertje bij Orloff?

De Grote Harry Bannink Podcast

.

Sinds kort ben ik helemaal weg van de podcasts van Gijs Groenteman over Harry Bannink.

Harry Bannink was een componist (op zijn 70ste overleden in 1999) van meer dan 3000 melodieën.

Voor De Stratenmaker op Zee-show, voor J.J. de Bom, voor Het Schaep met de vijf Poten, voor wat niet al. Klokhuis ook! Ja zuster, nee zuster...  en zo kan ik wel een tijdje doorgaan.

"Op een mooie pinksterdag" is één van de 3000 liedjes!

De podcasts van Gijs betreffen 40 afleveringen en in elke aflevering interviewt hij een zanger of acteur (of beide...) over zijn of haar samenwerking met Harry Bannink.

En tijdens die interviews krijgen we ook allerlei liedjes te horen.

De eerste podcast die ik hoorde was die van het interview met Hans Dorrestijn. Dat pakte me meteen. Dorrestijn heeft ontzettend veel teksten geschreven waar Harry Bannink melodieën op componeerde.

Deze vind ik ontroerend mooi, door Dorrestijn zelf gezongen:

Ja... wat droefgeestig, maar dat hoort bij Dorrestijn.

Kijk die oogies toch eens.

Ook voor Willem Wilmink heeft Bannink melodieën gecomponeerd. Het waren trouwens vrienden. Allebei uit Twente. Over die samenwerking ga ik het later hebben.

Hier is tot slot Bannink, de grote geitenbreier uit de Film van Ome Willem:

En hier een beter portret van deze bescheiden majestueuze componist Harry Bannink: 

Een zusje voor Snow

.

Een tijdje geleden had ik een blogje over een hond, die ik vaak tegenkom als ik mijn wekelijkse rondje met het hondje doe, hier in het Bolwerk.

(zie ook: Snow)

En maandagochtend, als ik mijn lease-hondje uitlaat zie ik het baasje van Snow aan komen lopen.

Hij heeft iets pluizigs onder zijn jas.

Als ik dichterbij ben zie ik wat het is: een piepklein puppy!

Zie je dat... dat koppetje is niet groter dan de hand van het baasje.

Het is een meisje en het heet.... LouLou!

(Haha, zo word ik ook wel eens genoemd...)

Het beessie is 14 weken oud en het baasje komt haar voorstellen aan de groep waar hij elke morgen mee kletst, terwijl de honden aan het spelen zijn.

Heel voorzichtig haalt hij LouLou uit zijn jas en zet haar op de grond.

Natuurlijk komen er meteen nieuwsgierige honden op af...

En die kleine vindt het prachtig!

Het is een Pomchi.

Zou echt niks voor mij zijn... veel te klein! Geef mij haar "zus" Snow maar. Een lekkere doerak!

Maar goed, het is wel heel schattig en ik ben zo bezig met foto's maken en oh en ah roepen, dat ik mijn "eigen" hondje uit het oog verlies.

Sodeju... het is WEG!

Ik ren als een kip zonder kop het Bolwerk door.

Zie je het voor je?? Ik kan niet eens rennen! 

Maar gelukkig... eind goed, al goed. Iemand heeft haar achter de heuvel gezien.

En daar is ze... Niks aan de hand eigenlijk. Maar toch...

Weer wat geleerd! Altijd blijven opletten! 

23 maart

.

Ja, 23 maart is de geboortedag van mijn moeder. In 1910 werd ze geboren.

En dus is het voor mij een belangrijke dag.

Daarom... toen op 23 maart 2003 hier in Haarlem de Koningkerk afbrandde, waarbij 3 brandweermannen omkwamen, is die dag ook een dag om even stil te staan bij het vreselijke ongeluk.

Ik heb er al eerder overgeschreven. Misschien herinner je je dat.

Dat was hier:

Renz, Ben en Douwe

En vandaag sta ik weer even stil bij die ramp van toen.

Hoe het voelde toen ik op de Zijlweg de enorme rouwstoet langs zag komen.

En hoe ik alle collega's van de omgekomen mannen in een lange rij voor de brandweerkazerne zag staan.

En hoe ik toen een brok in mijn keel kreeg.

En gisteren voelde ik het weer, toen ik bij het monument al die bloemen zag liggen.

Renz Knipper, Ben Hannenberg en Douwe van Kooten...

Jullie worden niet vergeten.

Järn Pojke

.

