Feest! 29 jaar verloofd...

Het kan allemaal niet op: Henry en ik zijn vandaag precies 29 jaar verloofd. 

En zoals elk jaar gaan we dit nu ook weer ergens vieren. We zijn heel goed in het uitvogelen van aanbiedingen, zo ook nu.

Naar een hotel over de grens. Jawel! Echt helemaal naar Bad Bentheim.  

Ik heb op het WWW wat foto's opgezocht, want ik ben er nog niet, dus ik heb nog geen eigen foto's. 

Hier zie je een foto van het slot op de berg. Met nog heel veel blaadjes aan de bomen. Die zullen wel weg zijn als we er zijn. Dan hebben we meer uitzicht.   

Het hotel ziet er zo uit:

Niet onaardig, toch?

En hier zie je Bad Bentheim op de kaart. Vlak over de grens dus. Als het niet leuk is zijn we zo weer thuis.

Feest dus! De champagne is al ingepakt.

Tot dinsdag!

Blinde liefde voor salsa

Afgelopen zaterdag waren we naar Het Badhuis, hier in Haarlem, inmiddels uitgegroeid tot een leuk buurthuis, waar van alles georganiseerd wordt.

Ik kan er naar toe rollen, bij wijze van spreken, dus ik kijk steeds, of wat er te doen is. Vanmiddag bijvoorbeeld ga ik naar het senioren rock-koor "My Generation", waarover ongetwijfeld later meer.

Maar voor nu: Blinde Liefde voor Salsa. Een workshop, waarvan ik hoop, dat die vaker gehouden wordt. Eén keer in de maand lijkt me lekker... 

De workshop was voor mensen met 0% tot 100% zicht, dus wij konden gewoon meedoen. 

Onze dansinstructeur was een grote man, die fantastische kan dansen... En goed les gaf, want... eerlijk gezegd: ik heb nooit op dansles gezeten, dus bij mij ontbreekt er wel wat aan...

Ik ben wel enthousiast, dus dat scheelt. Hier volgt een mini filmpje:

Omdat de workshop "Blinde Liefde voor Salsa" heet waren er natuurlijk mensen bij met zichtbeperking en die hadden... hun honden mee. Heel lief! Heel rustig lagen ze lekker een beetje te pitten. Wat relaxed!! Heel anders dan mijn uitlaathondje, dat altijd in beweging is...

De foto's zijn met toestemming overigens, dus maak je geen zorgen.

Nog een klein filmpje van onze leraar en zijn danspartner en dan heb je wel een idee van hoe het ging.

Of ik het ooit zo zal leren? 

Ik hoop het!

Licht op de Brouwerskade

Onze buurman Frank van verderop op de kade had een leuk idee: lichtbollen aan onze vlaggenstokken hangen. Het is zo vroeg donker... laten we de Brouwerskade verlichten!

Nou ben ik voor licht! Ik word er opgewekt van en het werkt perfect als een antidepressiva. Bij mij althans. Dus... ik ben even bij hem langsgegaan om te vragen hoe of wat. 

Hij zat net lekker met zijn man te cocoonen met een heleboel kaarsjes aan. Binnen bij hem dus ook veel licht. En hij vertelde, dat hij 12 van die bollen gekocht had. Maar helaas waren ze al alle 12 doorverkocht aan andere bewoners van de Brouwerskade.

Geen nood! Ik ben spoorslags naar de winkel gefietst, waar ze te koop zijn (nu dus uitverkocht!) en heb daar een lichtbol én een vlaggenstok én een vlaggenstokhouder gekocht. Had na 30 jaar nog steeds geen vlaggenstok, en ook nog geen vlag eigenlijk dus... (Dat komt nog)

Henry heeft 'm zondag voor me gemonteerd. Kijk... zo ziet het er overdag uit:

Gewoon een bol met minilampjes er in.

Maar dan... wordt het buiten donker en dan... gaan ze aan.

Licht!

Je ziet hier alleen die van mij en van mijn naaste buren.

Maar er komen er dus uiteindelijk een stuk of 15 te hangen. Enig!

