Ik ben Hijman de Leeuw. Jawel: Hijman de Leeuw.
Maar ik word ook Hansje genoemd. Dat klinkt wel een beetje vriendelijker.
Kijk maar: Hansje de Leeuw.
Ik woon in de Vrolikstraat in Amsterdam. Op nummer 92
Kijk... hier is ons huis... links, met de groene deur:
Boven de voordeur is een mooie ruit geplaatst:
We wonen in dit huis, met de trap naar boven en dan kom je er vanzelf... Ik ben er geboren op 14 juni en heb er gespeeld.
Oh ja... zo zie ik er uit. Dat is ook wel leuk om te zien. Mama heeft een krul in mijn haar gedaan...
Vind je me niet snoezig?
Het is wel een oude foto hoor. Van 1940 denk ik. Of misschien 1939... Dat kan ook. Ik werd op 14 juni 1938 geboren. En op de foto ben ik een peutertje. Ja waarschijnlijk is de foto van 1939.
En wat vind je van deze foto? Toch ook wel grappig, niet? Ik ben best wel een vrolijk ventje.
Het vrolijke ventje van de Vrolikstraat...
.jpg)
Voor onze deur liggen Struikelstenen. Die heeft Gunther Demnig daar gelegd. Eerst heeft hij de stenen thuis in zijn werkplaats gemaakt en toen ingegraven voor onze voordeur:
Mijn steen ligt in het midden tussen die van mijn papa en mama in.
Ik vertel dit verhaaltje wel, van ons huis in de Vrolikstraat. Maar die straat was helemaal niet zo vrolijk, in 1943. Eerder al in 1941 is mijn papa meegenomen en toen in 1943 mama en ik.
Eerst gingen we naar een kamp in Westerbork. Dat ligt in Drenthe.
Daarna maakten we een lange reis met een trein naar een kamp in Sobibor. Dat ligt ergens in het oosten van Polen. Heel ver weg.
Daar... in Sobibor werden we vermoord.
Ik kan er geen andere woorden voor geven. We werden vermoord.
En ik was toen pas 4 jaar...
Ik ben Hijman de Leeuw.
19 comments:
als je het zo verteld, dan komt het altijd nog heftiger binnen. Blijf daar maar mee doorgaan.
Love as Always
Dimario
Tsja, en allemaal waar gebeurd...
Helaas de keiharde relatiteit van de Tweede Wereldoorlog. Heel goed om struikelstenen te plaatsen.
Dat komt binnen op deze manier, Marlou!
Om kippenvel van te krijgen Marlou, woorden schieten eigenlijk tekort.
vol ongeloof lees ik dit weer loutje.
hijman de leeuw..... zo'n lief klein menneke...
afschuwelijk...
xxx
Dit kruipt onder de huid. Zo'n lief onschuldig jongetje met een mooie krul en hartstikke vrolijk ook nog eens. Goed dat jij en wij zijn naam weer noemen.
Aangrijpend zo. Niet te bevatten.
Dat komt binnen zo :(
Blijven vertellen zulke verhalen ze mogen niet vergeten worden...en nooit meer oorlog doen we er dan nog bij.
Groetjes
Och... dat jongetje. Het is verschrikkelijk, ik denk aan mijn kleinkinderen
ha die Marlou
in en in triest
helpt zelfs de naam Vrolijk niet aan :(
ik heb al wat van die stenen door heel het land zien liggen
en daar sta je vanzelf ff stil
droeve groet
Mooi dat jij hun namen blijft noemen.....
Vreselijk wat daar toen gebeurd is. We moeten het blijven vertellen.
Een indringend schrijven.
Dit komt weer hard binnen, Hansje de Leeuw heeft op zijn jonge leeftijd meer meegemaakt dan menig mens zich kan indenken.
Diep verdrietig was het toen, laten we waken dat het niet meer gebeurd. Hans
Oh, wat komt dit weer binnen, dat blijft, het went nooit deze verhalen. Het mag ook niet wennen verdorie, we moeten hier over blijven vertellen.
Wat een gaaf kereltje die Hijman.
Ik denk dat hij op de foto minstens 2 jaar oud was.
Zo mooi en intelligent.
Voor ons ondenkbaar wat er gebeurde.
Mooi die stenen voor het nog bewaard gebleven glas in lood.
Je hebt hem weer heel even tot leven gebracht Marloukie, Dankjewel!
Wat intens droevig en wat enorm mooi❤️
Ik (fout begin) zit zomaar wat "te bladeren" op je blog en val in dit verhaal.
Het komt met een knal binnen. En ik word er stil van. Telkens weer... Blijf het schrijven en vertellen zodat niemand het vergeet.
Dankjewel voor je blog.
Dikke liefs ♥
Post a Comment