Het park rondom Museum Voorlinden

.

Gisteren had ik het geluk, dat ik nóg een keer naar Museum Voorlinden mocht. 

Wat een mazzel... 

Natuurlijk heb ik er weer optimaal rondgezworven.

Maar het was zulk mooi weer, dat ik heerlijk in de tuin, of eigenlijk in het park heb gelopen en van de landschapsarchitectuur van Piet Oudolf ben gaan genieten. Dit is Piet en daaronder een schema van de tuin: 

De tuin is heel bijzonder. Piet Oudolf heeft er een soort van landschap van gemaakt met veel (sterk, want er mag op gelopen en gevoetbald worden!) gras en in alle perken altijd bloeiende bloemen.

Dat vind ik zo mooi... 

In deze tuin geen bestrijdingsmiddelen, maar een geweldig bijenparadijs!

Daar ben ik Piet Oudolf reuze dankbaar voor...

Ik heb meteen ook twee zakjes met zaden gekocht om mijn eigen tuin op te vrolijken.

En... voor onze kleine vriendjes natuurlijk!

Kijk goed... dan zie je er eentje honing slobberen:

(Henry! Bedankt dat we jouw limousine mochten gebruiken!)

Yayoi Kusama

.

Je hebt nog een kunstenaar van me tegoed.

In de derde afdeling in het Museum Voorlinden vinden we: Yayoi Kusama, een 90-jarige kunstenaar uit Japan. 90 jaar en nog steeds volop aan het werk!

Zelf zegt ze, dat ze bang is voor lege ruimte. Vandaar dan ook, dat zo goed al alles wat ze maakt een soort van oneindig is. Het barst van de invullingen, stippeltjes en spiegeltjes...

Kijk... hier sta ik in  de "Infinity Room"

Je mag hier precies 45 seconden staan... het licht verandert voortdurend. Heel speciaal!

Kusama is echt de kunstenaar van de stippen. Daarin kun je die oneindigheid zien.

Ken je deze enorme pompoen?

Zelfs Henry is er helemaal verbaasd van.

De hele afdeling Kusama is er eentje van stippen en spiegels.

Ik hou wel van stippen (heb nu een gestippeld jurkje aan) maar zoveel stippen in huis... nee, dat nou ook weer niet.

Hier is Kusama overigens, kleurig en altijd stippels aan!

Nou is het gekke van deze kunstenaar, dat ze dus hartstikke gek is.

Ze verblijft al sinds 1993 vrijwillig in een psychiatrische inrichting.

Maar wel elke dag aan het werk, want haar atelier is naast de deur!!

Muren, vloeren, objecten en naakte lichamen beschildert ze met stippen...

Hier nog een paar van de dingen uit Voorlinden:

Zo'n kistje zou ik ook wel willen maken.

Even een mooi doosje bewaren en stippelen maar...

(Zal wel iets ingewikkelder om te doen zijn, maar soit!)

Of dit met een vogeltje in het midden:

Niet zo heel veel stippeltjes maar toch.

In het museum  bevindt zich ook een gang met bolle spiegels... en jaar hoor... deze twee ken je vast wel:

Als je op een bepaalde manier gaat staan, zie je jezelf tot in de oneindigheid en dat is precies wat Kusama wil: de oneindigheid...

Zo... genoeg gezien van Kusama.

We gaan het park in, want die is aangelegd door Piet Oudolf en zo ontzettend mooi!!

Morgen krijg je daar de foto's van te zien, want ik... bofkont!... mag er vandaag wéér een keer naar toe! Mazzel!

Museum Voorlinden: Do Ho Suh

.

Zoals beloofd gaan we vandaag naar de tweede afdeling in het Museum Voorlinden in Wassenaar...

Het is een van de afdelingen van de tijdelijke tentoonstellingen.

En de eerste daarvan is die van Do Ho Suh: een Koreaanse kunstenaar, die zijn leven helemaal heeft "gemaakt" in schilderijen, draadjes, voiles en houtwerken.
Hij is gefascineerd door de huizen waar hij in heeft gewoond, of nog woont en vooral het huis, waarin zijn ouders wonen.

Echt heel indrukwekkend. 

Bijna alle huizen en appartementen waar hij heeft gewoond heeft hij nagemaakt, heel precies, van een hele mooie voile-achtige stof.

Hier zie je hem staan vóór zo'n creatie. De foto heb ik van het www. De andere foto's zijn allemaal zelf gemaakt.