Järn Pojke... allemachtig!

Wat is dat nou weer voor woord...!

Dat zal ik je vertellen. Het is Zweeds en betekent: ijzeren jongen.

En het betreft een piepklein beeldje (slechts 15 cm!) dat ergens in Stockholm staat en waar wij al een paar vakanties naar op zoek zijn geweest.
De zoektocht!

En we konden het maar niet vinden. Aan wie we het ook vroegen... we werden van het kastje naar de muur gestuurd.

Dit jaar waren we wéér in Stockholm en zijn wéér aan onze queeste naar Järn Pojke begonnen.

Het lukte wéér niet en uiteindelijk hebben we maar aan zomaar iemand gevraagd: weet u waar dat kleine beeldje staat?

En ja hoor... deze man wist het heel zeker en we moesten hem volgen.

Let op! Achter de Finse Kerk is een tuin en daar.... jaaaaa.... daar staat het kleine beeldje van Järn Pojke.

Ik heb hem over z'n bolletje geaaid.

Want dat moet... om weer terug te komen!

Zie je er al die dingetjes omheen liggen?

Het zijn snoepjes, muntjes en mutsjes.

Het schijnt dat iedereen er steeds van alles bij legt.

En Järn Pojke wordt ook steeds lekker warm aangekleed.

Of lekker luchtig... ligt aan het jaargetijde.

Ik heb hier een aantal foto's van internet:

En zo kun je er tientallen vinden op het www.

En Henry wil natuurlijk ook graag terugkomen, maar niet alleen voor het beeldje: Stockholm is ook een leuke stad.

Tot ziens Järn Pojke oftewel in goed Zweeds: Adjö!

Tot slot

.

Tot slot van onze fantastische reis nog afsluitertje: een foto van mijn interrail-pas.

Als je gaat treinreizen, dan kan ik het je aanraden om deze pas te nemen. Scheelt een bak met poen ook nog.

Vóór elke etappe in trein, bus of boot dien je je pas in te vullen. 

De eerste dag vond ik dat wat ingewikkeld (5 etappes!), maar daarna ben je er aan gewend en draai je je er hand niet meer voor om...

Het is zelfs leuk om steeds de pas er bij te halen en 'm in te vullen. Je voelt je een wereldreiziger!

En eenmaal weer thuis is het een leuke herinnering ook nog. 

Een herinnering aan 7000 kilometer door Nederland-Duitsland-Denemarken-Zweden-Finland en Noorwegen... en weer terug natuurlijk!! Schitterend!

Terug via Kopenhagen.

.

In Stockholm hebben we niet veel tijd om iets spannends te doen en wachten we gewoon rustig een uurtje op onze verbinding naar Kopenhagen, waar we de volgende dag om half vier 's middags aankomen.

We sjouwen de koffers naar ons hotel. Een beetje installeren en dan hup! naar buiten.
Natuurlijk willen we eerst naar de kleine zeemeermin, die ergens in de haven op een steen zit te koekeloeren.
Nou... dat was zo'n ontzettend eind lopen, dat we het na een half uur hebben opgegeven.
En daarom gewoon een foto van internet gepikt:

Het is maar een heel klein beeldje, maar wel wereldberoemd. Niet in het echt gezien dus.
Maar daarna wel op zoek naar iets veel belangrijkers: iets gezelligs om te eten.
Het is een Ierse pub geworden, met Iers Bier en Ierse muziek en Iers eten.
Heeeeel gezellig en lekker. The Dubliner. In Kopenhagen dus!

De volgende morgen gaan we al weer huiswaarts. Via de trein weer op de boot,  daarna naar Hamburg en Osnabrück.

's Avonds om precies 23 uur komen we op het CS in Amsterdam aan.

Een prachtige ervaring rijker.

Henry, bedankt voor deze machtig mooie reis! Het was heerlijk om met jou te reizen... je bent een fantastische reisleider! Jag älskar dig!   

Narvik

.

Na het wazige Noorderlicht-avontuur in Abisko gaan we nog een stukje verder en wel naar Noorwegen, naar Narvik. Het is maar 1½ uur met de trein. Valt mee!

Narvik is een aardige havenstad aan een Fjord: de Ofotfjorden.

Hier slapen we weer in een echt bed, in pension Breidablikk en de volgende dag heb we nog ruim de tijd om de stad en de omgeving te verkennen, want de trein vertrekt pas om 15:15.

