Het nest

Van de week kreeg ik me daar toch zo'n leuk kado van mijn energieleveraar. Nou ja... eerlijk gezegd heb ik al jaren punten gespaard en er nooit wat mee gedaan.

Nu mocht ik de punten inwisselen voor een nest. Ik hoor je bijna denken: je hebt toch al een nest. Of... je bént toch al een nest. Haha... zou zomaar kunnen. Maar nee... dat nest bedoel ik niet.

Ik bedoel dit ding:

Het is een Nest, ja echt! En wel een Nest-mini. Een klein ding, dat in de palm van je hand past. Echt gaaf! Een geluidje... om van te smullen, zelfs voor mijn gebrekkige oortjes. Het klinkt prachtig!

Je raakt het ding even aan en je zegt bijvoorbeeld "Hey Google, speel Sketches of Spain van Miles Davis" en ja hoor... daar komt het. Het begint zacht met castagnetten en dan komt de grote Miles... 

Nou is deze muziek misschien niet helemaal jouw smaak. Ik houd er gelukkig wel van. En van klassiek. Dat klinkt ook prachtig! Je kunt echt alle muziek van de wereld bestellen: van Simon and Garfunkel, tot Iwan Rebroff tot weet ik wat. Echt ALLES!

Behalve muziek kun je Het Nest nog veel meer vragen. Bijvoorbeeld wanneer de zon ondergaat, of wat voor weer het morgen is. Of er files zijn, zet de radio aan, zoek Netflix. Eindeloos veel mogelijkheden. Of... en dat vind ik ook leuk:

Hey Google, bel oma! 

Af en toe een foto bij een naam

Vorige  week is het namenmonument in de Weesperstraat in Amsterdam op ontroerende wijze onthuld. De 102.000 Nederlandse Joden, Roma en Sinti, die zijn vermoord in de Duitse vernieigingskampen, hebben hier ieder een eigen steen, met daarop hun eigen naam.

Kijk eens hier: deze steen is "mijn" kleine Rolf:

Hij mocht maar 5 jaar worden. Dit schreef ik in 2011: Kleine Rolf.

Daaronder een andere kleine Rolf... nog jonger: 3 jaar slechts.

Ik ben nog niet naar het Namen Monument geweest, maar dat ga ik komende zaterdag zeker doen.  

Wat ik hier op mijn blog zo nu en dan wil doen is een paar foto's zetten. Dan heb je een gezicht bij de naam.

Je hebt geen idee hoeveel foto's er nog zijn van de slachtoffers. De één nog mooier dan de ander. Soms onscherp, soms beeldschoon. Bijna allemaal zwart-wit.

Vandaag is het de foto van Judith. Judith Gans.

De foto is niet heel scherp, maar je kunt haar toch zien... Judith... hier is jouw gezicht:

Vol goede moed en met een tikje humor kijk je in de lens. Je hebt je haar in twee staarten gedaan en je mocht de oorbelletjes van je safta (=oma) in. Die met die kleine pareltjes. Een mooie bloesje aan, want het is feest. Wat voor feest? Dat weet ik niet.

Kijk... hier ben je, 16 jaar, helemaal ten voeten uit:

Achter je staat een jongen. Wie dat is? Dat zal ik nooit weten. Maar waar je woonde... dat weet ik wel:

Je woonde op de Misterweg 95 in Winterswijk.

Judith Gans. Ik zal je naam bij het Namen Monument opzoeken en er een steentje neerleggen.

Opdat je nooit vergeten zult worden.

Zichroune livrooche זכרונה לברכה

Jouw nagedachtenis is ons tot een zegen.

Dag Judith, Judith Emma Gans

Uitnodiging!

Toen ik je een tijdje geleden uitnodigde voor een biertje (of iets anders) bij Café Sligting meende ik dat écht! 

Weet je het nog? https://marlou-praathuis.blogspot.com/2020/04/het-ommetje-van-bas-en-matth.html

Welnu... komende zaterdag is het zover!

Vanaf 16:30 uur ben je van harte welkom en ik trakteer! 