Henry heeft er een mini filmpje van gemaakt van 20 seconden: 

De reacties van de buren zijn enthousiast. Deze week komen de andere bollen te hangen. Bij Daniëlle en Ron, bij Linda, bij Sharon, bij alle buren! 

Heerlijk licht...

Goed initiatief, Frank enne... het schept een band...

Goedemorgen maandag...

 

Een mooie en gezonde week wens ik je toe.

Houd goede moed en wees geduldig.

Kijk om je heen en zeg: "Wat is het leven mooi..."

Ja echt...

Doe maar!

De Kattensteeg

Kriskras een beetje fietsend door de stad Den Haag op weg naar het station komen we in de Kattensteeg. Officieel heet de steeg: Achterom. Maar sinds de gemeente aan een aantal kunstenaars opdracht heeft gegeven om de steeg wat op te fleuren is de naam veranderd in: Kattensteeg.

Kijk maar eens waarom:

Kun je de diverse katten zien?

Nee?? 

Dan zal ik ze een beetje uitlichten.

Eerst deze kleine boef:

Je ziet ook een rode wollen draad. 

Die verbindt alle katten met elkaar. 

Soms gaat de draad nogal in de war.

En soms wordt de draad gebruikt om lekker op te zitten en een feetje te flirten...

Soms wordt de rode draad gebruikt om er een visje mee te vangen...

In totaal zijn er zo'n dertig katten in de kattensteeg geschilderd. De een nog leuker dan de ander.

En heel leuk... er woont ook een muis.

Hij is druk in de weer geweest met de rode draad. 

En ja hoor... gelukt! Draad kapoerewiet!

Nog één kat, die het visje van die ene kat wil jatten.

En verder... moet jezelf maar gaan kijken in de Kattensteeg.

De kunstenaars zijn: 

Marilou Klapwijk, Sogo, Dünya Atay en Zesta&Page33

De kanarie

 "Running gag" van Henry is: de kanarie.

Hij bedoelt daarmee Het Puttertje van Carel Fabritius in het Mauritshuis in Den Haag.

Een mooi, fijn schilderijtje. Hier zie je het:

Als we in de buurt van het museum zijn gaan we er altijd even naar binnen, al is het alleen maar om dit kleinnoodje te zien. 

En elke keer vraagt Henry aan één van de suppoosten: 

"Weet u ook, waar die kanarie hangt?"

Ik moet dan moeite doen om niet de slappe lach te krijgen.

We hebben er een mini-filmpje van gemaakt.

Kijk maar even mee:

Hahaha... ik moet er iedere keer weer om lachen.

Die Henry met zijn kanarie!

In einer kleiner Konditorei

Meneer Aap heeft trek in iets lekkers. Dat heeft-ie wel vaker en meestal kan hij zich bedwingen en neemt hij gewoon een banaantje. Maar als hij in de Korte Poten loopt in Den Haag... dan krijgt hij ineens onwijze zin in iets... ja... wat zal ik zeggen: iets bui-ten-spo-rig lekkers. 

En net op dat moment loopt hij met zijn verloofde langs de Wiener Konditorei. 

Hj begint te watertanden bij het zien van al die heerlijkheden en hij schurkt eens tegen haar aan... 

Zullen we?? 

En ze zeg: ja!

Ze gaan de Konditorei binnen en bestellen van alles wat. Dat kan makkelijk, want zij worden er niet dik van. 

Als ze hun bestelling doen en er toch wel lang op moeten wachten zitten ze even het nieuws te lezen in de Haagse Courant, die daar ligt. Daarin lezen ze ook, dat ze een groot feest hebben gemist...

Met koffie of thee voor de prijs uit 1934. Allemachtig: koffie voor slechts € 0,75!

Dat is nu wel even anders!

En dan... taraaaa is daar eindelijk hun feestelijke bestelling. Met van alles en nog wat uit de Weense konditoreien-keuken... 

Dat wordt smikkelen en smullen! Er zitten zelfs 2 kleine likeurtjes bij. Feest!

Alles gaat schoon op. Aardbeien met slagroom, Crème-Schnitten, Apfel-Strudel én die twee likeurtjes... Die hakken er toch wel een beetje in en Meneer Aap rolt van zijn stoel.

