blessure

.

Hai luitjes thuis,

wegens een lichte blessure aan de duim (krak! au...kwam tussen deur en kozijn) houd ik het even voor gezien.

Als ik weer lekker kan typen dan laat ik me weer zien...

Tot later!

.

Breyten Breytenbach

.

Allerliefste, ek stuur vir jou 'n rooiborsduif

Het gedicht is in het Zuid Afrikaans. Lees het eens hardop. De tweede regel:
want niemand sal 'n boodskap wat rooi is skiet nie... Mooi, he!
Ik heb het gedicht voor jullie vertaald. De vertaling staat er onder.

Allerliefste, ek stuur vir jou 'n rooiborsduif
want niemand sal 'n boodskap wat rooi is skiet nie.
Ek gooi my rooiborsduif hoof in die lug en ek
weet al die jagters sal dink dis die son.
Kyk, my duif kom op en my duif gaan onder
en waar hy vlieg daar skitter oseane
en bome word groen
en hy kleur my boodskap so bruin op jou vel


Want my liefde reis met jou mee,
my liefde moet soos 'n engel by jou bly
soos vlerke, wit soos 'n engel.
Jy moet van my liefde bly weet
soos van die vlerke waarmee jy nie kan vlieg nie.

Allerliefste, ik stuur je een duif met een rode borst.


Ik stuur je een duif met een rode borst
want niemand zal op een boodschap die rood is schieten.
Ik gooi mijn duif hoog in de lucht en
alle jagers zullen denken, dat het de zon is.
Kijk, mijn duif komt op en mijn duif gaat onder
en waar hij vliegt schitteren oceanen
en bomen worden groen
en hij kleurt mijn boodschap bruin op jouw huid.


Want mijn liefde reist met je mee,
mijn liefde moet als een engel bij je blijven,
met vleugels, wit als van een engel.
Je moet van mijn liefde blijven weten
net zoals van die vleugels waarmee je niet kunt vliegen.

Prachtig vind ik het. Het Zuid Afrikaans spreekt me aan. Ik vind het zo charmant klinken. Luister maar eens naar Jan Blohm.


My gunsteling afrikaanse sanger, songwriter en ek dink nie dit sal verander nie. Dis snaaks hoe sekere musiek n deel van jou lewe word en altyd n spesifieke emosie uitlok


Het lijkt misschien gemakkelijk, omdat het op het Nederlands lijkt, maar nee! Helemaal niet makkelijk.
Kun je het zinnetje hieronder lezen?

Breyten Breytenbach 

Hello julle almal - baie dankie vir julle inloer hier by my...
van Marlou

.

Uitgelicht: De Beer

.

Ooit kocht ik op een rommelmarkt in Graz een oude beer. Ik weet niet meer wat ik er voor betaald heb. Kan niet veel zijn, want toen kostte alles een paar Schilling, anders werd het gewoon niet verkocht.
Mijn beer is een vreemde.
Hij is blauw, met een witte kop.
Hij heeft het originele halsbandje nog steeds om.
Ooit heeft hij kunnen brommen, maar dat mechanisme is allang kaduuk.

De beer… gekocht in 1965

Toen ik nog in Bloemendaal woonde had mijn buurvrouw Marleen een model nodig voor de aquarelcursus, die ze toen deed.
Ik gaf haar met angst en beven mijn mooie blauwe beer mee.
In de hoop, dat ik ‘m terug kreeg!

En ja hoor… ik kreeg ‘m terug!
En… ik kreeg ook het schilderij, dat Marleen maakte. Of eigenlijk: Roosje en ik kregen het schilderij. Het is niet van mij alleen.

Het schilderij … gemaakt in 1989

De beer in 2010… aangekleed door mijn kleindochter Wijs.

De beer moet inmiddels in ieder geval 55 jaar oud zijn.

Maar... toen ik 'm kocht was-ie al... een jaar of 25.

Zou hij nu 80 jaar oud kunnen zijn? Ik denk het haast wel!

Vind je 'm niet bijzonder?

.

Jules de Corte zag dat het goed was...

..........
Jules de Corte, vanaf zijn eerste levensjaar blind, schreef en zong juweeltjes van liedjes, waarvan deze: "En hij zag dat het goed was".
Het eerste grammofoonplaatje van mijn ouders was van Jules de Corte. Het heette: “Ik zou wel eens willen weten…”

Omdat we geen andere platen hadden werd deze behoorlijk vaak gedraaid.
Op een koffergrammofoon. De luidspreker zat in de deksel.
Ik vond Jules de Corte geweldig! De varkenshoeder, Wij leven vrij, Naar dom jongetje...

