Meteen spullen opruimen.

Van een van mijn koorvriendinnen heb ik het woord "meteen" geleerd. Natuurlijk ken ik het woord heus wel, maar dit was een soort van "lesje": als je iets moet doen, doe het dan meteen en wacht niet tot volgende maand of volgend jaar. Of tot nooit.

Nou ken ik mensen, die van de uitstel zijn. Komt wel: morgen... volgende week... volgend jaar.

Die zien dan op den duur door de bomen het bos niet meer. En dat wil ik voor mezelf voorkomen. Ben dan ook altijd wel een beetje ruimerig.

Henry is ook van de "meteen". Hij is "metenerig", om het zo maar eens te noemen. Niet laten liggen tot morgen: meteen doen.

Heel erg "metenerig" ben ik niet. Maar nu ik wat ouder begin te worden ben ik er over aan het nadenken of ik niet "meteen" wat meer moet opruimen: naar de kringloop brengen of zo.

Dat komt ook door een boek dat ik aan het lezen ben: "Wat doen we met de spullen" van Dick Wittenberg. Goed boek. Op de achterkant staat: 

"Wie sterft verdwijnt van de aardbodem. Wat achterblijft zijn de spullen. Wat zeggen die spullen over ons?"

Dick Wittenberg mocht in het huis van Jo van Overdijk ronddwalen, nadat ze was overleden en voordat de kinderen alles hadden opgeruimd en het huis hadden verkocht. Toen Jo 18 was had ze minder dan 50 bezittingen. En toen ze overleed, 99 jaar oud, waren dat er meer dan 10.000.

Kanonne... 10.000 bezittingen. Zou ik er ook zoveel hebben?
Ik ga ze niet tellen, maar dat ik weer eens een beetje op mag ruimen... ja, dat dan weer wel. 

Volgende week begin ik! Want... ik las net: rommel in huis geeft stress en angst.

Het gaat weer allemaal kunnen!

Het grasveld hier op de kade wordt eigenlijk alleen gebruikt door mensen, die er langs wandelen met de hond.

Nou nee... niet helemaal: in de zomer doen we er wel eens een borreltje met de buren.

Ik zie zomers ook wel eens iemand met een boek op een kleedje in het gras.

Het is heerlijk om hier te wonen...

Onze buurman Frank organiseert ook wel eens een barbecue. Hij was ook degene die de lichtbollen had bedacht. En toen... ergens in november kwam hij met een nieuw plan: een bollenzee. Dit was het plan:

Laten we langs de hele kade in het grasveld overal bollen planten. 

Iedereen was enthousiast en ging aan de slag. Er werden van allerlei leuke bolletjes gekocht (zonder gif, want je weet wel: de bijen...) en op een dag waren we allemaal aan het spitten en doen.

Kijk, hier is Frank bezig. 

Maar... Handhaving kwam erbij en vroeg: "Wat bent u aan het doen?" Frank antwoordde gevat: "Ik ben mijn oma aan het begraven"... 

Frank had bij de gemeente toestemming gevraagd én gekregen voor ons projekt, dus... doorgaan! Wij laten ons niet stoppen!

Hier is Marieke aan het spitten. Lekker bezig...

Vanmorgen liep ik even te speuren naar iets... ja... iets, dat niet groen was, maar een kleurtje heeft... en wat denk je?

Het komt er aan... De bolletjes komen op! Mondjesmaat nog wel, maar ze komen op! Het zijn bolletjes, die zich vermeerderen, dus dat wordt feest daar op het talud.

Buurvrouw Eileen heeft aan de gemeente gevraagd of het maaien na de bloei gepland kan worden. En jawel: dat gaat ook lukken.

Laat nu de lente maar komen. Groei! Groei! Kleur!

Happy Talud!

Vreemdgaan

Nee... echt niet! Er wordt hier niet vreemdgegaan. Maar toch... voelde het bezoek aan de Filmkoepel een beetje als vreemdgaan.

En waarom dan wel?

Omdat ik al jaren in de binnenstad van Haarlem naar De Filmschuur ga. Dat is zo'n beetje "mijn" Schuur, nee: mijn huiskamer...

Daar heb ik, denk ik, honderden films gezien. Nou ja... wat overdreven: tientallen. Dat zeker. 

Mijn Cineville-pas is hier geldig en dat betekent, dat ik onbeperkt naar de film kan. En als het enigszins kan doe ik dat ook. Ben gek op film! Vooral de films, die daar draaien. Arthouse films. Voor mij gewoon de betere films.