Als hij weer overeind komt ziet hij dit:

Apendans!

Hij vraagt zijn verloofde meteen ten dans en wat denk je?

Salsa! 

Het Panorama Mesdag

Sja, als je dan toch in Den Haag bent, dan moet je natuurlijk een keer naar het Panorama Mesdag. Ooit ben ik er al eens geweest, misschien wel 30 jaar geleden of korter? Geen idee... doet er ook niet toe. 

Het Scheveningen van 1880 geschilderd door Mesdag én zijn vrouw Sientje en... Breitner.

Je gaat een wenteltrap op en dan... echt... alsof je buiten bent, maar het is binnen en alles, ja alles zo mooi geschilderd... Ik werd helemaal betoverd door het licht en door alles wat ik zag. Een vergezicht op de Noordzee, de duinen, Den Haag en Scheveningen.

De vissersschepen met vloed op het strand getrokken. De netten worden nagekeken. Er zijn vrouwen die de vis komen ophalen...

Het is een panorama, dus rondom is het doek en langzaam loop je langs de railing en kijkt uit over de verte. Dat lijkt het tenminste. 

En door, naar het vissersdorp, waar de was wordt gedaan, waar kindertjes spelen. Stoepjes worden geboend. Het leven in 1880...

Het is allemaal alsof je er zelf bij bent. Maar dat is niet waar: het is een enorm groot in de rondte geschilderd doek. Over de speakers gaat een zacht geluidje van de zee en van zo nu en dan een meeuw.

Henry is ook onder de indruk. Ook hij is er jaren geleden wel eens geweest, maar nu was het weer als nieuw. Prachtig vonden we het. En dan te bedenken, dat het doek 14 meter hoog is en een omtrek van 120 meter.

Eenmaal weer beneden liepen we langs een extra expositie van werk van Sientje, de vrouw van Mesdag. Zij ontdekte pas op latere leeftijd, dat ze ook best wel kon schilderen. Wat vind je van deze vissersvrouw? Zwaar heeft ze het. Ze loopt terug naar de stad om de vis, die haar man die nacht gevangen heeft, te verkopen.

En van Sientjes hand is ook deze. De vissers zijn de zee ingelopen om de netten op te halen.

Hoe ze dat geschilderd heeft... mooi en levendig! Je ruikt bijna de zilte geur van de zee...

Sientje heeft goed haar ogen de kost gegeven. 

En ik ook!

Het was een mooi uitje. 

Als je haar maar goed zit!

Een groot feest zou het worden: de jongste zus van Henry zou afgelopen zaterdag haar 70ste verjaardag vieren. 

Er was een zaal gehuurd. Er zou een band komen spelen. Er was van alles ingekocht en toen... kwamen "de maatregelen" en het feest ging niet door.

Ik vond het sneu voor haar. Dolores is een lieve, gezellige vrouw en ik gunde haar dat feest: eens lekker in het zonnetje te staan... eens lekker uit d'r dak te gaan!

Maar nee... het ging allemaal helaas niet door.

Henry en ik hadden speciaal een hotelletje gereserveerd, om na afloop niet meer naar Mokum te hoeven rijden. 

En weet je wat? Ken je die mop van die twee gekken die naar Den Haag gingen? Ze gingen!!

We zijn gewoon gegaan, met de trein en met de vouwfietsen mee.

Dolores was dolblij, dat er tóch nog iets gevierd werd. Haar vriendin was er en na een tijdje kwam haar ex ook even binnenwaaieren. Een lieve, zachte man uit India, die ik voor het gemak Dev noem.

Hij wilde graag meedoen met de gesprekken, maar hij had zo'n zachte, bescheiden stem en ja... de Spaanse achtergrond van Henry en Dolores... daar is soms niet tegen op te boksen. Olé! 

Toch wilde Dev zo nu en dan ook iets zeggen, dus stak hij zijn vinger op... Ja echt! Zo komisch...

Dan kwam hij zo geestig en waarderend naar zijn ex-schoonfamilie uit de hoek. En wij luisterden natuurlijk met plezier naar hem.