Dit liedje, een eigenwijze manier om Die Forelle van Schubert te zingen, sprak mij toen wel aan.
Ik vind het nog steeds leuk. En het intrigeert me, dat Jules de Corte zo ontzettend veel teksten uit zijn hoofd kende en daarbij ook nog eens heerlijk gemakkelijk piano kon spelen…

Dit is de tekst, die je mee kunt lezen, terwijl je naar het liedje luistert:



Ze was een lief jong meisje niet schuchter noch brutaal
Steeds vrolijk als een sijsje en reuze muzikaal
Zodra zij twee drie tellen alleen gelaten werd
Dan zong ze die forelle, forele van Schubert bis
Dan zong ze die forelle, forele van Schubert

Haar ooms Jeroen en Dorus, haar tantes Leen en Fie
Die zeiden telkens hoor eens, dit kind is een genie
Behalve oudoom Jelle, die zei geef mij maar snert
In plaats van die forelle, forelle van schubert

Terwijl zij eens studeerde, sprak haar een jongling aan
Die langs het raam passeerde en doodgewoon bleef staan
Zij schrok zich haast de velle en schichtig als een hert
Herzong zij die forelle, forelle van schubert

De jongling sprak oh meisje, oh meisje laat me in
Hoe heerlijk klinkt uw wijsje ik voel dat ik u bemin
Ik zal je 's wat vertellen wie mij de weg verspert
Die sla ik tot forelle, Forelle van Schuman

Het meisje vond hem moedig en koen en kloek van geest
En ziet zij trouwden spoedig en vierden hun bruiloftsfeest
Kunt u veronderstellen wat daar gegeten werd
Natuurlijk die forelle, nee spruitjes...

Jules de Corte stierf in 1996, 71 jaar oud.
Het mooie lied "Ik zou wel eens willen weten" wordt door verscheidene artiesten gezongen, maar niemand kan het zo mooi zingen als Jules de Corte. En dan die piano erbij....

PS. heeft iemand de melodie van "Juultje vanPingelen?"

.

Dankbaarheid

.

Elke week krijg ik een tekst toegestuurd van Eileen Caddy, een van de grondleggers van het spirituele centrum Findhorn in Schotland. Ik was er eens met Henry toen we in Engeland op vakantie waren. Heel bijzonder daar.

Dit was de tekst van deze week:

Take nothing for granted...

Do you know that the best things are free?

They are there for all to enjoy and to glory in it.

Do you appreciate them to the full and give eternal thanks for all these wonderful things, or do you take everything for granted and in doing so miss the joy and wonder of it all?

To take anything or anyone for granted takes all the sparkle out of life.

Ik hoop, dat ik het niet voor jullie hoef te vertalen.

En zal ik jullie eens een geheim vertellen?

Naast mijn bed ligt een klein opschrijfboekje.

Daarin schrijf ik bijna elke avond voor het slapen gaan een paar dingen, waar ik dankbaar voor ben.
Het geeft me een goed gevoel en ik slaap er heerlijk op.
Ik neem niks "for granted".
Ik ben dankbaar voor alle goede dingen die nu in mijn leven gebeuren...

Tabouleh

.
Vandaag krijgen jullie weer een verrukkelijk vegetarisch recept op je bordje!

En wel: Tabouleh. 

Let maar eens op: je likt je bordje af tot de laatste kruimel!

Als ik het maak, dan "verstop" ik altijd een gedeelte voor de volgende dag. Anders is het dezelfde dag nog op!

Tabouleh is een traditionele salade uit de Libanese keuken.
Het hoofdingrediënt van Tabouleh is bulgur.
Dat is een graanproduct gemaakt van verschillende soorten tarwe en heeft een licht notige smaak.  En al klinkt de naam misschien ingewikkeld - dit recept is zo klaar!


