10/11/2021

Ik werd maar 13 jaar...

Ik heet Carla, net als een goeie vriendin van Marlou.

Carla Celine Morpurgo. Dat vind je misschien een gekke achternaam, maar ja... ik heet nou eenmaal zo. Ik ben er gelukkig nooit mee gepest. Wel zegt mijn vriendinnetje zo nu en dan Carladeparla. En dan zeg ik Noemidepoemi! Altijd lachen. 

School is ook leuk, want ik kan goed leren.

Wil je mijn foto zien? Kijk maar... dit ben ik:


Ik woon in de Sarphatistraat in Amsterdam. 
Op nummer 79 hs. 
Dat hs staat voor "huis", want we wonen beneden. Boven ons wonen nog een heleboel mensen, want het is een hoog huis met meer verdiepingen. 
Maar wij hebben de tuin! Daar speel ik graag in. 
Soms alleen, soms met Noemidepoemie. Of met de kat Moushi... Of met mijn zusje. Zij heet Engelina, maar iedereen zegt Engeltje, want dat klinkt leuker.



Er gaat een tram door onze straat. Die gaat naar het Leidseplein, maar daar kom ik nooit. Daar is het niet pluis. Ik mag niet eens met de tram mee. Ik doe alles lopend.


Kijk... bij ons voor de deur liggen struikelstenen. Die heeft Günther Demnig daar gelegd. 
Ons hele gezin met voor ieder een eigen steen. Mijn steen is die onderaan in het midden. Misschien komt er later nog een duidelijker foto.

Ik ben op 4 november geboren in 1930. Dat is dus mijn verjaardag. Die heb ik maar 13 keer mogen vieren. Gelukkig waren het wel 13 hele fijne verjaardagen met zingen en lekkers en een kadootje.

Na mijn laatste verjaardag was het allemaal niet meer zo leuk. We mochten nergens meer naar toe en werden uitgescholden. 
Daarom gingen we naar familie in België.
Maar daar was het niet veel beter.
Want toen kwam de dag dat we meegenomen werden, ik weet het nog goed, het was 4 april 1944. We werden naar Auschwitz gebracht, waar we op 7 april aankwamen. Daar werden we meteen vermoord. 

Eigenlijk kan ik dit allemaal niet navertellen, want ik leef allang niet meer. 
Maar Marlou doet het woord. Die is ook even naar mijn steen geweest in het Namen Monument.



Ik ben Carla Celine Morpurgo. Zo heet ik.
Wil je mijn naam eens hardop zeggen? 

Carla Celine Morpurgo... 

19 comments:

Marjolijn. said...

Mooi dat het namen monument er is.
Allen die er niet meer zijn blijven in gedachten.

Lutje said...

jij bent echt een hart-mens
.dit raakt
-Een @->- voor jou.

Karel said...

mogge Marlou
ja ik las het al , dit raakt , doet nog net geen pijn :(

bedroefde groetjes

Sjoerd said...

Ik heb een blogvriend gehad die heette Morpurgo. Dan klinkt zo'n verhaal heel anders...

miekequilt said...

Mooi verhaal. Dank je wel.

John said...

En zo zijn er zoveel kinderen omgekomen. Te triest voor woorden. Helaas gebeurt het nog.

klaproos said...

ahhhhh... loutje,

ja ik zeg haar naam hardop, ze is niet vergeten want jij maakte een ontroerend blogje over haar,
wat afschuwelijk wat dat hele gezin is overkomen...
dag Clara Celine Morpurgo..

xxx

Jan K. alias Afanja said...

Dat is weer een indrukwekkend, maar helaas veel te kort levensverhaal.

Jelle Droeviger said...

Celine Morpurgo,
Celine Morpurgo,
Zij komt tot leven..

Noem haar, bevestig haar bestaan.. (Neeltje Maria Min)
.
Jelle Droeviger.

די מריו said...

Claradepara,
we zullen nooit weten wat er van jouw leven terecht zou zijn gekomen als.. maar je bent niet voor niets gestorven. Jouw verhaal is zo belangrijk en blijft leven onder de mensen.

תנוח על משכבך בשלום

Love As Always
Dimario

Nietzomaarzooo said...

Prachtige naam. Beloftevol leven in de kiem gesmoord.

Edward McDunn said...

Een aangrijpend verhaal Marlou.

Rebbeltje ★ said...

Mooi verdrietig verhaal
Dit mogen we nooit vergeten
Groetjes

sjannesblog.com said...

Indrukwekkend zo'n verhaal op deze manier verteld.

Anonymous said...

Mooi dat jij namen een gezicht en verhaal geeft....
Marja

Bertiebo said...

Ik heb haar naam genoemd. Dat moet!

Ferrara said...

Mooi Marlou.

Hans said...

Als ik haar verhaal lees, dan doet het pijn.
Een kind wat niet mocht verder leven, niemand kwaad had gedaan.
De struikelsteentjes het zijn er veel, een waarschuwing. Hans

Mormorsweb.blogspot.com said...

Ook ik noemde haar naam...om daarna stil te zijn.