Dit is het adres: Zijlweg 18 in Overveen. De ingang is waarschijnlijk aan de achterkant aan het Zandvoorterpad. Daar is ook een lekker terras, dus... hup! en... proost: tussen 16:30 en 18:00 betaal ik je drankje... 

Critical Alignment Yoga

Omdat het nog steeds niet zo goed gaat met mijn rug (osteoporose en artrose) raadde mijn chiropractor yoga aan en wel Critical Alignment Yoga.

Dit vind ik erover op internet:

"De methode is gebaseerd op het idee dat de bovenrug recht moet zijn in plaats van gebogen, wat het lichaam in staat stelt om lichamelijke inspanning zoals langdurig zitten, dagelijkse bewegingen en sport af te voeren zodat het werk wat wij doen geen sporen achter laat in het lichaam."

Gelukkig wist mijn vriendin Jetteke een hele goeie yogaplek, hier vlakbij in het centrum: op de yogazolder in het Kultuurhuis, waar heel veel dingen aangeboden worden, zoals yoga, dans, muziek en theater.

De yoga is op de zolder en je mag door het prachtige trappenhuis naar de hoogste verdieping. Eerst de stenen trappen en dan de houten, totdat je  op de zolder bent.

 

Als ik boven kom ligt Jetteke al uitgebreid te relaxen. We zijn dit keer met z'n zessen en iedereen ligt al op d'r matje. Je ziet het opgeolde matje, waar de rug op rust. En rechts een bankje, dat gebruikt voor voor bepaalde oefeningen.

In de verte zie je Helma staan, die de oefeningen op haar mobieltje aan het voorbereiden is. Ze doet het keigoed, vind ik. Heel rustig en duidelijk legt ze steeds uit wat je moet doen. 

Alle houdingen zijn bedoeld om je een mooie rechte rug te bezorgen. Ik heb er alle vertrouwen in, dat het goed komt met mij...

Er zijn wat hulpstukken, zoals de strip, die gemaakt is van een loeihard stuk rubber. Je moet er op liggen en je rug wordt vanzelf rechtgemaakt... (hoop je dan he!)

Hieronder zie je de strip dubbelgevouwen onder het hoofd en een rolletje onder de rug, allemaal voor het rekken en strekken.

Ben heel blij met deze ontdekking voor mijn rug. Ik voelde de laatste keer, dat er wat gebeurde... "iets" in de onderrug ging tintelen, alsof mijn bloed beter ging stromen.

Echt een aanrader! 

Hier kun je er nog veel meer interessants over lezen: Critical Alignment Yoga

Onder andere ook over welke hulpmiddelen je gebruikt.

En vrouwen... bedankt, dat ik de foto's mocht plaatsen...

Volle maan

 Ja... het is bijna zover: de volle maan! 21 september staat de maan op z'n volst in het firmament. En zoals elke maand gaan we er weer extra van genieten.

Dit keer gaan we naar Hoevelaken, vlakbij Amersfoort. Zomaar een aanbieding van actievandedag.nl in hotel de Klepperman (nee, ik heb geen aandelen en ik krijg ook geen korting!) 

Ik zag op de kaart, dat het hotel vlakbij Leusden ligt en daar woont onze neef Adje.... hahaha... inmiddels is hij gewoon Ad, want een man van bijna 60 kun je toch geen Adje meer noemen. Of wel? 

Maar in ieder geval gaan we lekker even bij hem en zijn vrouw borrelen. Eens kijken hoe ze daar in dat lommerrijke gebied wonen. En misschien gaan we ook nog even op bezoek bij zijn vader, mijn volle neef. Maar dat weet ik nog niet, want hij is heeeel erg dement en woont in een gesloten afdeling van een verzorgingshuis. We zien wel. Zou wel grappig zijn, als hij mij zou herkennen.

Denk het overigens niet...

Maar goed... waarom schrijf ik dit? Omdat ik er lekker even niet ben. Yes! Volgende week woensdag weer. En dan ga ik niet meteen bloggen. Wel zingen met mijn koor... 

Dus... wish me luck! Tot in de pruimentijd.