          250 gr fijne bulgur (supermarkt)
          1/2 bos koriander, fijngesneden
          1/2 bos munt, fijngesneden
          1/2 bos peterselie, fijngesneden
          1 komkommer, in kleine blokjes
          1 rode paprika, in kleine blokjes
          4 grote tomaten, in kleine blokjes
          sap van 1 citroen
          olijfolie
          1 tablet groentebouillon           
   

Breng 350 ml water aan de kook met het tablet groentebouillon.
Doe de bulgur in een diepe kom en giet hier de bouillon overheen.
Dek dit in zijn geheel af met een bord en laat het ongeveer 5 minuten stomen. Klaar!
Meng de fijngesneden groentes en kruiden door de gare bulgur.
Beetje zout/peper, citroensap en olijfolie er door en …fertig!
                       
Ik vind het echt een heerlijk picknickgerecht. Maar helaas… er valt even niet te picknicken.
Dus… gewoon een lekkere salade bij de open haard.
Dit gerecht smaakt heerlijk in combinatie met humus! En natuurlijk ook prima te maken met couscous.

Eet lekker!

.

An die Musik

Luister al lezende naar dit prachtige lied van Franz Schubert, gezongen door Elisabeth Schwarzkopf ((1912-1953) en stel je voor, dat ik dat zing. Kleine Marloutje als 8 jarig kind met haar smalle vingertjes op de toetsen van onze piano. Een klein hoog stemmetje.

Luister je? Dan ga ik nu verder...

Van jongs af aan houd ik van Franz Schubert, en dan vooral van de muziek, die hij gecomponeerd heeft op gedichten van zijn vriend Wilhelm Müller.
Ik kom uit een muzikaal gezin, waar ieder kind een muziekinstrument mocht leren spelen.
Als 6 jarig kind koos ik voor de piano.
Vrij snel kon ik kleine gemakkelijke stukjes spelen, die door Schubert gecomponeerd waren.
Mijn ouders bezaten een groot boek met liederen van Schubert geïllustreerd met prachtige etsen van Anton Pieck.

Die liederen, die in dat mooie boek stonden, die wilde ik leren... Moeilijk waren ze, vooral ook, omdat ik mezelf wilde begeleiden.
Maar het lukte: An die Musik  en Heideröslein gingen me tamelijk goed af…
Ik kreeg ze er wel in.
De begeleiding was niet al te moeilijk en als 8 jarig kind zong ik met mijn kleine stemmetje het mooie “Wiegenlied”…

Schubert had een groepje muzikanten om zich heen verzameld, waarmee hij avond aan avond muziek maakte. Violisten, zangers, pianisten… noem maar op. Als ze maar iets op muziekgebied “konden”.

“Kann er was?” vroeg hij, als er zich een nieuwe muzikant aanbood. Dat verbasterde tot: Kanefas.
De avondjes bij Franz Schubert werden later Kanefas-avondjes genoemd.
Het woord Schubertiade werd overigens ook gebruikt.
Als het maar om muziek ging. Muziek en nog eens muziek.

Ik had er wel bij willen zijn... en Schuberts liederen willen zingen, terwijl hij mij begeleidde...

Kijk, daar sta ik, geschilderd door Klimt, achter de grote componist. Ik heb een prachtig kleedje aan en ik sta vol vervoering en met de ogen dicht te luisteren...


Franz Schubert componeerde de gehele dag door. De mooiste gedichten werden door hem op muziek gezet.
Een schitterende liederencyclus is “Die schöne Müllerin”, die ik in mijn bezit heb, gezongen door de beste Schubert vertolker aller tijden: Dietrich Fischer-Dieskau met aan de vleugel ook niet de minste: Gerald Moore. De gedichten zijn van Schuberts beste vriend: Müller, die ook de gedichten van "Die Winterreise" schreef.

Henry schonk mij in 1993 net zo’n Schubert-boek als mijn ouders hadden.
Het is een parel in mijn muziekbibliotheek. Schuberts prachtige muziek geïllustreerd door Anton Pieck…

Soms droom ik er wel eens van, dat ik in die tijd leefde. De tijd van Schubert.
Maar ja... 
Ik leef nu en dat is goed.
En dus... kan ik nu heerlijk genieten van al het moois, dat hij gecomponeerd heeft.
Van Rosamunde tot Heideröslein en de mooiste impromptu's...

Hij werd niet oud, slechts 31 jaar. 
Zijn leven was niet zo romantisch als ik het soms afschilder. Hij stierf aan een akelige geslachtsziekte. Tja... dat gerommel ook met al die mooie zangeressen... en volgens sommigen ook met mooie zangers...


Van de dichter Franz Grillparzer zijn deze regels op het graf van Franz Schubert:

De dood begroef hier een rijk bezit, doch nog schoner verwachtingen.