Ik heb genoten in De Filmkoepel, echt waar, maar ik blijf trouw aan de Schuur. Daar draaien dezelfde films en het is makkelijker bereikbaar. De film die we in De Koepel hebben gezien heette: Hytti nro 6. 

Prachtfilm: echt de moeite waard. Over een jonge vrouw die van Moskou met de trein naar Moermansk reist en een aantal dagen de hut moet delen met een ruwe bonk, die in het uiterste noorden van Rusland zwaar werk gaat doen.

Langzaamaan beginnen ze elkaar beter te leren kennen en waarderen. Mooi gefilmd en mooi gespeeld. 

De volgende film gaat worden: 

Licorice Pizza

Enne... in De Schuur! Jawel...

De Koepel (3)

Toen de Koepel als strafgevangenis gesloten werd is er een enorme verbouwing begonnen: echt gigantisch!! Een complete metamorfose, van binnen dan...

In het midden is een enorm gat gegraven en daar zijn nu 6 bioscoopzalen in gebouwd. In één woord: schitterend. 

Dit is de entree van de bioscoop: 

Ik ging donderdags alvast twee kaartjes halen, omdat het me via de website nog niet gelukt was. Dus dan maar op de fiets. Het zonnetje scheen gedurende dat kleine kwartiertje dat ik er naar toe fietste. En eenmaal binnen heb ik heel wat foto's gemaakt. Ik was erg onder de indruk, vooral ook omdat het hele gebouw een enorme transformatie is ondergaan en er heel veel oorspronkelijke details bewaard zijn gebleven.

Ik kon lekker rondzwerven, niemand die me aansprak zo van: wat doet u hier?!

Er wordt nog volop geschilderd en gebouwd, maar het meeste is klaar.

Kantoor in een cel!

In de foyer van de bioscoop staat een kopie van een balie uit een bankgebouw in London. Uit datzelfde gebouw zijn de lampen "gepikt" (=nagemaakt)

Toen wij hier zaterdagavond waren was het lekker druk met allemaal filmliefhebbers, die ook nieuwsgierig waren naar het resultaat van de verbouwing.

Maar goed... ik heb dus donderdagmiddag mijn kaartjes voor de film gekocht en wilde er weer uit. En toen... verdwaalde ik! Ik wist de uitgang niet meer te vinden. Ik zat gevangen... Help!!

Gelukkig wist deze schilder de weg en kon ik weer lekker naar buiten de frisse lucht in, op de fiets!

Ik keek nog even om en maakte deze foto van De Koepel in Haarlem:

De Koepel (2)

De Koepel in Haarlem is vanaf 2016 als strafgevangenis gesloten. Er zijn gewoon geen boeven meer. Haha... als dát zou kunnen! Nee... helaas. Die zijn er nog wel, maar ze zijn elders ondergebracht. 

Hier zie je een foto van de binnenplaats, waar de gedetineerden een balletje konden trappen. Ik denk, dat de twee kokers de liften waren. En je ziet er omheen de cellenblokken, met meer dan 200 cellen.

Mijn vriendin Jacobanita is er vaak binnen geweest. In 1995 is ze begonnen met het bezoeken van spaanssprekende gedetineerden. Jonge knullen vaak, die coke smokkelden en gepakt werden. Op de een of andere manier werden ze er een soort van ingeluist (ingewikkeld verhaal!) en moesten dan voor 1 kilo coke 1 jaar zitten.

De laatste en emotioneel heftigste was Alfonso uit Colombia, een jongen nog, van een jaar of 22.

Misschien zat hij wel in één van deze cellen:

Met dit kleine raampje voor een beetje daglicht:

En deze deur, waar de bewaker door het luikje naar hem keek...

Jacobanita heeft hem hier in Haarlem elke week een jaar lang opgezocht. Elke week! Aan het eind van het jaar moest hij naar de Groningse strafgevangenis en daar heeft ze hem iedere twee weken opgezocht, tot hij weer vrij kwam en terug naar Colombia kon. 

Jacobanita plande een vakantie daar naar toe en begeleidde hem daar naar een "normaal" gezinsleven.

Ik denk dat hij haar wel heel erg dankbaar zal zijn. De eenzaamheid verdreven...

Hier een bewerkte luchtfoto van De Koepel:

(De 2de, 3de en 4de foto heb ik zelf genomen... Morgen verder enne... de naam Alfonso is verzonnen)

De Koepel

Afgelopen vrijdag fietsten Henry en ik door de vliegende storm en in de stromende regen naar De Koepel. Mieke had het goed: het gaat om De Koepel in Haarlem. En dat was tot 2016...

De strafgevangenis!

Hierboven kun je nog niet zien, dat het een koepel is. 