Ja... een mooi, klein mini-feestje was het. Het duurde niet lang, maar het was warm en hartelijk.

Toen Dev naar huis ging liep hij recht op mij af. Ik was een beetje bang dat hij mij zou gaan zoenen: hohoho... dat gaan we corona-gewijs echt niet doen.

Maar nee... hij kwam naar me toe en zei na een lange stilte: "Marlou... wat zit je haar mooi!"

Haha.. wat een topfeestje! Heerlijk.

Dolores blij, iedereen blij.

We fietsten na een paar uurtjes naar ons hotel aan de Veenkade. Heel apart om 's avonds laat door een vreemde stad te fietsen met geen kip op de weg. Bizar...

Klein geluk, maar een groot gevoel!

Een niemandalletje

Even een niksigheidje op het blog. Moet kunnen. Briefjes, die ik tijdens het ommetje zie en fotografeer.

Komt-ie:

Ik schrik me elke keer het leplazarus als er op het raam wordt geklopt. Dus mijn bel zou echt niet lang kapot zijn!

Hier staat: We horen de bel slecht, dus graag hard op het raam kloppen, dank je wel. 

De fotograaf staat er ook op. Eigenwijs mens!

Ze gaan vandaag beginnen met schilderen... Ja... dan kun je geen pakjes aannemen. Moet je wel met de buren afspreken!

Nog twee, want ik word er melig van... 

Hier gaat het over niet al te vlot bij de voordeur kunnen komen... En over geduld:

 En tot slot nog een pakje... gooi maar in de tuin postbode!

Bedankt en een fijne dag!

11 november

Zomaar weer eens op 11 november iets over mijn vader.

Hij werd geboren op 11 november ergens aan het begin van de vorige eeuw.

Deze verjaardag had hij niet kunnen halen, want dan was hij zeker de oudste man ter wereld geweest.

Hij had Alzheimer en was op het laatst volkomen onbereikbaar.

Vandaag fiets ik even naar zijn graf. Dan ben ik dichterbij dan dat ik de laatste jaren van zijn leven ben geweest...

Ik zal wat vogelvoer meenemen, want hij was gek op vogeltjes. Daarom heeft Henry ook een vogelvoederplank gemonteerd.

Dag pap! Doe ze allemaal de groeten...

Ik werd maar 13 jaar...

Ik heet Carla, net als een goeie vriendin van Marlou.

Carla Celine Morpurgo. Dat vind je misschien een gekke achternaam, maar ja... ik heet nou eenmaal zo. Ik ben er gelukkig nooit mee gepest. Wel zegt mijn vriendinnetje zo nu en dan Carladeparla. En dan zeg ik Noemidepoemi! Altijd lachen. 

School is ook leuk, want ik kan goed leren.

Wil je mijn foto zien? Kijk maar... dit ben ik:

Ik woon in de Sarphatistraat in Amsterdam. 

Op nummer 79 hs. 

Dat hs staat voor "huis", want we wonen beneden. Boven ons wonen nog een heleboel mensen, want het is een hoog huis met meer verdiepingen. 

Maar wij hebben de tuin! Daar speel ik graag in. 

Soms alleen, soms met Noemidepoemie. Of met de kat Moushi... Of met mijn zusje. Zij heet Engelina, maar iedereen zegt Engeltje, want dat klinkt leuker.

Er gaat een tram door onze straat. Die gaat naar het Leidseplein, maar daar kom ik nooit. Daar is het niet pluis. Ik mag niet eens met de tram mee. Ik doe alles lopend.

Kijk... bij ons voor de deur liggen struikelstenen. Die heeft Günther Demnig daar gelegd. 

Ons hele gezin met voor ieder een eigen steen. Mijn steen is die onderaan in het midden. Misschien komt er later nog een duidelijker foto.

Ik ben op 4 november geboren in 1930. Dat is dus mijn verjaardag. Die heb ik maar 13 keer mogen vieren. Gelukkig waren het wel 13 hele fijne verjaardagen met zingen en lekkers en een kadootje.