Alles wat je ziet is gemaakt van deze dunne stof: de stopcontacten, de kozijnen, het hang- en sluitwerk.. werkelijk alles.

  

Het werk heet: Home away from home.

Je kunt er doorheen lopen van het ene huis naar het andere... en dan begrijp je ook, waarom het Home away from Home heet.

Maar hij heeft meer gemaakt. Met draadjes heeft hij een schilderij gemaakt, waar je niet op uitgekeken raakt.

In allerlei kleurtjes van de huizen, waarin hij heeft gewoond.

Of, de uniformpjes, die hij heeft gedragen op de verschillende scholen en universiteiten, helemaal nagemaakt en vervolgens aan elkaar genaaid, zodat het één geheel is geworden.

Hieronder kun je een beetje zien, hoe hij dat gedaan heeft:

Ik was erg onder de indruk van dit werk.

Moest er eerst even aan wennen, maar toen sloeg het toe!

Home away from home...

Hier nog een huisje dat hij gemaakt heeft en zomaar ergens tegen een huis aan heeft "geplakt"

Met de tekst "Do you like your neighbours?"

Er kan natuurlijk niet in gewoond worden, in dat huisje met die scheve vloeren.

Maar, het is dan ook een kunstwerk. 

Van Do Ho Suh.

De expositie is er tot en met 29 september.

En morgen gaan we verder in het museum en wel met het vrolijke werk van Yayoi Kusama. 

Zo leuk!

De jarige jop!

.

Ik onderbreek even mijn serie over het Museum Voorlinden om mijn jarige kleinzoon te feliciteren!

Pier is vandaag 13 jaar geworden. 13 jaar!!

Pier is een echte kunstenaar, net als zijn vader en zijn moeder. Altijd schitterend aan het tekenen en doen...

Zondag hebben we het al heerlijk gevierd, lekker buiten op en om het Bickerseiland.

13 jaar alweer...

Wat vliegt de tijd.

Gefeliciteerd, Pier!

Museum Voorlinden

.

Zondag gingen Henry en ik vrij onverwacht naar Museum Voorlinden in Wassenaar.

Het is een enorm landgoed, waar in het midden het museum staat, dat met 4000  m² speciaal ingericht is voor moderne, hedendaagse kunst.

Er zijn drie afdelingen: de ene voor de vaste collectie.

Dan nog twee voor tijdelijke tentoonstellingen.

Vandaag gaan we eerst eens naar de vaste collectie. Misschien heb je dit al eens gezien:

"Couple under an umbrella" van Ron Mueck: een echtpaar onder een parasol, twee keer zo groot en zoooo levensecht... Je wordt er zelfs een beetje ongemakkelijk van. Alsof je iemand zit te bespieden als je te dichtbij komt...

Je zou ze willen aanraken, al is het alleen maar om te voelen, dat ze niet echt van vlees en bloed zijn, maar van keihard materiaal...

Maar nee... handjes thuis! Oftewel: handjes op de rug. Daar mag je alleen maar naar kijken.

In de verschillende zalen van de vaste collectie kijk je je ogen uit...

Heel inspirerend en gaaf. En je kunt er heel lang ronddwalen.

Dit kunstwerk vind ik leuk... Krijg meteen zin om het na te maken...

Of deze, waarin wij weerspiegeld zijn:

Nou ja... zalen vol kunst om te bewonderen, maar... nu is het tijd voor de lunch.

Op het landgoed staat iets verderop ook het woonhuis van de Jonkheer die hier gewoond heeft.

Lekker een "kreketten-lunch" en daarna weer terug naar het museum, waarover morgen meer.

La Boverie in Luik

.

In Luik, aan de oever van de Maas in het Parc de la Boverie bevindt zich een groot gebouw, vrij klassiek met aan de zijkant een enorm grote moderne aanbouw en een prachtige tuin er omheen...

Het is een museum. Zelf zeggen ze erover:  "Bien plus qu'un musée"

Oftewel: "Wel meer dan een museum..."

En het heet La Boverie.

Op dit moment, tot 18 september dit jaar, is er een expositie van Meesterwerken...

Ik sloeg steil achterover van al dat beroemde werk, dat daar hangt.

Werk van Picasso en Gaugin... van Chagall en Monet.. Ik wist niet waar ik kijken moest!

We mochten volop fotograferen (wel zonder flits!)