Rond 1890 ontworpen door meneer Metzelaar en in 1899 is men begonnen met de bouw: de koepel is gevormd!

In 1901 was De Koepelgevangenis, in de volksmond De Koepel, klaar om gedetineerden te huisvesten.  Daar zullen heel wat traantjes gevloeid zijn.

Lieve Ouders,

ik zend U een groet uit de Koepelgevangenis.

Het spijt mij erg dat ik van het rechte pad ben afgeweken.

Ik kom hier tot inzicht en inkeer.

Lieve ouders, U hebt mij zo een geweldige opvoeding gegeven en toch...

Ja, het spijt me oprecht, dat ik U heb teleurgesteld.

Maar U moet mij geloven: als ik hier mijn terechte straf heb uitgezeten, dan zal mijn leven een gouden toekomst krijgen geïnspireerd door U, lieve Ouders. 

Door Uw geweldige opvoeding en onbaatzuchtigheid. 

Van Uw berouwvolle zoon Piet.

(morgen verder)

2022

Ja, dat we nu in 2022 leven is ons allemaal allang opgevallen. Eigenlijk wil ik het daar helemaal niet over hebben.

Maar... toeval of niet: dit is mijn 2022-ste blog! Dus... even een momentje om terug te kijken.

Mijn eerste blog schreef ik op 19 maart 2007. Even teruglezen? *KLIK*

Ik schreef het naar aanleiding van mijn borstkanker-situatie. Ik werd gescand, geprikt, geopereerd en bestraald en nu... 15 jaar later, jawel! ben ik er nog steeds en nog steeds "as clean as a whistle", oftewel: schoon!

Het was best een rare tijd. Een beetje eng zo nu en dan. Maar ik heb me er met hulp van heel veel lieve mensen dapper doorheen geslagen. Daar ben ik ze nog steeds dankbaar voor. 

Want je weet het: gedeelde smart is halve smart. Echt waar. 

VIER HET LEVEN! Ik kan het weten, want:

Al die 15 jaren heb ik met plezier geblogd. In het begin ging het natuurlijk over die borstkanker-situatie, maar daarna over allerlei onderwerpen. 

Gemiddeld 135 blogjes per jaar. 

Iedere werkdag begin ik na het ontbijt een beetje te kliederen op mijn PC. Soms gaat het gemakkelijk en andere keren voor geen meter.

Als het enigszins kan ben ik rond de koffie klaar en dan... buiten spelen!

Morgen blog nummer 2023... ik vraag aan Henry waar het over mag gaan. Hij zegt: "Doe maar iets over De Koepel!"

Nieuwsgierig? Kom morgen maar terug!

Oma Mia

Nu ik twee keer in de week met het hondje loop kom ik heel vaak in de wijk, waar mijn eerste schoonmoeder vroeger woonde. Ikzelf woonde er trouwens ook: tot mijn tiende. Bekende wijk dus... Lekker om daar rond te dolen.

Gisteren zag het er allemaal zo zonnig uit.. De lucht schoongewapperd door de storm. Heerlijk! Hondje genoot, ik genoot. 

Er kwam al lopende ineens een herinnering naar boven. Dat kwam doordat ik in dit laantje liep:

Met mijn gezin woonde ik in Amsterdam op twee hoog en we wilden een huis kopen, zodat Roosje meer buiten kon spelen. Van wie zou ze dat toen toch hebben, dat buitenspelen?!

Enfin... we zagen een huis in dit laantje en dachten erover om het te gaan kopen. Eerst maar eens bekijken.

Oma Mia woonde om de hoek en ik vertelde haar van ons plan.

Weet je wat ze toen zei? Nee, dat weet je natuurlijk niet. Dit is het:

"Dat is gezellig! Dan kom ik elke dag met mijn breiwerk op de koffie!"

Je snapt... dat huis is het niet geworden.

Hoe lief ik Oma Mia ook vond... nee... elke dag  op de koffie met dat breiwerk: daar kreeg ik het Spaans benauwd van. Het werd dus een huis in Bloemendaal. Wel op fietsafstand, maar ze fietste geloof ik allang niet meer...  

Dag Oma Mia... je bent een schat, hoor!

Hoog Water

Een aantal jaren terug, in 1995, stonden de dijken langs de Maas en de Waal op knappen. Bij Beneden-Leeuwen was de kans heel groot, dat de lager gelegen boerderijen onder water zouden komen te staan. De dijken hielden het bijna niet meer. Groot alarm en met man en macht aan de slag om een ramp te voorkomen. Bewoners werden geëvacueerd en de dijken werden versterkt. 