Natuurlijk gaan we de berg op, met een gondel. Het is prachtig helder weer en het is zaterdag, dus er wordt volop geskied. Alleen niet door ons!

Wij gaan weer met de gondel naar beneden om in het centrum van de stad in de vishal vlak bij de haven een heerlijk visburgertje eten.

En dan is het alweer tijd om onze bagage op te halen in ons pension en naar het station te lopen om de trein te pakken die ons weer helemaal terug naar Stockholm gaat brengen. 

Lekker weer slapen in een eigen hutje op een eigen bedje in de trein! Kedoem kedoem kedoem... en in Stockholm wakker worden!

Op dit kaartje kun je zien wat de gehele route is geweest. Met trein, boot en bus. En deze nacht dus van Narvik naar Stockholm:

Als we 's morgens in Stockholm aankomen krijg ik een berichtje via de Aurora-app op mijn mobieltje:

Beetje mosterd na de maaltijd...

Naar Abisko

.

Het is tijd om de trein weer te pakken, naar nóg noordelijker!! En wel naar Abisko.

Het is niet zo heel lang met de trein: iets meer dan een uur.

Onderweg is het enorm gaan sneeuwen en ik ben bang dat ons Noorderlicht-avontuur hier strandt...

In Abisko slapen we in het Noorderlicht-centrum en vandaar uit zouden we naar boven gaan met een stoeltjeslift.

Maar helaas... het sneeuwt niet alleen heel erg: het waait ook nog eens enorm.

Dus de liften gaan niet.

Na het heerlijke avondeten gaan we met een groepje uit de eetzaal toch een wandeling maken, door sneeuw en wind.

We lopen door het donker naar het meer.

Onderweg zien we een paar sterren en dan word ik toch wel zenuwachtig, want... waar sterren zijn is heldere lucht!

We blijven maar naar boven turen en dan...

DAN ZIEN WE HET!

Goed... het is een beetje versluierd door lichte bewolking, maar het is er!

Het Noorderlicht!

Ik heb geen foto kunnen maken, maar iemand heeft een filmpje (1½ minuut) op YouTube gezet, in 2011.

Zo'n beetje in het midden ervan zie je dat het Noorderlicht nogal vaag is. Zo hebben wij het gezien.

Ik ga dus gewoon weer terug! Hup! 

De honden-slede-tocht

.

Helaas... vannacht geen Noorderlicht gezien: teveel bewolking.

Potverdikke...  daarvoor kwam ik hier!

Maar geen nood! Het is hier zo fijn, dat ik het Noorderlicht vergeef, dat ze zich (nog) niet heeft laten zien.

Vandaag gaan we weer de hort op: een honden-slede-tocht!! 

Ik heb er enorm veel zin in. 

Eerst rijden we in een busje naar de kennel, waar zo'n 30 honden ons enthousiast verwelkomen.

Weer krijgen we dikke kleren aan: een overall, dikke schoenen en een speciale muts en enorme dikke leren wanten.

We delen de slee met een man en zijn zoontje, dat enorm zit te genieten. Het jochie moet hard schaterlachen als onderweg één van de honden al rennend aan het poepen is. Ik moet er ook erg om lachen...

Ik heb hier een mini filmpje van 8 secondes, dan krijg je een beetje een idee hoe het ging. Het is maar kort, want ik verloor mijn want... Oeioeioei...

Na afloop van de prachtige tocht van in totaal 2½ uur ga je natuurlijk de honden bedanken voor hun harde werk.

(En kun je zien wat een groot pak ik aan had!)

Een top-ervaring! Ik zou meteen weer terug willen en het nóg een keer doen.
De honden zijn zo ontzettend lief en zo hard aan het werk... en je zit zo lekker op die grote slee op een rendierhuid...

Twee dagen Kiruna

.

In Kiruna hoop ik Het Noorderlicht te zien, dus... we blijven twee nachten hier.

Maar we blijven ook om een paar hele leuke dingen te doen.

Het eerste avontuur in Kiruna is een tocht met een snow-mobile.

Daarvoor trekken we hele dikke kleren aan: een overall, speciale sneeuwlaarzen en een dikke pet.

Dan worden we met een busje naar een lokatie gereden, waar de snowmobiles klaar staan en vandaar uit vertrekken we over de sneeuw naar "verre oorden". Onderweg een kleine pauze voor een fotomomentje. Kijk mij eens stoer staan:

Die kleding heb je echt wel nodig, want het is -33 daar!! -33!!