Franz Schubert (1797-1828)



.

Uitgelicht: visje

.

De vorige keer had ik mijn geboortelepel laten zien.
Inmiddels heb ik ‘m speciaal voor jullie met zilverpoets opgeknapt.

Lekkere glim en glans. Ik zie 'm pronken van trots. Het lijkt of de lepel zegt: "Hè hè, eindelijk mag ik er weer zijn..."

Vandaag licht ik weer iets nieuws uit.
Dit is het:

Nu denk je misschien: wat een stom visje…
Zou zo maar kunnen.
Maar… het is geen stom visje!
Het is een visje met een verhaal.
Ten eerste: het verhaal van de maker.
Het was een kind, dat in de Filipijnen op een vuilnisbelt woonde .
Het vond een klein plastic flesje en het knipte er een visje van, één geheel!

En het beschilderde het visje met zijn favoriete kleurtjes...
Kijk nog maar eens goed:

Zie je het? Naadloos geknipt uit één flesje. 

Ongeveer 17 cm lang… Bodem geknipt en geplakt tot een staart.

Het bijzondere van het flesje is ook, dat ik het kreeg van Liset, één van de dochters van mijn zus Cecile. (*klik*)

Ik lag na het auto-ongeluk in 2006 helemaal in de kreukels in het ziekenhuis en Liset kwam me opzoeken. Ik werd er vrolijk van, moest een beetje uitkijken, dat ik niet teveel ging lachen met al die gebroken botten…
Maar ik werd er stilletjes toch vrolijk van.
Ze gaf me dit visje.
Iemand heeft het toen boven mijn bed gehangen, zodat ik er naar kijken kon.
En toen ik na 16 dagen eindelijk weer naar huis mocht heb ik het voorzichtig ingepakt en meegenomen.
Nu hangt het gewoon een beetje te hangen in mijn slaapkamer:

Het is een dingetje van niks, ik geeft het toe, maar het gaat nooit weg. 

Het herinnert me aan de kwetsbaarheid van de mens. 

Aan onvoorwaardelijke liefde. 

Aan warmte en genegenheid…

.

Super Chill monkey does Hollywood

.

Meneer Aap gaat naar Hollywood. Het wordt tijd voor het grotere werk...

Ga maar eens even lekker zitten. Rug tegen de rugleuning.

Handen naast je keyboard. Blik op oneindig en...
Bekijk de avonturen van Meneer Aap op het volgende filmpje:

.

Parasolzwam

..

Kijk eens hoe mooi deze Parasolzwam er bij staat!
Klaproos heeft het er in haar laatste blog over.
Ik schreef haar eerder, hoe lekker die zwam is!
Gewoon de hoed bakken in een scheutje olie met wat peper en zout.
Mmmm!

Hier buurvrouw Lydia met onze vondsten in 2008!

Echter… vandaag zag ik een klein zwammetje, dat er heel erg in de verte op leek. Een klein miezerig zwammetje…
Dus ik dacht: nog even duidelijk laten zien, wat een Parasolzwam is.
De enige, echte Parasolzwam:

Het is geen kleine paddestoel.
Je kunt er vinden van wel 25 cm hoog.
Een lange dunne steel en een grote hoed met lichtbruine vlekjes er op.
Om de witte steel zit een wit manchet.

In Oostenrijk vond ik er in 2008 in de herfst een stuk of 6 tijdens een wandeling met buurvrouw Lydia.

Ze heeft ze gebakken op de manier die ik hierboven beschreef. Verrukkelijk!
Kijk eens, wat een weelde:

In oktober ga ik weer. Eens kijken of ik er dan weer wat kan vinden. En ik zal je laten weten hoe lekker ze waren!!!

Bij twijfel paddestoelen altijd laten staan!
En klik nu echt even bij Klapsel *klik* voor mooie foto’s van de parasolzwam. Even naar beneden scrollen et voilá!!

Tempura

.

Het is al een tijd geleden, dat ik een lekker vegetarisch recept voor jullie schreef.

Maar ik heb weer een gemakkelijke en overheerlijke gevonden: Tempura.

Het is een beetje Japans, geloof ik. En smullen, pas op! Niet je vingers er bij opeten...