Als je nu op het pad langs de Waal loopt kun je je bijna niet voorstellen, dat het water zo hoog heeft gestaan. 

's Morgens vroeg: blik vanuit onze hotelkamer met voor ons het water van de Waal, dat toen in 1995 tot aan de picknicktafel stond. Eén grote gigantische watermassa. Er mochten geen schepen varen om het water niet nóg hoger te krijgen.

In januari 1871 was het ook zover: doorbraak van Waalbandijk en het hele Land van Maas en Waal stroomde over. 37 mensen verdronken en als herinnering daaraan kwam er in 1874 bij Beneden- Leeuwen een rijksmonument.

Het monument bestaat uit een hoge zuil op een vierkante sokkel. Op de top van de zuil is een koningskroon geplaatst en aan de voet een kleine krans in reliëf. Ooit was de kroon verguld...

Op de sokkel staan teksten, die ooit ook verguld waren.

De vloed eischte 37 offers. Een meisje van 8 jaren dobberde 6 dagen op de golven en bleef gespaard.   1 februari 1861

Aan KONING WILLEM DEN DERDEN en Hoogstdeszelfs

Broeder PRINS HENDRIK. Het dankbare Leeuwen.

12 Mei 1874

Een traan in het manlijk oog

Een troostwoord in den mond

stond Neêrlands vorst ons bij

in dezen bangen stond.

Voor wie geïnteresseerd is is hier het Hoogwaterjournaal van 27 januari 1995. Wel een flink aantal jaren later dan de vorige ramp... 

Hoogwaterjournaal  (3 minuten)

Ik moet nog wel aan dat kleine meisje denken, dat 6 dagen rondgedobberd heeft. Wat zal ze het koud gehad hebben... in februari 1861...

Het Land van Maas en Waal

Henry had weer eens een heel fijn hotelletje gevonden en wel in Rossum, in het Land van Maas en Waal. 

Na een mooie tocht met heel veel pontjes kwamen we aan in hotel De Gouden Molen, aan de Waalkade, waar we een nacht verbleven.

Natuurlijk kennen we het lied van Boudewijn de Groot over dit gebied. Hier is het met hele leuke illustraties er bij:

Ik was hier nog niet eerder geweest. Echt Het Land van Maas en Waal! Prachtig!! Ik heb er volop van genoten. 

Het licht is er zo anders, zo helder. En nergens zijn zoveel sterren te zien tijdens een nachtwandeling. 

Ik vond een gedicht van E.van Alphen. Leuk om dat ook even te lezen:

Waar Maas en Waal elkander kussen

Waar Maas en Waal elkander kussen,

stilzwijgend zonder woordentaal;

Daar ligt een dorpje lachend tussen,

als 't kroonjuweel van Maas en Waal

Als Rossum maakte het historie,

gebouwd bij een vermaard kasteel;

Haar naam weerkaatst nog steeds de glotie,

die eens haar heren viel ten deel

Nog altijd staat haar oude Toren,

gelijk een Schildwacht trouw op wacht;

Na dóorlog weer opnieuw geboren.

zoals het zonlicht uit de nacht.

Waar Maas en Waal elkander kussen,

met Rossum als hun secondant;

Daar komt beslist geen vreemde tussen,

van Buiten 't Maas-en-Waalse land.

Het hotel ligt vlak bij de sluis Sint Andries, precies de plek waar de Maas en de Waal elkaar kussen. 

Wat een paar heerlijke dagen. Het is maar één nachtje, maar het lijkt een week!

Apehaar zit altijd raar

Meneer Aap moet nodig naar de kapper. Hij ziet er niet uit, vindt hij zelf. Zijn kapsel is piekerig en onhandelbaar...

Hij legt er gewoon een tros bananen op, zodat niemand kan zien, hoe slecht zijn haar zit en hoe nodig hij naar de kapper moet... 

Vriendin zegt: "Kom op nou. Ga eens naar de kapper. Je kunt toch niet eeuwig met een tros bananen op je hoofd lopen?" Maar dan antwoordt hij, dat het ook wel makkelijk is, want zo nu en dan neem je er gewoon eentje. Lekker toch?

Haha.. Hij is soms zo guitig! 

Maar goed... Vriendin heeft natuurlijk gelijk en hij maakt een afspraak bij de beste  kapper uit de buurt. 

  "Doe maar iets hips" zegt hij als de kapper vraagt hoe hij het wil hebben. 

De kapper pakt zijn attributen voor een hip kapsel en daar gaat-ie: ... ratsj ratsj ratsj met een soort van scheermesje hakt de kapper het haar van Meneer Aap weg. Dat wordt vast heeeeel hip, denkt Meneer Aap. 