Dus daar gaan we...

Om te beginnen maakte deze levensgrote oude tuinman van Emile Claus al meteen indruk. Die grote handen...

Die grote voeten en de klompen uitgedaan.

Met dat mooie licht.

En hieronder deze dame, Nel heet ze, van Rik Wouters... op een namiddag in Amsterdam.

Nel was de geliefde van Rik Wouters en hij heeft haar ongelooflijk vaak geschilderd, zoals hier bij het raam aan de Kostverlorenkade in Amsterdam, waar ze samen woonden:

Verder veel abstracte kunst en zelfs een Karel Appel.

En natuurlijk Chagall... het blauw van Chagall...

Dat zou ik overal uit herkennen.

Ik zou zeggen... als je straks toch naar Zuid-Frankrijk reist... scheur dan eens niet langs Luik, maar pauzeer in La Boverie.

Het is echt de moeite waard...

Door naar Luik

.

We laten ons dorpje in de buurt van de Moezel achter en vertrekken in oostelijke richting naar de Ardennen en wel... naar Luik!

Luik is een stad waar je eigenlijk altijd langs sjeest op weg naar Frankrijk.

Dat deden wij tenminste altijd en we waren dus nog nooit in de stad zelf geweest.

Maar we wilden heel graag een paar dingen zien en dus... hotelletje geboekt vlak bij het nieuwe station in Luik-Guillemins:

Het is een prachtig futuristisch gebouw geworden. De architect, Santiago Calatrava heeft er een waarlijk paradepaard van gemaakt. Schitterend!

We hebben er dan ook rondgehangen en ontbeten en koffie gedronken en met de roltrappen omhoog... en natuurlijk weer naar beneden. Heel mooi allemaal!

Maar ook wilden we de wijk met de trappen bezoeken. Die wijk heet Montagne de Bueren.

Honderden treden: 374, ongelooflijk! Je zult daar maar postbode zijn...

Het is dus een straat, hé... een straat van trappen...

En naar beneden ga je natuurlijk over de leuning... glijdend! Zoef!

Een hele leuke ervaring.

Als de zon schijnt is Luik sowieso een leuke ervaring. 

Want zo niet... dan is het een grijze en beetje treurige stad. 

Maar we hadden geluk, want na de lunch begon de zon volop te schijnen en hebben we ook nog heerlijk langs de Maas gefietst...

Stolpersteine in Koblenz

.

Nog niet zo lang woonden ze er: op het pleintje dat An der Liebfrauenkirche heette. Op nummer 11.

Eigenlijk waren ze eerst helemaal niet zo van plan om te verhuizen. Maar omdat Käthe op haar 39ste tóch onverwacht zwanger raakte, zeiden ze tegen elkaar: "Het is nu of nooit!" 

Eugen had net zijn doctorstitel behaald, en had helemaal zin om het roer om te gooien en te verhuizen... weg uit het oude huis, waar de muizen elkaar 's nachts achterna zaten...

En dus verhuisden ze naar de grotere woning op het pleintje, dat An der Liebfrauenkirche heette. Op nummer 11.

Best een deftige straat. Maar ze konden het makkelijk betalen.

En ook: de sjoel was er niet ver vandaan. Toch mooi meegenomen, want op de sjabbes deed je alles te voet, wat ook weer heerlijk was en speciaal.

Nog maar amper had Käthe haar 40ste verjaardag gevierd. Ondanks de oorlog was er tóch een glaasje wijn en iets lekkers: Kugel met peren...

En toen gebeurde het...

Gebonk op de voordeur.

Op de deur van nummer 11.

Hun deur...

Eugen Stern... vermoord in Auschwitz

Käthe Stern-Blumenthal... vermoord in Auschwitz

Heerlijk weg en heerlijk terug

.

Ja... het leuke van een tijdje op vakantie gaan is zeker weer het thuiskomen.

Oftewel, zoals Godfried Bomans zei: "Reizen is een ingewikkelde manier van thuiskomen" (of zoiets in die strekking)

Samen met mijn verloofde ben ik graag de hort op, maar thuiskomen... ja... dat is toch ook wel weer heel erg fijn.

Vooral als de reis goed is gegaan.

En omdat ik aan mijn voet geblesseerd was (gestoten) heeft Henry alles gereden. Perfekt en heerlijk veilig! Dank je wel...