Na mijn laatste verjaardag was het allemaal niet meer zo leuk. We mochten nergens meer naar toe en werden uitgescholden. 

Daarom gingen we naar familie in België.

Maar daar was het niet veel beter.

Want toen kwam de dag dat we meegenomen werden, ik weet het nog goed, het was 4 april 1944. We werden naar Auschwitz gebracht, waar we op 7 april aankwamen. Daar werden we meteen vermoord. 

Eigenlijk kan ik dit allemaal niet navertellen, want ik leef allang niet meer. 

Maar Marlou doet het woord. Die is ook even naar mijn steen geweest in het Namen Monument.

Ik ben Carla Celine Morpurgo. Zo heet ik.

Wil je mijn naam eens hardop zeggen? 

Carla Celine Morpurgo... 

GLOW!

Afgelopen zaterdag zijn we naar Eindhoven gereden (Roosje reed in haar stoere Landrover, dus veilig heen en weer!) om een aantal dingen te bekijken en mee te maken.

Allereerst gingen we naar haar expositie in het MU (een Hybrid Arthouse oftewel museum) waarvan hier een paar foto's:

Ik geloof, dat ik steeds kleiner word... 

Of Roosje steeds groter, ja dat zal het zijn!

Lange rij voor het MU. De expositie heet: LAWKI, wat betekent: Live As We Know It! Over Artificial Intelligence.

Nog te zien tot en met 28 november.

En dan tararaaaa... naar het GLOW festival: in heel Eindhoven zijn bijzondere lichtobjecten te bewonderen.

Wij bleven alleen in Eindhoven Strijp, dus hebben lang niet alles gezien.

Het leukste vond ik de Fireflies, oftewel, de vuurvliegjes.

In een park waren honderden lichtjes neergezet aan dunne draadjes, die je niet kon zien en waardoor de lichtjes op vuurvliegjes leken en met de wind mee bewogen.

Enig!! Het volgende filmpje duurt nog geen 10 sekonden, dus het is voorbij voordat je het door hebt.

Je krijgt toch een aardig beeld van dit sprookjesachtige werk:

We hebben afgesproken om volgend jaar weer te gaan. En dan ergens een nachtje te logeren en fietsen huren.

Het GLOW festival duurt nu nog  tot en met 13 november.

Om 18:30 gaan alle lampen aan...

Aanrader!

Hier is de website: GLOW

Jaap of Nol?

 

Heee daar, er wordt weer opgeknapt in de wijk. Dat betekent, dat de Pipo-wagen er moet staan. Ik wil altijd even naar binnen gluren... 

Eens kijken of Jaap vandaag aan de beurt is. Hij is altijd heel netjes.

Alles is nog dicht. Jaap heeft zich misschien verslapen. 

Of moet ik over een uurtje terugkomen? Ja, laat ik dat maar doen. 

Ik wil toch echt weten wat ze eten... 

Nou... dat heeft Jaap niet zo neergezet. Die is altijd veel netter. Misschien is dit het werk van Nol. 

Ouderwetse naam eigenlijk: Nol. Maar ja... ik heb hem echt zo horen noemen. 

Wat eten we vandaag? Pindakaas!  

We gaan er toch alsjeblieft geen COLA bij drinken? Je weet toch, dat dat hartstikke slecht is voor je?! Je wordt er ook poepie-dik van... Kom op, Nol! Weg met die COLA!

Ha daar staat Jaap! Dan zul je echt zien, dat hij vandaag aan de beurt is. Hij zet alles altijd zo netjes neer. Aardige vent. Zo gastvrij...

En de koffie die hij zet is altijd goed. Niet te sterk, niet te slap. Precies de juiste smaak. 

Jaap for president in de pipowagen!

Ik vind het elke keer zo leuk als ze er zijn... en om naar binnen te koekeloeren.

Kijken of ik er achter kan komen, wie de spulletjes heeft klaargezet.

Helaas, vanmorgen was de wagen weg. Jammerrr...

Het werk zit er op.

Maar ja... ook wel weer lekker rustig in de straat...

Dag vogels!

Tot volgend jaar...