Na het foto-momentje rijden we door naar het ICE-Hotel in Jukkasjärvi.

Daar blijven we een paar uur rondhangen om de schitterende, door kunstenaars bewerkte ijshotelkamers te bewonderen.

Ook dit smelt op een gegeven moment en dan is er niets meer van over.

Ergens in mei, vermoed ik.

Dan stappen we weer op de snowmobiles en pauzeren later in een hut, waar we bij een warm vuur een heerlijke kop soep krijgen.

Daar kom je lekker van bij, want koud is het wel, ondanks de dikke kleding.

En aan eind van de middag gaan we naar ons leuke hotel: The Bishop's Arms, een nagebouwde pub, waar we dan ook 's avonds welverdiende Fish and Chips gaan eten.

En een welverdiend biertje drinken... Skol!

Sneeuwwit Kemi aan de Botnische golf

.

Onderweg in de trein naar Kemi, nogal noordelijk in Finland, worden we wakker en zien we dat de hele wereld wit is.

Overal ligt mooie witte sneeuw. Prachtige uitzichten vanaf de restauratie in de trein, waar we ons ontbijtje eten en via een groot panoramaraam naar buiten kunnen kijken. Zoooo mooi!

Tussen de wagons is de sneeuw opgestoven en daar moet je doorheen als je naar je "eigen" wagon terug gaat.

Het is adembenemend mooi daar.

Eén keertje zag ik een vosje door de witte wereld rennen, maar verder zie je er niet veel dieren.

De trein raast helemaal naar Kemi, waar we er weer uit moeten, om een aantal uren later in de middag op een bus te stappen naar nóg noorderlijker.

In Kemi vragen we bij Herrta van de koffietent naast het station of we daar onze koffers mogen stallen. (Mag voor 5 kronen!)

Daarna lopen we door de dikke laag spierwitte sneeuw naar het sneeuwkasteel, dat daar gebouwd is.

Het wordt gebouwd zodra er genoeg sneeuw is gevallen en zo'n beetje eind april smelt het vanzelf weer weg.

Het kasteel ligt aan de Botnische Golf. En daar is het ijs mega-dik, zodat je er op kunt wandelen en langlaufen en hele tochten maken. Maar helaas... daar hebben we geen tijd voor.

We hebben een bus te halen, die ons helemaal naar Luleå rijdt, waar we weer op de trein kunnen stappen naar Kiruna.

Met de bus rijden is ook wel weer eens wat anders. Het gaat natuurlijk langzamer dan met de trein.

En daardoor zie je weer meer.

Kijk maar eens naar dit leuke paard-en-wagentje onderweg.

Met de boot naar Finland

.

Vanaf Stockholm gaat er een enorme boot van Vikingland naar Turku, een haven in Finland.

De tocht is overdag en duurt 12 uur... 

Het is een schip met 11 verdiepingen waarvan de bovenste drie vol met restaurants, bars en dansvloeren. En een gokhal... Oh ja... en winkels voor de taxfree drank en allerlei andere zaken.

In Stockholm zijn heel veel Finnen ingestapt en als we om 7:45 vertrekken zijn ze allemaal al stevig aan de wodka.

Wodka om 8 uur 's morgens?

Amme hoela! Ik blijf liever gezond... doe mij maar een lekker bakkie koffie!

Ze kunnen er goed tegen, die jongens. Ik was allang onder tafel gegleden...

Maar goed, het is een mooie tocht.

De Baltische Zee is rustig, gelukkig. Ook geen ijs meer op het water.

Een zalige, relaxte dag op zee dus. 

In het schip hebben we een eigen daghut.

Best wel comfortabel, want daar kun je je even terugtrekken.

Voor een dutje: daar houd ik wel van... 's middags na de lunch.

Of een spelletje rummycup en als de vijf in de klok is een borreltje.

In Turku staat er al weer een trein voor ons klaar. 

Een bijzondere trein weer, want deze gaat ons helemaal naar Kemi brengen, waar we de volgende dag om half tien (9:32) aan zullen komen.

Henry rent zich rot om de trein niet te missen...

Viel wel mee hoor... we haalden 'm met gemak!

De conducteur heeft ons bedje al opgemaakt en flesjes vers water neergezet.

Iemand vroeg of ik Het Noorderlicht al heb gezien... 
Daarvoor reizen we helemaal naar het noorden. Boven de Poolcirkel.