En... na het fietsen lekker relaxen in de sauna!

Jom ha-Kipoeriem

Gisteravond met zonsondergang is Jom ha-Kipoeriem begonnen. De  belangrijkste feestdag van het joodse jaar. Letterlijk betekenen de woorden: dag van de vergevingen. Maar meestal worden ze afgekort tot Jom Kipoer en dat betekent: Grote Verzoendag.

Dat heeft wel wat en het is ook bere-moeilijk: vergeving schenken. Als je dat kunt, dan ben je gezegend. Ik ben er niet altijd even goed in en blijf te lang hangen in wrok. Maar op deze speciale dag oefen je juist om niet om te zien in wrok, maar om te vergeven. 

De dag duurt tot vanavond zonsondergang en om de dag extra bijzonder te maken is het een plicht om te vasten. Een dagje afzien dus, want bij vasten hoort, naast niet eten, ook: niet drinken en vooral dat laatste vind ik moeilijk, want ik drink verspreid over de dag nogal veel water. Dus of ik me daaraan ga houden?

Het is een dag om dingen recht te zetten, het goed te maken met mensen, een schone lei te creëren.

Je belooft alles anders, beter te gaaan doen.  Er wordt niet gewerkt en kijk... de straten in Israël: geen verkeer! Net onze autoloze zondag van weleer.

Aan het eind van de dag wordt een nieuw leven ingeblazen. Op de shofar... wat mij nog steeds niet lukt, maar ik oefen te weinig.

Ik verheug me nu al op het breken van het vasten, als de zon ondergaat mag je lekker weer eten en drinken. Dit lijkt me een heerlijke maaltijd:

Een romige kippensoep met ei en citroen. Moet alleen nog even het recept opzoeken.

G'mar chatima Tovah!

Marco Selene

Soms heb je zomaar weer eens een buitenkansje. Heb er best wel vaak eentje eigenlijk, nu dus ook: een bijzondere expositie tijdens de Open Monumentendagen, in Hillegom in de Kulturele Raad.

Dat kwam zo... Henry kent de kunstenaar, die daar exposeert: Marco Selene (Graphic Designer) en wist, dat zijn expositie zondagmiddag geopend werd. Daar zijn wij dan als de kippen bij, want... het is mooi om goede kunst te zien: goed voor je harses (zou mijn pleegbroer Matth zeggen) 

Volgens Marco zelf is zijn kunst meer modern monnikenwerk. 

Hij tekent eenvoudige, alledaagse mooie momenten. 

Kijk hier: achter in de tram, die papa met zijn twee kindertjes én de Donald Duck... Echt mooi en intiem.

In de folder staat hoe Marco te werk gaat:

"Ik heb de strakke, zwarte en gesloten lijnen nodig, die ik op papier teken omdat het computerprogramma daar kleurvlakjes van kan maken. Daar bestaat de print uit. Het zijn allemaal vlakjes, honderden, die ik met de muis op de computer inkleur en passend maak". 

Inderdaad: modern monnikenwerk dus.

Ik vraag aan Marco wat zijn favoriete werk is. Dat is deze... de Z-krantverkoper. Die staat bij hem om de hoek bij de supermarkt in Enschede. Hij poseert er naast. En ik mag de foto maken en plaatsen.

Henry wil natuurlijk van de hoed en de rand weten...

En Marco legt heel geduldig uit, hoe het werk opgebouwd wordt.

En ziedaar... daar heb je Paul. Ik ken hem als buurman van mijn vorige lease-hondje Lizzie. Hij heeft het hondje ook wel eens uitgelaten en hij blijkt een zeer goede vriend van Marco te zijn. 

En ook door hem vereeuwigd!

Paul komt er even naast staan. Hij heeft nu weliswaar geen snor meer en ook geen hoed op, maar soit!

Mooi gemaakt, vind ik.

En dan tot slot nog een mooitje van Marco's verloofde Paula Siena, die eigenlijk anders heet, maar dit is haar alias:

Prachtig toch? Een alledaagse bezigheid. Geen hoogdravende poespas...