Wat heb je nodig:

1 pak tofu soja reepjes kun je kant en klaar kopen in elke supermarkt.
8 groene asperges, onderkanten verwijderen

champignons, alleen de hoed gebruiken.
1 rode paprika, in reepjes snijden.
1 klein pak zeewier (optioneel, niet iedereen houdt er van, maar het is erg goed voor vegetariërs!)

Verhit in een goeie, stevige pan een flinke laag olie, bijv. zonnebloemolie.
Maak een lekker, niet al te dik pannekoekbeslag, zoals je dat zelf gewend bent.

Doop de ingrediënten er één voor één in.

En laat ze in de hete olie vallen. Bak ze goudgeel. 

Even uit laten lekken op een stuk keukenpapier.

Dipsausje maken:
150 ml sojasaus (die van Kikkoman is erg lekker, supermarkt...)
1 uitgeperste citroen 

2 eetlepels zoete chili saus

En smullen maar....

Ik krijg er nu al enorme zin in, zo lekker vind ik dit!!

.

Het korenlint

.

Elk jaar, ter opening van het culturele seizoen, wordt Haarlem aaneen geregen door het Korenlint.

Massa's monumenten zijn dan opengesteld en overal mogen de Haarlems koren (zo'n 40!!) korte optredens doen.

Ook vrouwenkoor Malle Babbe heeft twee keer 20 minuten gekregen om haar liedjes ten gehore te brengen.

We moeten zelf op weg naar de zaal inzingen, want echt veel tijd is er niet om dat voor het optreden te doen.

Dat gaat leuk: je ziet overal fietsende mensen die een beetje aan het zingen zijn.

Aan de overkant van de gracht zie ik Marianne fietsen met de tas met "Borstplaatjes", onze corsages voor deze ochtend.

Eerst zingen we in de Jansstraat in een oude katholieke kerk. Al snel zie ik Han en Ineke zitten.

Han met zijn supersonische fototoestel. Hij maakt een aantal mooie plaatjes van ons. Kijk... hier kijken we allemaal naar het vogeltje.

Henry zit er vlak achter en is ook hevig aan het kieken. Hij is één van onze trouwste luisteraars. Hij moet de meeste liederen inmiddels uit het hoofd kennen, maar... het schijnt niet te vervelen. Gelukkig maar...

We doen namelijk steeds ons uiterste best!

Na de Jansstraat is de Frankestraat aan de beurt, waar we ons tweede optreden doen. Ook in een monument, en wel dat van de doopsgezinde kerk. Een sobere plek met mooie lichte kleuren.

De zaal is bomvol. Er wordt bijna gevochten om een plekje.

Ook dit optreden gaat geweldig. Onze dirigent Leny weet ons weer helemaal tot grote hoogtes te "kneden". Ik raak er altijd enorm geïnspireerd door. Kijk eens wat een fotografen!

Na afloop van het concert wordt de groepsfoto gemaakt in de mooie oude tuin van de kerk.

Han is ook van de partij en die weet een schitterend plaatje te schieten.

Dank je wel, Han!

En tot slot deze foto van Henry... 

Je was weer op het juiste moment aanwezig op de Groote Markt, toen er nog een groepsfoto werd gemaakt... bedankt, trouwe fan!

(foto's: Henry Kloostra en Han Vogel)

PS. en klik ook even op Han voor een prachtfoto!
.

Gastschrijver: Hans Huisman

Ik kreeg het volgende verhaal opgestuurd:

Daysies revenge..

De wind. Altijd die wind. Ik ken het, ik ben d'r geweest. 
Het was in het begin van de jaren '90 van de vorige eeuw. De aids epidemie woedde in alle hevigheid en de combinatietherapie was nog niet ontdekt. Als je aids kreeg ging je dood, was het niet vroeger, dan was het in ieder geval later. 
Ik was in die tijd behoorlijk innig bevriend met Mike uit Londen. Een van zijn vrienden was....???? Daysie. Het was nog in de tijd dat de homoseksuele mannen beter bekend waren bij hun bijnaam dan bij hun echte naam. Misschien nog een laat overblijfsel uit de tijd van Oscar Wilde?

Daysie was de enige zoon, het enige kind, van een paar schathemelrijke ouders. De ouders waren allebei inmiddels overleden. Daysie kreeg aids en wist met de erfenis niets beters te doen dan die op een rigoureuze manier te verbrassen. Tsja, wat moet je anders als je miljoenen op je bankrekening hebt staan en geen nakroost hebt verwekt. Het aardige van Daysie was wel dat hij al zijn vrienden en vriendinnen royaal liet meedelen in alle luxe. Dat ging nog zo in de dagen van Mrs. Thatcher.