Er wordt geföhnd en gekamd en gelakt en klaar! Hij is reuze benieuwd hoe het er uit ziet!

Nou op het eerste gezicht... niet onaardig, zo van voren. Hij pakt er een spiegeltje bij en bekijkt het van opzij en van achteren. Mmmm... niet helemaal wat hij gedacht had en zeker niet hip. Maar ja... het ziet er wel netjes uit.

Eenmaal thuis ziet Vriendin, dat Meneer Aap toch niet echt helemaal tevreden is. "Het is zo gehakt van achteren" zegt hij. 

Meneer Aap kijkt nog eens een keer met een spiegel erbij naar de achterkant. Ja... nu ziet hij het zeker. Het is echt gewoon gehakt. Hij moet er bijna van huilen. Nee he... zijn mooie haar helemaal verinneweerd!

Hij legt de tros bananen weer op zijn hoofd. Hij durft echt zo de straat niet op.

Maar dan zegt Vriendin: "Wacht maar even, met een uurtje heb ik een mooi petje voor je gehaakt."

Dát is het! Vanaf nu draagt Meneer Aap gewoon een petje. Hij laat zijn haar lekker weer groeien. Niemand die ziet dat zijn achterhaar gehakt is. 

"Gehackt" zegt hij voor de gein. 

Hij gaat een lekker ommetje doen, met zijn nieuwe petje op!

Toch nog één keer over tinnitus en dan hou ik er (voorlopig) over op...

Ja echt... Toen ik vorige week schreef: er is niets aan de tinnitus te doen en  NIETS dan met hoofdletters, dan tóch komen er mensen met (goedbedoelde) adviezen. Mensen, die er geen idee van hebben hoeveel ik er in al die 30 jaren aan gedaan heb. En echt... geloof me nou maar: er is NIETS aan te doen.

Dit keer vielen de adviezen overigens mee. Het waren er maar twee.

Eén iemand zei: je moet onder hypnose.

Nou... als iemand zegt: "Je moet"... dan begin ik het heel onaangenaam warm te krijgen. Ik moet namelijk niets. En denk je nou werkelijk, dat ik de hypnose-therapie niet geprobeerd heb??

Ik heb gewoon alles geprobeerd. Geloof me nou maar...

Enfin... nog ééntje.

Die zei: gebruik een oorspray.

Whoehahahaha... hoe kom je op het idee!! Oorspray. Nee, die heb ik nooit geprobeerd, maar ga dat ook niet doen. Want...

NIETS HELPT!

Zo... en dan nu: een nieuwe week met nieuwe kansen. Ik ga er een mooie week van maken met:  

Het hondje uitlaten en hopelijk langs de vloedlijn lopen met mijn vriendin Jacobanita of anders naar de film!

Een Popkoorborrel, omdat onze dirigent een hele maand weg is.        

Een Maanlichtmeditatie.  

En als kers op de taart: een Italiaanse avond in het Badhuis. Zin in alles!

Tinnitus

Deze week was het de tinnitus-week. Eerst dacht ik: zal ik er de hele week over gaan zeiken? Over die pokke-herrie in mijn hoofd? 

De hele week? Nou... mooi niet! Ik heb het er alleen vandaag even over en dan gaan we weer over tot de orde van de dag.

Ik heb er wel eens een Meneer Aap Verhaal over geschreven.

Kijk maar hier, als je er zin in hebt. Best goed verhaaltje, vind ik zelf:

Meneer Aap en het oorsuizen

Er stond afgelopen maandag natuurlijk een stuk over oorsuizen oftewel tinnitus in de krant. Daarin kun je lezen, dat een miljoen Nederlanders last van deze aandoening heeft. Ik ben dus één van die miljoen. En soms word ik er kneitergek van. Maar meestal accepteer ik dat het er is. Ik heb er zogezegd mee leren leven.

Net als Meneer Aap...

Er is niets aan te doen. NIETS!

Want geloof me: ik heb van alles gedaan om er vanaf te komen. Het heeft me inmiddels een fortuin gekost, maar ik geef het op. 

Er is niets aan te doen. NIETS!

Ik draag het altijd bij me en ik kan er niet aan ontsnappen. Al bijna 30 jaar...

Ik ben niet zielig hoor. Maar soms ben ik het GOED ZAT!

Het enige advies dat ik je nu mee kan geven: bescherm je oren tegen harde geluiden.

Doe oordopjes in als het geluid om je heen te hard is. Wees lief voor je oren. 

That's all folks. Prettig weekend!