Ik ben blij, dat ik dit allemaal heb mogen zien.

Er hing nog veel meer, allemaal even mooie en sterk.

Dag Marco!

De expositie is dus in de Kulturele Raad in Hillegom. Tot en met 20 november.

Prinses Irenelaan 16

Leeg

We kwamen elk jaar wel twee keer even een groetje bij hem brengen...  Afgelopen zondag ook.  Twee steentjes hadden we bij ons. 

Om op het graf te leggen. 

Twee kleine witte steentjes. 

Maar we konden het graf niet meer vinden. We hebben een half uur rond gedwaald in de buurt van waar het graf was. 

Ik snapte er niks van.

Het is toch hier? 

Of is het hier??

Het is geruimd. 

Het voelt als nóg meer voorgoed als voorgoed.

Dag lieve vriend.

Het hondje is naar de kapper geweest!

De laatste keer, dat ik met Gentille, mijn lease-hondje liep, dacht ik nog... wat ziet ze er oer-slordig en vies uit. Het haar met enorme klitten en poep rondom haar poepgatje. Nee... niet echt een hondje om trots mee te lopen. Maar nu... eindelijk was ze in de trimsalon aan de beurt en ze ziet ze er beeldschoon en mooi en aaibaar uit.  Kijk hier maar eens...

Ze denkt, dat de beschilderde steen, die ik vond, iets lekkers is. Maar nee... daar breek je je tanden op. 

Halverwege de wandeling krijgt ze wel een kleinigheidje, als beloning voor het braaaaaaf zijn. Ze is echt heel erg braaf!

En ik word ook beloond. Ja echt. Natuurlijk door de aanwezigheid van dit hondje, maar door nóg wat:

Een kabouterhuisje in het bos! Ik ga eens kijken, of ik iets heb, wat ik er bij kan zetten... Ik heb namelijk "iets" met kabouters...

Én met het mooie schone hondje.

Zoek de hond!

Wat een geluk dat ik via BUUV dit fijne wandelmaatje heb gevonden. 

Elke donderdagochtend mag ik weer en is ze even een uurtje van mij...

Maria Maria Maria

Een betoverende, wonderlijke muzikale voorstelling over een van de bekendste moeders ter wereld: Maria. Voor iedereen toegankelijk en absoluut niet bedoeld om iemand ergens van te overtuigen. Kijk, dat mag ik wel.

Ik zag de voorstelling in het Verhalenhuis in Haarlem, waarmee het theaterseizoen weer geopend werd! (En met kleine taartjes!) 

Het stuk is geschreven en gespeeld geheel en al vanuit het perspectief van die ene vrouw: Maria.

Ik ben dan weliswaar niet catholiesj of iets dergelijks... maar het boeide me enorm.

Dat kwam vooral ook door de muziek... schitterende, veelal aramese muziek, die voor een aantal van de bezoekers teveel was. Zij verdwenen met veel geschuifel en gedoe tijdens de voorstelling. Gelukkig had ik er geen last van en was tot het einde toe geboeid... vooral ook door de Cantigas de Maria uit Spanje, hele oude 13de eeuwse liederen.

De muziek... hier vooraan de Syrische klarinettist Gaeth Almagoot. Schitterend, zoals hij speelde, een mooi warm geluid. Nog twee instrumenten bespeelde hij en alles zo loepzuiver en oosters...

De hoofdrolspeelster, Jacobien Elffers, liep zo nu en dan zelf met tranen in de ogen rond. 

Dan was er nog een zanger, Anass Habib, uit Perzië, oftewel Iran. Sinds drie jaar wonend in Nederland... zijn stem is heel prachtig en soepel en zelfs betoverend... Hij staat hier in het midden. 

De vrouw links was ook de violiste van het gezelschap en speelde tussendoor ook nog even een tante van Maria. Én een ezeltje... haha... heel grappig!

Na afloop vroeg ik aan mijn buurvrouw hoe ze het vond: "Geweldig! Ik moest wel een beetje wenen..." Ze vertelde, dat ze vorige week 92 was geworden en nog nooit zoiets aparts had gezien.