Eerst reden we naar een eenvoudig hotelletje in een mini dorpje aan een mini riviertje: de Ahr

Je gaat de omgeving verkennen, een biertje doen op een terras en iets leuks bedenken om de volgende dag te gaan doen.

Het werd een treinreisje naar Koblenz, een grote stad aan de Rijn én aan de Moezel.

Het was heel gek om op die dag in de stad te zijn, want ook in Duitsland wordt die onbegrijpelijke tweede pinksterdag gevierd.

Niemand weet waarom. En alle winkels zijn potdicht!

Maar toch wel lekker rustig eigenlijk: geen winkelend publiek en geen schreeuwende reklames...

Met een kabelbaan zijn we de berg op gegaan, heel spannend, hoog boven het water van de twee rivieren... rechts zie je de Moezel en links de Rijn:

Koblenz is een stad, waar veel tegen hoogwater is gestreden, wat we goed konden zien in een beeldenpartij ergens midden in de stad op een pleintje:

“Niemand weet hoe geweldig reizen is, totdat je thuiskomt en je hoofd op je oude vertrouwde kussen legt.” – Lin Yutang

Effe pleite

.

Jawel, je leest het goed: ik ben effe pleite!

Tot over een week...

De urn van Willem

.

Toen in 2003 de dichter Willem Wilmink overleed woonde zijn weduwe Wobke nog in Almelo en stond zijn urn ook daar, ergens in de buurt van of in zijn huis.

Maar toen Wobke naar Almere verhuisde besloot ze de urn in Twente te laten, want ze wist zeker dat Willem niet zou willen dat zijn urn in Almere zou komen te staan. Dat hij zou gaan spoken als dat zou gebeuren, net zo lang tot ze het zat was en hem toch maar weer naar Almelo zou brengen.

Daarom vroeg ze aan Herman Finkers of de as van Willem in zijn prachtige achtertuin in het boerenland van Twente mocht staan.

En het mocht en het gebeurde: de urn van Willem bleef in Twente en verhuisde niet mee naar Almere.

Wat een lieve vriend, die Herman, die zo'n bijzondere urn in zijn bloemrijke tuin heeft.

Als ik dood ben

Als ik dood ben, moeten jullie mijn verhalen doorvertellen. 

Als iemand getroost moet worden, kunnen jullie altijd bellen. 

In het stralendst van de hemel zal ik niet zijn neergezeten 

want daar is allang geen plaats meer voor neurotische poëten.

Ik ben niet meer op aarde,  maar je kunt me heel goed vinden: 

bel gewoon Harry Bannink en hij zal je doorverbinden. 

Willem Wilmink

Sentimentele bui

.

Vandaag ben ik in een sentimentele bui.

Daar hoort natuurlijk een lied bij.

En ik kies voor "Als je overmorgen oud bent..."

Het is een liedje van Jules de Corte, maar vandaag wil ik het juist níet door hem laten horen, hoewel ik zijn eigen interpretatie van zijn eigen lied wel heel mooi vind.

Maar ik laat het nu eens een keertje horen door Maarten van Roozendaal, een andere zanger, die ook niet oud geworden is (slechts 51) 

Maar hij blijft gewoon doorzingen op YouTube.. wonderlijk eigenlijk...

Dit is de tekst van het lied, dan kun je het meteen meelezen:

Als je overmorgen oud bent

Wie zal er dan bij je blijven 

Om je pijntjes weg te wrijven

En je zorgjes weg te doen

En niet al te erg te kijven

Als je weer praat over toen

Als je overmorgen oud bent

Wie zal je dan moed inspreken

En wie helpt je oversteken

Als het niet alleen meer gaat

En wie zal de stilte breken

Die als ijs rondom je staat

Als je overmorgen oud bent

Wie zal dan je bed opmaken

En wie doet je kleine zaken 

En wie zorgt er voor je brood

En wie zal er bij je waken

Op de avond voor je dood

Als je overmorgen oud bent

Zo oud dat je oren tuiten

Wie zal je neus dan snuiten 

En wie helpt je op te staan

En wie zal je ogen sluiten 

Als ze niet vanzelf dichtgaan

(Maarten van Roozendaal 1962-2013)

En als je tijd hebt kun je ook nog even naar de versie van Jules luisteren.
Naar de rustige piano-akkoorden, naar dat perfect uitgesproken goed verstaanbare Nederlands...
Klik daarvoor op: Als je overmorgen oud bent