Maar goed, het einde van Daysie was gekomen, hij was gecremeerd en in zijn testament had hij beschreven dat zijn as uitgestrooid zou moeten worden boven de Yorkshire Dales, uit een heteluchtballon.. Dat zou dan moeten gebeuren door zijn meest nabije vrienden, Mike was er  een van...
Dus op een goede vrijdag vertrokken we met een man of vier in de Citroen Visa naar York. Daar woonde Primrose, voor de verandering een keer een vriendin. Het kistje met as hadden we in de kofferruimte van de auto gestopt. Daar doen ze in Engeland niet moeilijk over, in tegenstelling tot de bureaucratie in Nederland. Crematie achter de rug, neem de as maar mee, geen problemen van maken, dat is nergens voor nodig.

Van vrijdag op zaterdag hebben we gedineerd en geslapen bij Primrose. Heel gezellig en ontspannen allemaal. 
Voor de zaterdag was de heteluchtballon gereserveerd. 
Wat wil het geval.. Die zaterdag stormde het op de Yorkshire heuvels, nee maar, niet te kort. Er stond minimaal een windkracht negen. Je weet nu dat het er dan behoorlijk te keer gaat. En er kwam bericht van de ballonverhuurder: Sorry, het waait op het ogenblik veel te hard, die ballonvaart gaat niet door. Jammer maar helaas. Niks aan te doen. 
Maar ja, Daysie, nou ja, wat er nog van over was, zat nog steeds in zijn donkerrood gelakte kistje. 
Goede raad was duur. Wat doen we nou met Daysie...

We zijn toch maar met twee auto's de hei opgegaan. Op een mooie plek, met wijd uitzicht naar alle kanten vonden we een soort mijlpaal, een in de grond geplaatste twee meter hoge granieten zerk. Daar hebben de heren toen het kistje bovenop gezet, het dekseltje opengemaakt en dank zij de windkracht negen... Zoeoeoeoefff.. Daar ging Daysie.

Alleen degenen die in de wind stonden hadden opeens wel een mond vol met as..

Dat was Daysies revenge, zei Mike..

Achgod, alweer bijna twintig jaar geleden, kííínd we worden oud! 

Hans Huisman 

.

Next door, love!

.

De laatste dag alweer. We rijden over kleine weggetjes via Richmond terug naar de boot in NewCastle.
Richmond is een mooi stadje met cobble-stones en vakwerkhuisjes, steile straatjes en oude kastanjebomen.
We gaan er lekker rondslenteren en koffie drinken.

Op het marktplein zie ik een bord:

Nou… dan moet je net bij ons zijn! Vóór half twaalf koffie voor de helft van de prijs!
Het is 7 voor half 12, dus we scheuren het koffietentje binnen.
Er staan nogal wat klanten aan de toonbank te treuzelen, maar eindelijk zijn wij aan de beurt.
Henry vraagt bezorgd aan de koffiejuffrouw of de halve prijs nog wel geldt.
Ze glimlacht fijntjes: “That’s next door, love!”

Haha! We moeten er zo om lachen! Next door!!
Nou, we blijven gewoon hier en gaan lekker van de koffie genieten.
Het is een fraaie tent, dus ons krijg je voorlopig niet weg.
De ruiten zijn van de vorige eeuw, een soort van golvend glas, waardoor het hotel aan de overkant er wel heel spannend uitziet:

In NewCastle nemen we nog een klein uitstapje naar Gateshead naar de mooiste brug van Engeland: een voetgangers- en fietsbrug over de Tyne, zo gaaf gebouwd. Als bijnaam heeft-ie:
The Wink of an Eye. Hij knipoogt naar je als-ie open gaat!

En dan is het werkelijk tijd om naar de haven te rijden. Het goede schip ligt al op ons te wachten. We gaan aan boord en zeggen Yorkshire vaarwel. Farewell and see you soon!
We’ll meet again, don’t know where, don’t know when…

Het witte huis

.

Zie je het witte huis?
Daar boven in de heuvelen van het Swaledale?
Er omheen niets…
Alleen wat schapen en een smal steil weggetje er naar toe.
Kun je het zien?

Wat denk je?
Als ik nou eens hard ga sparen en ik koop het Witte Huis oftewel The Whitehouse, daar boven op de berg bij Reeth…
Kom je dan langs voor a nice cup of tea?