Tot slot een "teaser" van anderhalve minuut. dan heb je meteen een idee hoe het was. Alle voorstellingen zijn overigens uitverkocht, maar als je de "teaser" hebt gezien... dan ben je er ook een beetje bij geweest:

  

De tegel is opgehaald

De mooie tegel uit het gesloopte landgoed Kareol in Aerdenhout is gisteren opgehaald door dé grote Kareol bewonderaar: Frank Janmaat. Hier zie je de tegel, die tegen de klimop bij mij in de tuin stond, een beetje verstopt eigenlijk, alsof hij op Frank stond te wachten.

Het kwam allemaal door dit krantenartikel:

Dit was het blogje wat ik er aan wijdde: KAREOL

En van het één kwam het ander... 

Eeristeren kwam Frank de tegel halen. Hij is er loeiblij mee. Kijk maar:

En ik kreeg een heerlijke fles port... 

Laat ik nou vroeger op de Da Costa Kweekschool gezeten hebben...

Grappig!

Dag Frank... veel plezier ermee!

Hier is veel over Kareol te lezen en te zien:  https://www.landgoedkareol.com/

Ommetjes... doen!!

Nog even over de Rara van vorige week: het was het kleurige huis van één van de bruiden van Anton Heijboer. En nee... hij was niet thuis, want hij is gaan hemelen... 

Maar nu... over tot de orde van de dag. Nog steeds doe ik elke dag één of meer ommetjes. Soms zijn het geen ommetjes, maar streepjes:

Het is precies 20 minuten: 10 minuutjes heen en 10 minuutjes terug. Langs het water van de Brouwersvaart tot een bepaald bruggetje. Lekker om de dag mee te beginnen. Tot nog toe loop ik er al om half acht 's morgens...

Maar het ommetje is niet altijd een streepje. Soms heb ik behoefte aan iets anders. Deze bijvoorbeeld:

Gewoon de deur uit, naar de Garenkokerskade en dan door de wijk weer naar mijn eigen grachtje en mijn eigen huis. 

Een echt rondje heb ik nog niet kunnen lopen, hoewel het soms wel een rondje genoemd wordt.

Dit is wel een heel vreemde vorm:

Deze drie foto's zijn op één dag gemaakt. Om half acht 's morgens, eentje vlak voor de lunch en nog eentje aan het eind van de middag. 3 x 20 minuten. Is toch mooi een uur gelopen, op één dag... elke dag dus!

Het bevalt me prima. Ik voel me fit en licht en (meestal) opgewekt. Dat doet "buiten" met je!

En tot slot een hersenweetje van Erik Scherder zelf:

Naar Zutphen

Om het race-geweld te ontlopen zijn we dit weekend naar Zutphen geweest. Achteraf bleek, dat de wind goed stond en dat er hier in Haarlem niets van het lawaai te horen was, maar goed... we waren toch maar even lekker naar de hort op, naar die mooie stad aan de IJssel.

Ik vind het een prachtstadje. Misschien zou ik er wel kunnen wonen. Maar nee.. ik ga niet weg uit Haarlem. Hier wonen veel vrienden en vriendinnen en mijn familie, en dat is wel zo makkelijk: hoef ik niet opnieuw te beginnen...

Want dat moet je dan wel... in Zutphen. Eén van de vriendinnen van mijn overleden zus Cecile is er een paar jaar geleden gaan wonen. Ik vind het dapper!  Na de dood van haar man is ze gewoon helemaal opnieuw begonnnen. Het was leuk om haar nieuwe huis te mogen bewonderen en lekker even bij te kletsen.

In het hotel hadden we een piepkleinkutkamertje, maar er was ter compensatie wél een sauna en een heerlijk groot zwembad. En een prachtige tuin, waar we aan de rand van de vijver heerlijk gedineerd hebben. 

Kijk eens: rummycup met als tafel een plank uit de kast:

Maar goed... Zutphen. Wat een leuke stad is dat. Het was een genot om er rond te dolen langs alle mooie oude gebouwen en ornamenten. Ik denk dat we er vast wel een keertje terug komen.