Je mag ook komen logeren. Ik schud de dekbedden alvast op.
Dan leid ik je naar de top van de berg, waar je zo ver je kunt kijken niets dan hei en schapen ziet. En boven je de lucht en ’s nachts alleen de sterren en verder niets.

Wat denk je… zal ik het doen? En kom je dan?
En als je er dan bent, wil je dan mee naar dit dal, waar de Brontë zusjes rond 1830 hun smachtende verhalen schreven, vol heimwee en geheime liefdes. Stiekem en in het geniep zonder dat hun strenge vader, de dominee, het in de gaten had.

(foto: Henry Kloostra)


Zie je ze lopen, met hun lange zwarte rokken. Een hoed op het hoofd.
De wind.
Altijd die wind.

.

Het Swaledale

.

The Yorkshire Dales bestaan uit een stuk of wat hoge heuvelen en evenzo vele dalen. Vandaag gaan we het Swaledale verkennen. *klik* 

Eerst een bodempje leggen met het Full English Breakfast, voor ons gekookt en geserveerd door Hilary, onze landlady.
Nou… bodempje… zeg maar gerust bodem! Daar kun je zowat twee dagen op voort.
Het is prachtig zonnig weer en al meteen bij het eerste kapelletje kun je zien, wat Henry eigenlijk had willen worden:

Hij houdt een heel relaas, maar helaas… slechts één enkel schaap heeft een gewillig oor.
Nou… dan maar voort over het smalste weggetje van Yorkshire naar Reeth, een lieflijk dorpje aan de Swale, waar we eerst maar eens op verkenning gaan.

Ik verzamel wat peulen van de Lathyrussen die op het kerkhofje groeien. En naast het kerkhofje… een café. Natuurlijk. Je denkt toch niet, dat de kerk zonder een café kan!
We gaan er binnen om een wandelplan te maken. Henry verrast mij, want... hij wil graag de berg op.
Dan zul je eerst dat hekje door moeten, love!

Daarna volg je het pad naar boven en vergeet niet om Harry and Edna te groeten… Ze wachten jullie op, daarboven in de wind.
Ga er gerust zitten en kijk om je heen.

Als we helemaal boven zijn hebben we een fantastisch uitzicht op het Swaledale. Daar ligt Reeth met zijn mooie grijze huisjes in de zon. Met een beetje goeie wil zie je het kerkhofje…

Ik word er heel warm en blij van. Ik vlei mij in de hei en wil daar best een tukje doen. De zon verwarmt mijn gezicht… Wat wil je nog meer?!

Ik weet het niet, ik hoef niet meer… dit is helemaal heerlijk.

.

The Yorkshire Dales

.

Margaret moet huilen als we weer vertrekken. Ze wil dat we langer blijven. 

Maar… The Yorkshire Dales roepen ons:
“Marlou…Henry… komen jullie buiten spelen?!”
Margaret heeft gisteravond een hele tijd zitten bellen om een Bed&Breakfast te regelen. Het is namelijk Bank Holiday in England: iedereen is vrij en alle slaapplaatsen zijn vergeven.
Maar het is gelukt! Dank je wel, Margaret!
Een prachtige tocht door het schitterende land  (jaaaaa, links rijden!!) naar Leyburne, waar op een schapenboerderij a room with a view voor ons is gereserveerd. Leyburne ligt in het Swaledale.
Als we aankomen regent het een beetje, maar gelukkig niet al te lang.
De lucht is daarna mooi opgeklaard. Het uitzicht is adembenemend.

In het weitje voor ons raam staat een kudde schapen te knabbelen aan het gras. Het zijn Texelse schapen en er zit er eentje uit Suffolk tussen. Hij heeft een zwart gezichtje.

Voor het avondeten gaan we een frisse neus halen. Gewoon het weggetje uitlopen en zien waar we uitkomen. Langs mooie stenen muurtjes en weilanden vol schapen. Rust en weidsheid.

Elk muurtje in dit oude land heeft zijn eigen verhaal. Ik voel me heerlijk hier. Alsof ik hier al vaker gelopen heb. Misschien ooit in een vorig leven?
De bootduizeligheid is gelukkig weg. Bij elke stap heb ik er wat van aan de aarde gegeven.

B&B: http://www.sunnyridgeargillfarm.co.uk/




.